Tüm yorumları okudum ve yazdıklarından bende nacizane şu yorumu çıkardım:
Öyle görünüyor ki, sanki sen eşini, seninle evlenmesi için zorla ikna etmişsin. Eşinde sanki seninle evlenerek çok büyük bir hata yapmışçasına, seninle mümkün olduğunca az iletişim kurup az ilişkiye giriyor. Ablasının çocuğu olmuyor diye kendisinin de çocuk istemiyor olması, sadece bir bahaneden ibaret. Seninle konuşmuyor, ilişkiye girmiyor, ailenle görüştürmüyor, senin evde sıkılmana aldırmıyor, dışarı çıkarıp gezdirmiyor ; eve getirdiği misafirlerine hizmet ettiriyor ama bunun dışında ilgi ve şefkat hiç yok gibi. Bu adam sana düpedüz psikolojik baskı uyguluyor. Sanki sen evinin demirbaşısın, bir nesnesin ama insan, hatta bir kadın değilmişsin gibi. Vee sen sana böyle davranan bu adama çocuk vermeyi mi düşünüyorsun???? Çocuğun olunca gününe eğlence ve değişiklik katar, zaman daha çabuk geçer diye düşünmekle sadece bencillik edip kendini düşünüyorsun çocuğunu düşünmüyorsun. Düşünsene doğuracağın çocuğuna, hiç yerine konulan, mutsuz, ilgisiz bir kadınken nasıl ömür boyu mutlu bir anne rolü sergileyebileceksin? Senin psikolojin huzurlu ve iyi olmalı ki, bebeğinin de ruh hali aynı olsun. Daha hamileliğin esnasında karnındayken bebeğin senin mutsuzluğunu hissetmeyecek mi zannediyorsun? Doğmadan bebeğine bunları reva görmek istermisin? Çocuk istemeyen bir erkeği çocuk sahibi yapmak sence mantıklı mı? Senin bulunduğun psikolojide denize düşsen yılana bile sarılırsın hali var. Seni gayet iyi anlıyorum. Ama sakın derim canım, sakın böyle bir hata yapma. Daha üstelik yeni evlenmişken, eşinin sana böylesi ilgisiz ve isteksiz davranması çok düşündürücü bence. Sen de iyi düşün. Ömür boyu bu şekilde yaşayabilecek misin?
Ablasıyla ilişkinin mesafeli olduğunu yazmışsın. Sevmesen bile ablası ile olan iletişimini yoğunlatırmayı denesen? Belki bakarsın tanıdıkça ablasını seversin de. Ablasına düşkün olan eşin, ablasına gösterdiğin yakınlıktan ötürü seni başka bir gözle görür ve sana ilgisi artabilir belki. Hatta ablası seni eşine yani kardeşine karşı koruyup kollayabilir de. Kadın dayanışması içine girersiniz. Bir de böyle dene. Bir kadın kendisini erkeğin ailesine sevdirip saydırırsa, bu erkeğin hem hoşuna gider, hemde ailesini karşısına alır korkusu ile, eşine bir yanlış yapmadan önce ister istemez bir kere düşünür.
Tüm bunları sana bir bakış açısı sağlarım umudu ile yazdım. Eğer kırıcı bir şey yazdımsa lütfen affet. Gurbette tek başına olduğun için her şeye iki kat daha hassas tepki verir insanlar. Ama lütfen duygularını bir kenara bırak ve gerçekçi düşün. Günlük değil, bir ömür bu tarz yaşantı sana ne verebilir diye düşün...Emin ol, şu an sınavdasın. Yüce Rabbim sevdiği kullarına yardım etmeden önce onlara zorluk yaşatarak sabır ve inançlarını dener, kullarının tutumuna göre ödüllendirir. Kalbinin sesini dinle ve Allahın sevgisine sığın. Muhakkak karşına bir çözüm yolu sunulacaktır. Sevgiyle kal.....
Cok sgl canim yazdiklarin icin.
Esimi evlilik icin ben ikna ettim ewt, sebebi de suydu, 32 yasina geldigi halde evlilik konusunda ailesinin ona hicbir sekilde destek olmamasindan dolayi, yapamam kaygilarini cok fazla tasiyordu. Bunlari beraber asacagimiza ikna ettim onu sdc.
Yoksa emin ol ki esimi tanisaniz zorla hicbir sey yaptiramazsiniz.
Biz dugunumuzu nikahimizi yani, takilarimi balayini buradaki evimin esyalarini vs vs aklina gelebilecek herseyi sdc ikimiz yaptik.
Ailelerden bir destek almadan.
Kaygisi maddi yondendi yani.
Sukur bunu astik.
Bosanmak konusunda iddiali konusmayayim ama bunu dusundugunu sanmiyorum.
Cunku buraya geldigim ilk zamanlar gercekten cok zorlandim ve onuda cok zorladim.
Ulkeme geri donmeyi hatta bosanmayi bile ben dusundum.
Kesin bir dille karsi cikti.
Esimin huyu biraz farkli.
Bu genellemelerden nefret ediyorum ama dogu erkegi esim. Bense batidan.
Haliyle fikirlerimiz ve goruslerimiz biraz farkli. Buna baglamak dogru degil ama egitimli olmasina ragmen, ailesinden aldigi o kultur, dusunce yapisi degismemis.
Iliskiye girmeme konusunun ne oldugunu hala cozebilmis degilim ama.
Sorun nedir inanki bilemiyorum.
Onunla bunu artik konusmuyorum bile.
Sorun yok diyip kestirip atiyor cunku.
Ablasiyla da asla iliskilerimi duzeltme gb bir niyetim yok.
Daha nisanliliktan once ufak bir meseleden dolayi hakaretler yagdirmisti bana. Konu tabiki esimdi. Dusun gerisini.
Ayrica nisanlilik doneminde de yine ablasi yuzunden nisani atiyordu.
Fazla kiskaniyor kardesini, mesafeli olmak en iyisi.
Cunku aramizda ne zaman konusu gecse, kesinlikle kavga ediyoruz.
Ailemle iliskisi konusunda bisi yapamiyorum.
Hem uzaktayizda, ne onunkileri gorebiliyoruz nede benimkileri.
Esim herkese karsi mesafelidir, belki bir arada bulunsalar bir sure bunuda asabiliriz.
Bebek konusunu uzun bir sureligine rafa kaldirdim.
Dediklerin cok dogru bencillik olacak ama cocugu ben ona dogurmak diye dusunmedim hicbir zaman.
Son kez konustuk bu konuyu, istemiyorum dedi ve bende kapadim artik.
Iliskiye girmeme durumunu da dile getirmiyorum artik, bende sokulmuyorum.
1hafta oldu bakalim daha simdiden. Daha ne kadar dayanir.
Belki omur boyu boyle yasanmaz ama seviyorum ben esimi.
Huylarimiz, fikirlerimiz, goruslerimiz farkli.
Hani belki bir umut zamanla birbirimize alisir, hersey daha bir yerine oturur ve mutlu oluruz ins.
Yorumlarin icin tekrar cok tskler.
