Hayat hep böyle mi geçecek artık ?

birumutturyasamak

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
11 Ocak 2016
1.667
1.747
83
37
8 aylık dunyalar tatlısı bir kızım var. Her gün kafamda deli sorular. Onu nasıl korurum ? Ya biri ona zarar vermeye kalkarsa. Normal şekilde sevmiyorum kızımı farkındayım. Kizimla resmen aşk yaşıyorum. Aşığım aşığım. Anlatılacak gibi değil. Bazen düşünüyorum da ilerde birgün ben öldükten sonra kızımı nasıl korurum ? Yada ölümümë üzülmesini nasıl engellerim? Hayatım artık hep böyle mi geçecek tecrübeli anneler ?
 
Ben anne değilim. Ama ergen bir kuzenim var. Ve annesiyle bağımlılık ilişkileri var. Ve bu çok problemli. Bu çocuk tek başına karar alamaz. Annesi onun herşeyi çünkü. İleride çok sıkıntı yaşıyacaklar şimdiden hissediyorum. Madem siz bunun farkındasiniz. Yardım alın. Size de çocuğu da büyük zarar..
 
Kafanızdaki o deli sorular size ve çocuğunuza zarar verebilir. Yarın ne olacağını hiç birimiz bilmiyoruz bilsekde değiştiremeyeceğimizi biliyoruz değil mi.
 
Anne olduktan sonra bende bu dusunceler hic degismedi maalesef..cok fazla pipirikli ve korumaci bir yapim var.Cocuklarimda bundan sikayetci.Hele kizim bikti benden.
18 yasinda disari ciktiginda bir sure haber alamazsam deliriyorum..Elimde degil degisemem artik
 
8 aylık dunyalar tatlısı bir kızım var. Her gün kafamda deli sorular. Onu nasıl korurum ? Ya biri ona zarar vermeye kalkarsa. Normal şekilde sevmiyorum kızımı farkındayım. Kizimla resmen aşk yaşıyorum. Aşığım aşığım. Anlatılacak gibi değil. Bazen düşünüyorum da ilerde birgün ben öldükten sonra kızımı nasıl korurum ? Yada ölümümë üzülmesini nasıl engellerim? Hayatım artık hep böyle mi geçecek tecrübeli anneler ?
Kendi hayatı ve kızı olacağı için ölümüne çok da takılmadan hayatına devam etmesi gerekiyor. Tıpkı senin şimdi annenden çok kızını düşünmen gibi.
 
Ölümüme üzülmesini engellemeye takıldım.
Üzülmek hayatın gerçeği, ölümden âlâ sebep mi var üzülmeye?
Bir dert biter, bir dert başlar, dünya bu çünkü.
İnsan çocuğu olunca olura olmaza takıyor kafayı, çok iyi anlıyorum.
Ama biz nasıl üzülüyorsak onlar da bazen ufak bazen büyük şeylere üzülecek, engelleyemeyiz.

İnşallah sağlam karakterli ve zorluklarla baş edebilen çocuklar yetitiririz.
O zaman yıkılmazlar hiçbir şartta.
 
Hayatin kanunu boyle atalarimiz nasil hayatlari son bulduysa evlatlarida öyle yasamaya devam ediyirlar.Bize düsen görev topluma millete faydali ahlakli nesiiler yetistirmek.
 
8 aylık dunyalar tatlısı bir kızım var. Her gün kafamda deli sorular. Onu nasıl korurum ? Ya biri ona zarar vermeye kalkarsa. Normal şekilde sevmiyorum kızımı farkındayım. Kizimla resmen aşk yaşıyorum. Aşığım aşığım. Anlatılacak gibi değil. Bazen düşünüyorum da ilerde birgün ben öldükten sonra kızımı nasıl korurum ? Yada ölümümë üzülmesini nasıl engellerim? Hayatım artık hep böyle mi geçecek tecrübeli anneler ?
Bir yazı vardı aklıma geldi;
Sevgili çocuğum,
Ben çocukken okula yürüyerek gider gelirdim
ama seni gönderemem!
Ekmek almaya fırına gider ekmeğin yarısını yiyerek dönerdim
ama seni yollayamam!
Okuldan sonra sokakta oynaydık hava kararsa bile
ama seni bırakamam!
Komşumuzun evine sorgusuz sualsiz girerdik
ama sana izin veremem!
Buraya kadar müdahale ettim diyelim,
ergen olduğunda,sinemaya,alışverişe,oraya buraya
Üniversiteye ve sonra
Belki de tek başına bir kente nasıl gönderebilirim!
Kaç gündür bütün anneler aynı soruyu soruyor kendine.
Biz "biz" olmadan nasıl güvenip bırakacağız sizi yaşama?
Şarkıda da dediği gibi biz büyüdük ve kirlendi dünya!
Çok üzgünüm...
 
Back
X