Hayatim degisti.

Basiniz sag olsun. Sabir diliyorum.

Aciniz daha cok taze, o nedenle bunlari yasamaniz cok normal.

Sizi iyilestirecek olan seyler, zaman ve ta kendiniz.

Sizin kontrolunuzde olmayan ve hayatin dogal akisinin bir parcasi bu olum durumu. Dogal akis nasil isliyor? Insanlar doguyor, buyuyor ve oluyor. Herkes bu siralamaya tabi mi? Tabi. Bu siralamadan muaf olan var mi? Yok. Bu nedenle, olumun dogalligini ve gercekligini kabullenmeniz gerekiyor. Kabullenemeyerek bir savasin icine girerseniz kaybedersiniz. Gercekle savasmayin.

Gecmiste yasamayi lutfen birakin cunku gecmis diye bir sey yok. Var olan tek sey, simdiki zaman.

Hayatinizda ciddi degisiklikler yapin. Ulke degisikligi bana kalirsa en ideali.
Ulke degisikligi hic dusunmemistim dusunecegim cok tesekkur ederim.
 
Benim eşim çok gençken vefaat etti, çocuklar daha okula gidiyordu. Ben çok çabuk alıştım çocuklarla yalnız yaşamaya, cünkü ölüm çok normal birşey olarak gördüğüm için. Nasıl yaşam normal, ölüm de normal. Kimisi için zaman az ayrılmış yaşama, kimisi için çok zaman ayrılmış yaşama. Çocuklarla hep istedikleri zaman konuştum, ama bizim yaşamımız normal devam etti. Sabahleyin çocuklar okula, ben işe, öğleden sonra herkes eve.
Babam vefaat ettigindede öyle oldu, annem de vefaat edince aynısı. Drama yapılacak birşey göremiyorum ben. Mesela ben vefaat etsem, katiyyen istemem, çocuklarım aylarca üzülsün ağlasın. Yaşamlarına baksınlar, eglensinler, devam etsinler yaşama. Güzel Musik dinle, meditasyon yap, esin be isterdi, onu düşün. Istermiydi, senin bu duruma gelmeni. Ve çok insanlar yaşam zamanında, ölüm konusunu hiç anmiyorlar, sanki bir tabu tema gibi. Ya anlatirsalar, sanki bir cezaymis gibi anlatıyorlar. Ben çok kişi tanıyorum, ölümü ceza olarak görenler ve yaşarken çok zevk veren şeyleri günah olarak ve ölünce çok fena cezalandiracagini.
Sizin esiniz vücudunu bırakıp, ruhu ile etrafınızda belki. Belki sizi koruyan bir melek oldu.
Ben vefaat eden eşimi, babaannemi, kedimi köpeğimi, annemi babamı, beni seven ve koruyan melekler olarak görüyorum. Evden bisikletle ise çıkarken, sanki hepsi benim etrafımda ucusuyorlar ve her kötülüğü ve kazayı benden uzak tutuyorlar olarak görüyorum ve buna çok inanıyorum. Ve günün birinde bende onların yanında olmaya daha şimdiden seviniyorum.
 
başınız sağolsun öncelikle, çocuğunuz var mı? benim babam vefat ettiğinde annem 40 yaşındaydı, o hep bizimle ilgilenerek ayakta durabilmişti. psikiyatriste ailecek gitmiştik. çok zor bi süreç, öyle 5 ayda geçti gitti demenizi beklemiyordur kimse. psikiyatristin yanı sıra uzman bir psikoloğa görünebilirseniz belki yardımı dokunur. ben aradan 19 yıl geçtikten sonra psikoterapiyle yavaş yavaş ilerliyorum. meğer yas tutma, vedalaşma sürecini hep bastırarak, erteleyerek kendimi bitirmişim adım adım. kafamda, ruhumda bişeyleri hep eksik bırakmışım. çok iyi geliyor bana, bebek adımlarıylada olsa ilerlediğimi hissediyorum.
Cocugumuz yoktu. Olmadigimi iyi olsami iyiydi dusunuyorum.
 
