Hayallerim vs. Ailem

Sevgili hanımlar,
Çoğunuza göre belki de küçük sayılabilecek bir sorunum var. Size danışmak istedim. Şimdi ben lisans 1. sınıfa başladığımdan beri en büyük hayalim yurt dışında doktora eğitimi almak. Lisanstan mezun olurken ve olduktan sonra bir sürü bursa, okula filan başvurdum, mülakatlara girdim olmadı. Olmaması da beklediğim bir şeydi çünkü biz lisanstan mezun olurken ilgi alanlarımız filan çok belirgin olmuyordu. Sonra ben burada master yaptım ve yine başladım başvuru sürecine. Danışman hocalarım da destekledi git dediler. Burada potansiyelini açığa çıkarman zor dediler. Bir de doktora sonrasında zaten kadro bulabilmek için yurt dışında en az bir sene zaten bulunmam gerekiyor şu an eğitim aldığım okulda. Biraz daldan dala oldu kusura bakmayın. Neyse ben de yine bir dolu okula ve bursa başvurdum ve başvurmaya devam ediyorum. Geçen hafta bir okuldan cevap geldi. Haftaya skype üzerinden mülakat yapacağız. Heyecanlıyım, mutluyum ve umutluyum. Yani hani her insanı heyecanlandıran kalbini pır pır ettiren bir şey vardır ya benim ki de bu. Yurt dışında eğitim almak önemli ama bu benim hayalim. Kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyorum. Birazcık farklı bir kültürde yaşamak istiyorum. Daha iyi bir eğitim ve farklı bir bakış açısına sahip olmak istiyorum. Bu olayın benim tarafımdan olan boyutu.

Şimdi bir de aile boyutu var. Ailemin tek çocuğu değilim. Onlar da çalışıyor ve zorunlu hizmetleri olan mesleklerde. Onlar farklı şehirlerde de çalıştılar. Ben hep aile yanındaydım. Bu durumdan mutsuz da değilim ailem genelde destekler beni çok karışmazlar. Ama yurt dışına gitmemi istemiyorlar. Biz sana dayanamayız diyorlar. Kaç kere hayallerimi anlattım ama bana (bir kaç yakın arkadaşımda yurt dışında hep beraber başvurduk benim bir türlü olmadı) onlara özendiğimi ve kıskandığımı söylüyorlar. Özendiğim doğru ama kıskanmıyorum çünkü her aşamasında beraberdik şimdi onlar da bana çok yardımcı oluyorlar. Hatta bir kardeşim geçen aylarda sen yurt dışına millete hava atmak için gidiyorsun dedi ve ben çok alındım, üzüldüm (Üniversite bitiren insanların bunları söylemesi beni çok kırdı). Ben kimse ile kendimi yarıştırmıyorum ki hatta onlar sosyal medya bağımlısı ben esas bunu millet hava atmak olarak gördüğüm için aktif bir sosyal medya hesabım yok. Uzun oldu biliyorum sadede geleceğim şimdi.

Ben bu burslara başvurduğumu hocalarım ve arkadaşlarım dışında kimseye söylemedim. Ailemin haberi yok. Bu durumu onları kırmadan nasıl söyleyeceğim. Çok anlattım hayallerimi. Dedim benim yolum bu. Biz sana dayanamayız uçağa binip gittiğin an burada kalp krizi geçiririz filan diyorlar(Son iki yıldır da bir kaç problemle baş ettik ama hallettik. Benimle alakası yoktu durumun. Ama ben problemlerin çözülmesinde bayağı bir toparlayıcı oldum. Problem maddi değil bu arada maneviydi. Ailem paragöz de değil. Burada dursun çalışsın maddi katkı sağlasın da demiyorlar. Zaten benim parama ihtiyaçları yok. Çalıştığım halde arada sırada hala harçlık alırım onlardan.). Anne baba duasına da çok inanırım onları da yalnız bırakmak istemiyorum ama ben bu hayata bir kez geliyorum. Ya benim hayallerim ne olacak. Hayatta içimde kalan tek ukde bu yurt dışı olayı. Sadece hayali bile deli gibi heyecanlanmamı sağlıyor. Sizce aileme nasıl yaklaşayım? Nasıl anlatayım onlara bu durumu?

