hamileymişim

burcubahar0635

what u get is what u give
Kayıtlı Üye
20 Ağustos 2015
6.307
15.406
merhaba kızlar...

Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.
 
Biliyorum seni, hiç çocuk düşünmediğini yazmıştın bir kaç konuya, ne diyelim hayırlı olsun :)
Sanırım şuan en iyisi çalışıyorsan biraz izin alıp kendini dinlemen, sadece anı yaşaman en azından bir iki gün için, vücudun+aklın+mantığın+yaşamın değişecek, ama onlara odaklanmadan, karnında bir can taşıdığını sadece hissetmeye çalış. Sonra planlamanı falan yaparsın. Elbette eşinle ortak karar almanız gerek, ama en azından bir kaç gün eşini de boşver ve sadece kendini dinle.
 
Hayırlı olsun öncelikle.
Seni anlıyorum. Ben de ocakta korunmayı bıraktım ama hemen olmaz nasılsa kafasındaydım. Regl olayım kadınlar gününde rakı içelim diyordum hamile kalmışım, iki gün öğrence öğrendim.
Ki ben olabilir artık hazırım demiştim güya. Buna rağmen özeklikle gece uykuya dalmadan önce çok korkuyorum düşünüp duruyorum.
Hayatım eskisi gibi olmayacak ya eski hayatımı özlersem ne yaparım, hayatımı çocuk odaklı yaşamaktan korkuyorum ne zaman yine arkadaşlarla yada eşimle akşam dışarı çıkabilecek kadar normalleştirebilirim diye düşünüp yine korkuyorum.
Becerememekten de korkuyorum anneliği. Kendimi pek anne olacakmış gibi hissedemiyorum sonra gebelik topiğindeli kadınlara bakıyorum o heyecan bende yok anne gibi de hissetmiyorum ben kesin kötü anne olacağım diye daha da korkarken buluyorum.
İstemesine istiyorum ama korkum da var. Normal ama bence. Çok sorumluluğu olan kolay da olmayan bitmeyen bir iş. Zamanla alışırız sanırım. Yeni Doğum yapan kuzenle konuştuk ilk hareketi hissedince geçecek korkuların merak etme derdi. Ona güveniyorum ben de
 
Sana sadece şunu söyleyebilirim. O kadar çok seviyorsun ki o doğurduğun canlıyı zorluklar bir bir unutuluyor. Evet hayatın eskisi gibi olmuyor hiç bir zaman ama inan buna değer.

Hamileyken bir şey hissetmemen normal. Hissetmezsen eğer sevemeyecek miyim diye düşünme. Kollarına alınca, emzirince aranızdaki bağ güçlenecek.

Sorunlara rağmen sana geldiyse bu bebek tadını çıkar :KK66:

Özgürlüğüm bitti diye düşünme. 16 ay arayla iki çocuk doğurdum. İlk zamanlar biraz zorlandım ama sonra rayına oturdu herşey. Şimdi en yakın arkadaşlarım onlar benim. Benimle birlikte her yere gelirler, problem çıkartmazlar, iyi ki varlar :KK200:
 
Hayırlı olsun öncelikle.
Seni anlıyorum. Ben de ocakta korunmayı bıraktım ama hemen olmaz nasılsa kafasındaydım. Regl olayım kadınlar gününde rakı içelim diyordum hamile kalmışım, iki gün öğrence öğrendim.
Ki ben olabilir artık hazırım demiştim güya. Buna rağmen özeklikle gece uykuya dalmadan önce çok korkuyorum düşünüp duruyorum.
Hayatım eskisi gibi olmayacak ya eski hayatımı özlersem ne yaparım, hayatımı çocuk odaklı yaşamaktan korkuyorum ne zaman yine arkadaşlarla yada eşimle akşam dışarı çıkabilecek kadar normalleştirebilirim diye düşünüp yine korkuyorum.
Becerememekten de korkuyorum anneliği. Kendimi pek anne olacakmış gibi hissedemiyorum sonra gebelik topiğindeli kadınlara bakıyorum o heyecan bende yok anne gibi de hissetmiyorum ben kesin kötü anne olacağım diye daha da korkarken buluyorum.
İstemesine istiyorum ama korkum da var. Normal ama bence. Çok sorumluluğu olan kolay da olmayan bitmeyen bir iş. Zamanla alışırız sanırım. Yeni Doğum yapan kuzenle konuştuk ilk hareketi hissedince geçecek korkuların merak etme derdi. Ona güveniyorum ben de
Ayy elvan sen de mi? Tebrik ederim. Hissettiklerin çok normal. Ben kucağıma alana kadar hiç bir şey hissetmedim. Az çok yorumlarını biliyorum. Süper bir anne olacaksın :KK66:
 
Nasıl da gittim geçen seneye, öğrendiğim ilk anlara.
İlk gün içim dışıma çıkana kadar ağladım, hatta en net hatırladığım eşim rahatlıcaksan vur hadi demişti de yapıştırmıştım bir tane :)
4 gün ağladım.
Sonra normale döndüm yavaş yavaş, bulantılar başladı.
Bi gün baktım bulantım yok.
Ben yine içim dışıma çıkana kadar ağladım "Allahım midem bulanmazsa ben onun orda olduğunu nasıl anlarım." diye.
O yüzden bulantılarımı çok sevdim ben :)
Konu kaydı anlatırken.
Böyle anlattıkça da ağlarım hâla işte şapşallığıma.

Tebrik ederim, harika bi hamilelik geçirir ve sağlıklı bir bebek alırsınız inşallah kucağınıza.
 
