Gerçekten sevilebilmek artık imkansız mı arkadaşlar? Neden mutlu bir beraberlik sürdüremiyorum ben, çok merak ediyorum. Kader mi, kısmet mi, ne kötü bi kaderim varmış. Yoruldum artık çoğu şeyden.
Ben evlenmesine 1 ay kala nikahtan dönmüş biriyim. Bu olayı yaşayalı 3 yıl oldu, üstüne evleneceğim adam evlenip yuva bile kurdu. Ben bi daha kimseyi sevemem derken biriyle tanıştım, toplam 2 hafta görüştük ama olmadı. Devamı gelmedi. Ondan sonra aşka tüm kapılarımı kapadım. Belki de benim kaderimde yoktu evlenmek, yuva kurmak, çoluk çocuğa karışmak. Ama bunları haketmeyen insanlar bile bu hayallerine kavuşabiliyorken, neden ben mutlu olamıyorum? Hayat neden bana hep acımasız? 7 yıllık ilişkimi bitirdim, ondan sonra zaman zaman yüzümün güldüğünü hatırlıyorum. Ben sevmeden evlenemem, o yüzden evlenmiş olmak içinde evlenmem. Aslında derdim evlenmek değil, haketmediğim şeyleri yaşamanın verdiği acı. Ve ben bu acıya daha fazla dayanamıyorum.
Bu senenin başında eski nişanlımın evlendiğini kendi gözlerimle gördüm, düğün fotoğrafları vardı. Bir kaç gün sonra doğum günümdü. O kadar büyük acıydı ki, bilmem anlayabilir misiniz beni. 7 yıl dile kolay, neler yaşadık beraber, neler atlattık. Ne hayaller kurduk, neler düşündük. Eşyalarımızı aldık, evimizi tuttuk, ama o başka biriyle kullandı hepsini. Öğrendiğim gün içimde hissetiklerimi anlatamam. Doğum günümde Allah'a çok yalvardım. Yarabbim dedim, eğer benim için hayırlıysa karşıma gerçekten birini çıkar, ama benim için hayırlı değilse evlilik bundan sonra kimseyi çıkarma dedim. Kısa bir süre sonra biriyle tanıştım. Dualarım aklıma geldi, Allah'a inancım sonsuz çünkü. Dedim ki benim için inşallah hayırlısı bu insandır. Ama evlilik düşünmek için çok erkendi. Çünkü sağlıklı bir ilişki istiyodum, herşeyin zamanı var derim hep.
Tanıştığımız günden itibaren evlenmek istediğini sürekli tekrarlayan biriydi. Hep dedim ki, çok erken henüz. Birbirimizi tanımaya çalışalım, eğer hayırlısıysa zaten kendiliğinden olur böyle şeyler dedim. O ısrar etti, evlilikle ilgili. Ailen bilsin ben aileme söyledim, seni ailemle tanıştırmak istiyorum diyip durdu sürekli. Tanıştırdı da, ailesi beni çok sevdi, bende onları sevdim. Zamanla ciddi düşünmeye başladım bende. Ben güvenmem kimseye dedim, bana güven dedi. Birbirimize en başında hayatımızı anlattık. O'nunda uzun bir ilişkisi olmuş ve aldatılmış defalarca. Buna rağmen o ayrılmamış, kız bundan ayrılmış. İkisi de ağlayarak bitirmişler ilişkilerini. Bu zamanlarda da kızın nişanlanacağını söylemişti. Bana anlattığı bu. Ayrılalı da 1 sene olmuş. Ben hep içimde acaba o yüzden mi benimle evlenmek istiyo diye düşündüm ve ona da sordum bunu. Asla dedi, benim için o kişi artık yok dedi. Bunun geri dönüşü olmaz dedi. İşi dolayısı ile farklı şehirde, tatil zamanlarında geldiği zaman görüşüyoduk. İlk zamanlar herşey mükemmeldi. İçimden Allah'ım sana şükürler olsun diyodum sürekli. Demek ki yaşadığım zorluklardan sonra bana da güzel kapılar açılmıştı. Ben kötü biri değildim, bunca yaşadığım acı olayları da bana ders olması için yaşadığımı düşündüm hep. Gerçekten haketmediğim onca şey yaşamıştım ki, artık insanlara karşı umudumu yitirmiştim. Ama o çıkınca karşıma yeni umutlar yeşertmişti içimde. Bana evlilik hayalleri kurdurmayı başarmıştı. Sürekli evlilik teklifinden bahsediyodu.
