Canım bence insanlar hayat enerjisini bitiren insanlarla Yan yana olmamalı. Bende yaşamıştım en yakın arkadaşım sürekli bunalım takılırdı. Benim de bitirirdi. Hiçbir şey yapmasa bile beni psikolojik olarak engellerdi. Onun yanında ben ben değildim. Şimdi eşim de biraz öyle. Mesela ben bisiklete binmeyi ki severim ama onun aklına gelmez.. aranacak sürmeyi Yeni öğrendi bense hız tutkunuyum motosiklet hayalim bile vardı.. go karttan inmezdim o binmemiş bile .. konserlere giderdim o ne gerek varcıydı. Çantamı alır çıkar bilmediğim şehirlere giderdim eşim 7/24 yatar yorgundur. Bir buçuk yıl onun gibi tıkıldm kaldım Eve. Sonra araba aldım hamile kaldım . Bunu yok saydım (ama evimde yemeğim temizliğim tamamdı her şey eskisi gibiydi) ama ben yoktum. Sürekli gezdim, yürüdüm, eski hayatıma sosyalleğime geri döndüm. Daha mutlu oldum . Artık kavga bile etmiyoruz. Hatta eşim akşamları yürüyüşe gelmeye başladı. Haftasonu Peşimden kahvaltılara koştu. Araba sürmeyi öğrenip gel birlikte şu Şehre gidelim dedi. Puzzle yapmazdı ben yaparken geldi Benimşe birlikte yaptı.. hiçbir istekte bulunmadım tek yaptığım onu yok sayıp mutlu olmaktı.. insan ne kadar çok birini düşünürse o derece sorun yaşıyor. Önemli olan tanımak değil bence karşındakinin huyu.