Hele bir kabul al da ondan sonra dersin böyle böyle bunlar için çok çabaladım lütfen engel olmayın, hayat boyu unutmam falan filan.

Kabul alırsan onlar da zaten kabullenirler.

Şöyle diyeyim, master tezin varsa kabul almak daha kolay oluyor bana öyle oldu.

Almanya ve Hollandayı tabsiye ederim bu arada hem hayat çok pahalı değil hem de çok sayıda burs dağıtılıyor.

Ben Almanya'da bir yerden kabul aldım ve oraya taşındım. Daha sonra iş buldum , PhDim de yalan oldu gibi planladığımdan alakasız bir yerdeyim ama mutluyum.

Şöyle bir tavsiye vermek istiyorum, akademiye çok aşıksanız yapın tabi ama Türkiye'de referans! olmadan devlet üniversitesinde kadro bulmak artık imkansız. O yüzden size tavsiyem phd den sonra iş bulun çalışın, sonra gelin, yurtdışı iş deneyimiyle mutlaka iyi bir iş bulursunuz. Akademisyen olmak isteyen arkadaşlarımdan sadece 1i iş bulabildi o da özel üniversite.

Bol şans dilerim.

Merhaba, aileler böyle koruyucu davranabiliyor. Üniversitedeyken ben de altı üstü 3 ay için Erasmus stajına gidecektim. kafaya takmıştım, toplam 250 kadar mail atmıştım, 3 farklı ülkeden kabul almıştım lakin babam travma geçirmişti :/ gitmemem için araba falan teklif ediyordu. Geceleri uyuyamaz oldu adamcağız, son güne kadar vazgeçirmeye çalıştı. En son ağlama krizine girmiştim senin yüzünden gidince başıma kötü bişey gelecek bu kadar ısrar etme diye ..
Döndüğümde de herkese gururla anlatıyordu kendi başına gitti geldi başardı diye..
Gittiğim ülkeyi de o kadar çok sevdim ki şimdi eşimle birlikte yerleştim oraya:)
Üniversiteden kabulünüz kesinleşsin sonrası daha kolay olur, su akar yolunu bulur, merak etmeyin.

Burada okuduğum en anlamlı dertlerden biri sizinki öncelikle geleceğiniz iç in çabalıyor ve önünüz de ki engelleri nasıl aşabileceginizi danışıyorsunuz.Ve çözüm kararlı olmak sonuna kadar kararlı olun

Bir de şunu yazmak isterim ki ülkemize hizmet sadece akademi yoluyla olmak zorunda değil. Ben mühendisim bu arada, ne şekilde olduğunu yazmak istemiyorum ifşa olmamak adına:) ama milletimize ve kültürümüze net şekilde katkıda bulunuyorum ve hizmet ediyorum. Ve bunu sistemli ve periyodik bir biçimde yapıyorum. İnsan bir şeyler yapmak istedikten sonra bir yolunu bulup her şekilde yapıyor inanın. Ben kendi payıma düşeni haftasonlarında yapıyorum ve yayınlıyorum mesela. Madem nitelikli bir insanım neden kendi milletimize hayrım dokunmasın dedim. Ekmek paramı Hanslar sağlıyor doğrudur, ama para asla her şey değil. İnsanın kalbinin attığı yer çok önemli. Bana neden yaptıklarını satmıyorsun diyorlar, ben de milletimiz yararına olacak hiçbir şeyden tek kuruş almam cevabını veriyorum. Durum böyle, diyeceğim o ki insan yapmak istedikten sonra her çatı altında milletine faydalı olabilir.