Merhaba ablalarim kardeslerim. Sizden fikir almak icin degil icimi dokmek icin yaziyorum bu kez. Diger konularima bakarsaniz az cok nasil biri oldugumu anlarsiniz. Yaklasik bir iki aydir cok yalnizim. Hayatim her anlamda cok kotu gidiyor. Hic arkadasimin olmamasi da ustune eklenince sosyal medyaya sardim. Bi arkadas buldum kendime. Adi ipekti. Benimle hemen hemen ayni seyleri yasayan benim yaslarimda ikiz bebek annesiydi. Her konuda konusur destek olur fikir sorardik. Gece uyumadan hesabima son kez girerdim belki yazmistir diye. Her sabah uyansin da konusalim diye sabirsizlanirdim. Telefon elimden dusmuyordu. Esimle tartistigimiz bile oluyodu. Guvenme kimseye diyodu. Sacmalama diyodum. Gercek anlamda bi dost olmustu bana. Dun gece attigi up uzun mesajla yerle bir oldu herseyim. Meger yalanmis hersey. Bana anlattiklari etrafinda olan olaylarmis. İkiz annesi degilmis evli degilmis. Attigi bebek fotograflari kuzenleriymis. Ben kacarak evlendim. Oda kacmayi dusunuyomus sonradan pisman olmamak icin kacarak evlenen bayanlarla konusup fikir aliyomus. Bana yasattigi bu yalan vicdanini rahatsiz etmis o yuzden aciklamis. Beynimden vurulmusa dondum. Belki abarti dersiniz ama oturup agladim. Psikolojik olarak cokuktum iyice coktum. Gercekten dost bilmistim. Hala inanamiyorum. Bisey olmustur o yuzden boyle demek zorunda kalmistir diyorum. Gece dusunmekten uyuyamadim. Aklimdan bi an olsun cikmiyo. Sanki hayalet gibi bi anda geldi sonra kayboldu. Su hayatta kime guvendiysem hep yuz ustu kaldim. Bunu tekrar yasamak gercekten zor geldi. Neyse okudugunuz icin tesekkur ederim.