2 ay olmuştu, herşey mükemmeldi. Sonra aramalar azaldı, mesajlar azaldı. Telefonuna cevap vermediği zamanlar oldu. İlk başlarda anlam veremedim hiç bişeye. Sonra bi sorun var dedim, benimle ilgili mi, yok dedi. Neden böyle düşünüyosun dedi. Seni seviyorum dedi. Daha 2 ay oldu bu ilgisizliğin bi sebebi olmalıydı. Ama o herşeyin üstünü örtmeye çalıştı sanırım. Baktım olacak gibi değil. Sürekli işini şikayet eder oldu, iyi değilim dedi. Yanında olmama izin ver dedim, ben yaklaştıkça o uzaklaştı. Bende kendi haline bıraktım 2 gün, ne aradım ne sordum. Neden aramıyosun sormuyosun bi sorun mu var dedi. Bilmiyorum dedim. Sonra tekrar sordum benimle ilgili bişey mi var, yok dedi yine. Ama bişey vardı. Yine eskisi gibi iletişim kopukluğuyla devam ediyodu. Bu kadar kısa sürede böyle ilgisizlik akıl alacak şey değildi. Dayanamadım daha fazla, bi süre görüşmeyelim dedim. İki hafta hiç görüşmedik, ondan sonra aradım telefonuna bakmadı bile. Mesaj attım yine geri dönüş yok. Sonra uzuuuun bi mesaj ayzdım, içimdekileri döktüm ona. Ona cevap yazdı iyi değilim ben dedi, böyleyken seni de mutlu edemem dedi. Yalnız kalmam lazım dedi. Peki dedim, bunu söylesen sana hiç bişey demezdim dedim bende. Böyle bitti.
Aklımdaki tek düşünce eski sevgilisi. Ama çok kez aldatılmış bir adam, hala sevebilir mi eski sevgilisini? Bilmiyorum ne düşüneceğimi. Bundan sonra arayıp sormam zaten. Ama ben ikinci kez hayallerimin böyle yarım bırakılmasına nasıl dayanırım bilemiyorum. Kendime kızıyorum, güvenilmez derken hiç kimseye, güvendiğim için tekrar.
Ben evlenmesine 1 ay kala nikahtan dönmüş biriyim. Bu olayı yaşayalı 3 yıl oldu, üstüne evleneceğim adam evlenip yuva bile kurdu. Ben bi daha kimseyi sevemem derken biriyle tanıştım, toplam 2 hafta görüştük ama olmadı. Devamı gelmedi. Ondan sonra aşka tüm kapılarımı kapadım. Belki de benim kaderimde yoktu evlenmek, yuva kurmak, çoluk çocuğa karışmak. Ama bunları haketmeyen insanlar bile bu hayallerine kavuşabiliyorken, neden ben mutlu olamıyorum? Hayat neden bana hep acımasız? 7 yıllık ilişkimi bitirdim, ondan sonra zaman zaman yüzümün güldüğünü hatırlıyorum. Ben sevmeden evlenemem, o yüzden evlenmiş olmak içinde evlenmem. Aslında derdim evlenmek değil, haketmediğim şeyleri yaşamanın verdiği acı. Ve ben bu acıya daha fazla dayanamıyorum.
Bu senenin başında eski nişanlımın evlendiğini kendi gözlerimle gördüm, düğün fotoğrafları vardı. Bir kaç gün sonra doğum günümdü. O kadar büyük acıydı ki, bilmem anlayabilir misiniz beni. 7 yıl dile kolay, neler yaşadık beraber, neler atlattık. Ne hayaller kurduk, neler düşündük. Eşyalarımızı aldık, evimizi tuttuk, ama o başka biriyle kullandı hepsini. Öğrendiğim gün içimde hissetiklerimi anlatamam. Doğum günümde Allah'a çok yalvardım. Yarabbim dedim, eğer benim için hayırlıysa karşıma gerçekten birini çıkar, ama benim için hayırlı değilse evlilik bundan sonra kimseyi çıkarma dedim. Kısa bir süre sonra biriyle tanıştım. Dualarım aklıma geldi, Allah'a inancım sonsuz çünkü. Dedim ki benim için inşallah hayırlısı bu insandır. Ama evlilik düşünmek için çok erkendi. Çünkü sağlıklı bir ilişki istiyodum, herşeyin zamanı var derim hep.
