- 23 Ocak 2012
- 262
- 24
- 118
- 44
31 yaşıma geldim.elimde bir önlisans diploması,birkaç kişisel gelişim kursu sertifikası,birkaç iş tecrübesi bunun yanında birkaç kez evlilik yolundan dönülmüş ilişki,ayrılmış bir anne baba,yakın zamanda atılmış nişan yüzükleri,cezaevinde olan bir kardeş ve seve seve baktığım şu an arkamda uyuyan 4 yaşındaki yeğenim var.birkaç tanede hepsi en az 20 yıllık dostlarım.
herkes evlendi,iyi bir iş sahibi oldu,evleri arabaları,çocukları vs. ben ise bu yaşımda hala yerimde sayıyorum.bir ara yükselttiğim çıtam son 3 yılda yine inişe geçti.bu saatten sonra neresinden tutsam elimden kalacak bir hayat var artık elimde...en azından böyle hissediyorum ama bunun yanında da depresyonda falan hisetmiyorum kendimi.depresyona bile girmekten bıktım çünkü.herşeyi amaan diye sallayarak arkama atıveriyorum.birgün içimde bişeyler patlayacak korkusu yaşamadan.gardım o kadar yükseldi ki çok şükür yalnızca ailemden birinin ölüm acısını yaşamadım bir tek.
gecenin bir vakti sanırım çok dolu hissediyorum ki yazma ihtiyacı duydum.arkadaşlarımla sohbetlerimde de biri iyi birşey anlatsa hayatına dair çok kötü hissediyorum dinlemek istemiyorum çünkü bende iyi bişeyler anlatmak istiyorum artık.bir derdini anlatacak olsalar ona da doymuşum zaten kendimden içim daralıyo dinlerken :) kiminle ne paylaşırsın bu durumda ?
gelinliğim içeride hala..eve geldiğinden beri 1 kez bile giymek istememiştim zaten ki nasip olmayacağıda içime doğmuş gibi.. yeğenim arada annesini sayıklayarak ağlarken bende oturup onunla ağlıyorum bir o an içim taşıyo tutamıyorum kendimi benim ağladığımı görüncede suratında garip bir ifade oluşuyo.o an kendime nasıl zor hükmedip susuyorum bir Allah bilir..
çok şükür çevremde sayılan aranılan uyumlu bir insanımdır.yalnızca haksızlığa uğradığım zaman deliririm onun dışında sakin bir yapım vardır aslında.şu son 6 yıldır yaşadıklarım beni biraz agresif yaptı ama genel anlamda sakin,uyumlu ve iyi bir dinleyici olduğumu düşünürüm.sanırım yalnız olmamam tek tesellim.birde eski nişanlımın beni nişan atarken bile sözleriyle onore etmiş olmaları.ama oğulları daha bu sabaha kadar bile hala içini kustuğunu maiilerine devam ediyor.ben haklıyım değilim çok yaptım sana ama düğüne 15 gün kala bitirilmez beni suçluyor yinede :)
biraz karışık bir özet oldu sanırım ama içimden böyle geldi işte bu gecede...30 yaş sendromu gibi birşey sanırım.ama merak ediyorum evli,çocuklu,iyi bir iş kariyer sahibi,genel anlamda mutlu olan insanlarda bu sendromu yaşıyo mu acaba?yoksa bu sendrom bu zamana kadar edinebildiklerine mi endeksli insanların?
kaç bir derdim var bende bilmiyorum yani...ama hiç derdim yokmuş gibide hissediyorum...bu ne demek bilen var mı acaba?
herkes evlendi,iyi bir iş sahibi oldu,evleri arabaları,çocukları vs. ben ise bu yaşımda hala yerimde sayıyorum.bir ara yükselttiğim çıtam son 3 yılda yine inişe geçti.bu saatten sonra neresinden tutsam elimden kalacak bir hayat var artık elimde...en azından böyle hissediyorum ama bunun yanında da depresyonda falan hisetmiyorum kendimi.depresyona bile girmekten bıktım çünkü.herşeyi amaan diye sallayarak arkama atıveriyorum.birgün içimde bişeyler patlayacak korkusu yaşamadan.gardım o kadar yükseldi ki çok şükür yalnızca ailemden birinin ölüm acısını yaşamadım bir tek.
gecenin bir vakti sanırım çok dolu hissediyorum ki yazma ihtiyacı duydum.arkadaşlarımla sohbetlerimde de biri iyi birşey anlatsa hayatına dair çok kötü hissediyorum dinlemek istemiyorum çünkü bende iyi bişeyler anlatmak istiyorum artık.bir derdini anlatacak olsalar ona da doymuşum zaten kendimden içim daralıyo dinlerken :) kiminle ne paylaşırsın bu durumda ?
gelinliğim içeride hala..eve geldiğinden beri 1 kez bile giymek istememiştim zaten ki nasip olmayacağıda içime doğmuş gibi.. yeğenim arada annesini sayıklayarak ağlarken bende oturup onunla ağlıyorum bir o an içim taşıyo tutamıyorum kendimi benim ağladığımı görüncede suratında garip bir ifade oluşuyo.o an kendime nasıl zor hükmedip susuyorum bir Allah bilir..
çok şükür çevremde sayılan aranılan uyumlu bir insanımdır.yalnızca haksızlığa uğradığım zaman deliririm onun dışında sakin bir yapım vardır aslında.şu son 6 yıldır yaşadıklarım beni biraz agresif yaptı ama genel anlamda sakin,uyumlu ve iyi bir dinleyici olduğumu düşünürüm.sanırım yalnız olmamam tek tesellim.birde eski nişanlımın beni nişan atarken bile sözleriyle onore etmiş olmaları.ama oğulları daha bu sabaha kadar bile hala içini kustuğunu maiilerine devam ediyor.ben haklıyım değilim çok yaptım sana ama düğüne 15 gün kala bitirilmez beni suçluyor yinede :)
biraz karışık bir özet oldu sanırım ama içimden böyle geldi işte bu gecede...30 yaş sendromu gibi birşey sanırım.ama merak ediyorum evli,çocuklu,iyi bir iş kariyer sahibi,genel anlamda mutlu olan insanlarda bu sendromu yaşıyo mu acaba?yoksa bu sendrom bu zamana kadar edinebildiklerine mi endeksli insanların?
kaç bir derdim var bende bilmiyorum yani...ama hiç derdim yokmuş gibide hissediyorum...bu ne demek bilen var mı acaba?