Benim eşim çok gençken vefaat etti, çocuklar daha okula gidiyordu. Ben çok çabuk alıştım çocuklarla yalnız yaşamaya, cünkü ölüm çok normal birşey olarak gördüğüm için. Nasıl yaşam normal, ölüm de normal. Kimisi için zaman az ayrılmış yaşama, kimisi için çok zaman ayrılmış yaşama. Çocuklarla hep istedikleri zaman konuştum, ama bizim yaşamımız normal devam etti. Sabahleyin çocuklar okula, ben işe, öğleden sonra herkes eve.
Babam vefaat ettigindede öyle oldu, annem de vefaat edince aynısı. Drama yapılacak birşey göremiyorum ben. Mesela ben vefaat etsem, katiyyen istemem, çocuklarım aylarca üzülsün ağlasın. Yaşamlarına baksınlar, eglensinler, devam etsinler yaşama. Güzel Musik dinle, meditasyon yap, esin be isterdi, onu düşün. Istermiydi, senin bu duruma gelmeni. Ve çok insanlar yaşam zamanında, ölüm konusunu hiç anmiyorlar, sanki bir tabu tema gibi. Ya anlatirsalar, sanki bir cezaymis gibi anlatıyorlar. Ben çok kişi tanıyorum, ölümü ceza olarak görenler ve yaşarken çok zevk veren şeyleri günah olarak ve ölünce çok fena cezalandiracagini.
Sizin esiniz vücudunu bırakıp, ruhu ile etrafınızda belki. Belki sizi koruyan bir melek oldu.
Ben vefaat eden eşimi, babaannemi, kedimi köpeğimi, annemi babamı, beni seven ve koruyan melekler olarak görüyorum. Evden bisikletle ise çıkarken, sanki hepsi benim etrafımda ucusuyorlar ve her kötülüğü ve kazayı benden uzak tutuyorlar olarak görüyorum ve buna çok inanıyorum. Ve günün birinde bende onların yanında olmaya daha şimdiden seviniyorum.
 
Herkeze selamlar. Ben 5 ay once esimi kaybettim kalp krizi. Aklima gelmeyen seyler basima geldi. Her turlu denedim insanlarla konusmadim konustum yuruyus yaptim bazen evden cikmadin bazen eve girmedim. Ama atlatamiyorum. Doktorda yapamayacagiz yardimci degilsin dedi de elimden geleni yapiyorum. Hatta duzenimi tamamen degistirdim. Ama onun varligi esyalarda koltukta filan degil aklimin icindeymis. Allah geç yasatsin ama belki benim durumumda olan tanidigi veya kendisi olan vardir nasil gecer bu durum diye tavsiyeler almaya geldim.
Benim annemde babam vefat ettikten sonra kanser çıktı sıkıntıdan... Bende 2 yaşındayım tabi.. Ev eşyalar hersey babamı hatırlatıyormus ona. Bu yüzden farklı bir yere taşınmisiz... Annem babama hala deli gibi aşık bunu biliyorum.... Ama annem kendini geliştirmeye verdi.. Okudu kurslara gitti.. Bir şekilde atlatılıyor.. Daha çok yeni senin.. 17 yıl oldu babam gideli... Ama inan acılar kabuk bağlıyor bi süreden sonra... Allah yardımcın olsun...
 
Benim eşim çok gençken vefaat etti, çocuklar daha okula gidiyordu. Ben çok çabuk alıştım çocuklarla yalnız yaşamaya, cünkü ölüm çok normal birşey olarak gördüğüm için. Nasıl yaşam normal, ölüm de normal. Kimisi için zaman az ayrılmış yaşama, kimisi için çok zaman ayrılmış yaşama. Çocuklarla hep istedikleri zaman konuştum, ama bizim yaşamımız normal devam etti. Sabahleyin çocuklar okula, ben işe, öğleden sonra herkes eve.
Babam vefaat ettigindede öyle oldu, annem de vefaat edince aynısı. Drama yapılacak birşey göremiyorum ben. Mesela ben vefaat etsem, katiyyen istemem, çocuklarım aylarca üzülsün ağlasın. Yaşamlarına baksınlar, eglensinler, devam etsinler yaşama. Güzel Musik dinle, meditasyon yap, esin be isterdi, onu düşün. Istermiydi, senin bu duruma gelmeni. Ve çok insanlar yaşam zamanında, ölüm konusunu hiç anmiyorlar, sanki bir tabu tema gibi. Ya anlatirsalar, sanki bir cezaymis gibi anlatıyorlar. Ben çok kişi tanıyorum, ölümü ceza olarak görenler ve yaşarken çok zevk veren şeyleri günah olarak ve ölünce çok fena cezalandiracagini.
Sizin esiniz vücudunu bırakıp, ruhu ile etrafınızda belki. Belki sizi koruyan bir melek oldu.
Ben vefaat eden eşimi, babaannemi, kedimi köpeğimi, annemi babamı, beni seven ve koruyan melekler olarak görüyorum. Evden bisikletle ise çıkarken, sanki hepsi benim etrafımda ucusuyorlar ve her kötülüğü ve kazayı benden uzak tutuyorlar olarak görüyorum ve buna çok inanıyorum. Ve günün birinde bende onların yanında olmaya daha şimdiden