Tanıştığımız günden itibaren evlenmek istediğini sürekli tekrarlayan biriydi. Hep dedim ki, çok erken henüz. Birbirimizi tanımaya çalışalım, eğer hayırlısıysa zaten kendiliğinden olur böyle şeyler dedim. O ısrar etti, evlilikle ilgili. Ailen bilsin ben aileme söyledim, seni ailemle tanıştırmak istiyorum diyip durdu sürekli. Tanıştırdı da, ailesi beni çok sevdi, bende onları sevdim. Zamanla ciddi düşünmeye başladım bende. Ben güvenmem kimseye dedim, bana güven dedi. Birbirimize en başında hayatımızı anlattık. O'nunda uzun bir ilişkisi olmuş ve aldatılmış defalarca. Buna rağmen o ayrılmamış, kız bundan ayrılmış. İkisi de ağlayarak bitirmişler ilişkilerini. Bu zamanlarda da kızın nişanlanacağını söylemişti. Bana anlattığı bu. Ayrılalı da 1 sene olmuş. Ben hep içimde acaba o yüzden mi benimle evlenmek istiyo diye düşündüm ve ona da sordum bunu. Asla dedi, benim için o kişi artık yok dedi. Bunun geri dönüşü olmaz dedi. İşi dolayısı ile farklı şehirde, tatil zamanlarında geldiği zaman görüşüyoduk. İlk zamanlar herşey mükemmeldi. İçimden Allah'ım sana şükürler olsun diyodum sürekli. Demek ki yaşadığım zorluklardan sonra bana da güzel kapılar açılmıştı. Ben kötü biri değildim, bunca yaşadığım acı olayları da bana ders olması için yaşadığımı düşündüm hep. Gerçekten haketmediğim onca şey yaşamıştım ki, artık insanlara karşı umudumu yitirmiştim. Ama o çıkınca karşıma yeni umutlar yeşertmişti içimde. Bana evlilik hayalleri kurdurmayı başarmıştı. Sürekli evlilik teklifinden bahsediyodu.
2 ay olmuştu, herşey mükemmeldi. Sonra aramalar azaldı, mesajlar azaldı. Telefonuna cevap vermediği zamanlar oldu. İlk başlarda anlam veremedim hiç bişeye. Sonra bi sorun var dedim, benimle ilgili mi, yok dedi. Neden böyle düşünüyosun dedi. Seni seviyorum dedi. Daha 2 ay oldu bu ilgisizliğin bi sebebi olmalıydı. Ama o herşeyin üstünü örtmeye çalıştı sanırım. Baktım olacak gibi değil. Sürekli işini şikayet eder oldu, iyi değilim dedi. Yanında olmama izin ver dedim, ben yaklaştıkça o uzaklaştı. Bende kendi haline bıraktım 2 gün, ne aradım ne sordum. Neden aramıyosun sormuyosun bi sorun mu var dedi. Bilmiyorum dedim. Sonra tekrar sordum benimle ilgili bişey mi var, yok dedi yine. Ama bişey vardı. Yine eskisi gibi iletişim kopukluğuyla devam ediyodu. Bu kadar kısa sürede böyle ilgisizlik akıl alacak şey değildi. Dayanamadım daha fazla, bi süre görüşmeyelim dedim. İki hafta hiç görüşmedik, ondan sonra aradım telefonuna bakmadı bile. Mesaj attım yine geri dönüş yok. Sonra uzuuuun bi mesaj ayzdım, içimdekileri döktüm ona. Ona cevap yazdı iyi değilim ben dedi, böyleyken seni de mutlu edemem dedi. Yalnız kalmam lazım dedi. Peki dedim, bunu söylesen sana hiç bişey demezdim dedim bende. Böyle bitti.
Aklımdaki tek düşünce eski sevgilisi. Ama çok kez aldatılmış bir adam, hala sevebilir mi eski sevgilisini? Bilmiyorum ne düşüneceğimi. Bundan sonra arayıp sormam zaten. Ama ben ikinci kez hayallerimin böyle yarım bırakılmasına nasıl dayanırım bilemiyorum. Kendime kızıyorum, güvenilmez derken hiç kimseye, güvendiğim için tekrar.