Son düzenleme:
merhaba kızlar...

Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.
korunuyormuydun peki?
açıkcası kesinlikle çocuk istemiyorum diyenlerdensen adapte olman zaman alacaktır.
 
Hayırlı olsun öncelikle.
Seni anlıyorum. Ben de ocakta korunmayı bıraktım ama hemen olmaz nasılsa kafasındaydım. Regl olayım kadınlar gününde rakı içelim diyordum hamile kalmışım, iki gün öğrence öğrendim.
Ki ben olabilir artık hazırım demiştim güya. Buna rağmen özeklikle gece uykuya dalmadan önce çok korkuyorum düşünüp duruyorum.
Hayatım eskisi gibi olmayacak ya eski hayatımı özlersem ne yaparım, hayatımı çocuk odaklı yaşamaktan korkuyorum ne zaman yine arkadaşlarla yada eşimle akşam dışarı çıkabilecek kadar normalleştirebilirim diye düşünüp yine korkuyorum.
Becerememekten de korkuyorum anneliği. Kendimi pek anne olacakmış gibi hissedemiyorum sonra gebelik topiğindeli kadınlara bakıyorum o heyecan bende yok anne gibi de hissetmiyorum ben kesin kötü anne olacağım diye daha da korkarken buluyorum.
İstemesine istiyorum ama korkum da var. Normal ama bence. Çok sorumluluğu olan kolay da olmayan bitmeyen bir iş. Zamanla alışırız sanırım. Yeni Doğum yapan kuzenle konuştuk ilk hareketi hissedince geçecek korkuların merak etme derdi. Ona güveniyorum ben de

Tebrikler elvan, sağlıcakla kucağına al.
Sen de burcu :)

Güzel bir hamilelik geçirin. Çocukların burcunu hesaplamamışsınızdır daha herhalde :KK19:
 
merhaba kızlar...

Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.

Biz de bir yıllık evliyiz.Olsun olabilir diyorduk sürpriz oldu.Heyecan duygusallık biraradaydı.Çok mutlu olduk.Dünyanın en güzel şeyi sanki daha kucağıma almadım ama hareket ediyor ya böyle pıtır pıtır neler hissettiğimi anlatamam.
Bikaç çekincem var tabi.İyi anne baba olabilir miyiz?Bizim onu sevdiğimiz kadar o da bizi sever mi ?
Arada diyorum bu olsa da olur dediğimiz halimiz.Aramadan nasip oldu.İçim içime sığmıyor.Doktora gideceğim zaman heyecandan uyuyamıyorum kızımı göreceğim diye.

Bence ilk şokunuz geçince mutlu olacaksınız siz de :KK200:
 
Hayırlı olsun öncelikle.
Seni anlıyorum. Ben de ocakta korunmayı bıraktım ama hemen olmaz nasılsa kafasındaydım. Regl olayım kadınlar gününde rakı içelim diyordum hamile kalmışım, iki gün öğrence öğrendim.
Ki ben olabilir artık hazırım demiştim güya. Buna rağmen özeklikle gece uykuya dalmadan önce çok korkuyorum düşünüp duruyorum.
Hayatım eskisi gibi olmayacak ya eski hayatımı özlersem ne yaparım, hayatımı çocuk odaklı yaşamaktan korkuyorum ne zaman yine arkadaşlarla yada eşimle akşam dışarı çıkabilecek kadar normalleştirebilirim diye düşünüp yine korkuyorum.
Becerememekten de korkuyorum anneliği. Kendimi pek anne olacakmış gibi hissedemiyorum sonra gebelik topiğindeli kadınlara bakıyorum o heyecan bende yok anne gibi de hissetmiyorum ben kesin kötü anne olacağım diye daha da korkarken buluyorum.
İstemesine istiyorum ama korkum da var. Normal ama bence. Çok sorumluluğu olan kolay da olmayan bitmeyen bir iş. Zamanla alışırız sanırım. Yeni Doğum yapan kuzenle konuştuk ilk hareketi hissedince geçecek korkuların merak etme derdi. Ona güveniyorum ben de


Canımm sana da hayırlı olsun inan duygularımız çok benzer :) zaten senin yorumlarını falan da takip ederdim biliyorum seni.Kafam kazan gibi kaç gündür.Aynı anda binlerce soru dönüyor beynimde.İnşallah iyi bir anne oluruz sadece buna inanmak istiyorum çünkü en büyük tereddütüm hep eksik ve yetersiz kalacağımı düşünmekten.

Kimi de hazır değilim diyince bilmediğin bişeye kendini hazır hissedemezsin zaten diyor.Bunu düşününce bu da doğru geliyo ama bilemedim yine de.
 
Sana sadece şunu söyleyebilirim. O kadar çok seviyorsun ki o doğurduğun canlıyı zorluklar bir bir unutuluyor. Evet hayatın eskisi gibi olmuyor hiç bir zaman ama inan buna değer.

Hamileyken bir şey hissetmemen normal. Hissetmezsen eğer sevemeyecek miyim diye düşünme. Kollarına alınca, emzirince aranızdaki bağ güçlenecek.

Sorunlara rağmen sana geldiyse bu bebek tadını çıkar :KK66:

Özgürlüğüm bitti diye düşünme. 16 ay arayla iki çocuk doğurdum. İlk zamanlar biraz zorlandım ama sonra rayına oturdu herşey. Şimdi en yakın arkadaşlarım onlar benim. Benimle birlikte her yere gelirler, problem çıkartmazlar, iyi ki varlar :KK200:

şu yazdıkların bana nası moral oldu bi bilsen.çok teşekkür ederim.
 
X