Benim eşim çok gençken vefaat etti, çocuklar daha okula gidiyordu. Ben çok çabuk alıştım çocuklarla yalnız yaşamaya, cünkü ölüm çok normal birşey olarak gördüğüm için. Nasıl yaşam normal, ölüm de normal. Kimisi için zaman az ayrılmış yaşama, kimisi için çok zaman ayrılmış yaşama. Çocuklarla hep istedikleri zaman konuştum, ama bizim yaşamımız normal devam etti. Sabahleyin çocuklar okula, ben işe, öğleden sonra herkes eve.
Babam vefaat ettigindede öyle oldu, annem de vefaat edince aynısı. Drama yapılacak birşey göremiyorum ben. Mesela ben vefaat etsem, katiyyen istemem, çocuklarım aylarca üzülsün ağlasın. Yaşamlarına baksınlar, eglensinler, devam etsinler yaşama. Güzel Musik dinle, meditasyon yap, esin be isterdi, onu düşün. Istermiydi, senin bu duruma gelmeni. Ve çok insanlar yaşam zamanında, ölüm konusunu hiç anmiyorlar, sanki bir tabu tema gibi. Ya anlatirsalar, sanki bir cezaymis gibi anlatıyorlar. Ben çok kişi tanıyorum, ölümü ceza olarak görenler ve yaşarken çok zevk veren şeyleri günah olarak ve ölünce çok fena cezalandiracagini.
Sizin esiniz vücudunu bırakıp, ruhu ile etrafınızda belki. Belki sizi koruyan bir melek oldu.
Ben vefaat eden eşimi, babaannemi, kedimi köpeğimi, annemi babamı, beni seven ve koruyan melekler olarak görüyorum. Evden bisikletle ise çıkarken, sanki hepsi benim etrafımda ucusuyorlar ve her kötülüğü ve kazayı benden uzak tutuyorlar olarak görüyorum ve buna çok inanıyorum. Ve günün birinde bende onların yanında olmaya daha şimdiden seviniyorum.
Onuda dusunuyorum mesela onun vefatindan sonra artik olmekten hic korkmuyorum. Imrendim ne guzel dusuncelerle yasamaya calisiyosunuz. Size denk geldigime sevindim.
 
Benim eşim çok gençken vefaat etti, çocuklar daha okula gidiyordu. Ben çok çabuk alıştım çocuklarla yalnız yaşamaya, cünkü ölüm çok normal birşey olarak gördüğüm için. Nasıl yaşam normal, ölüm de normal. Kimisi için zaman az ayrılmış yaşama, kimisi için çok zaman ayrılmış yaşama. Çocuklarla hep istedikleri zaman konuştum, ama bizim yaşamımız normal devam etti. Sabahleyin çocuklar okula, ben işe, öğleden sonra herkes eve.
Babam vefaat ettigindede öyle oldu, annem de vefaat edince aynısı. Drama yapılacak birşey göremiyorum ben. Mesela ben vefaat etsem, katiyyen istemem, çocuklarım aylarca üzülsün ağlasın. Yaşamlarına baksınlar, eglensinler, devam etsinler yaşama. Güzel Musik dinle, meditasyon yap, esin be isterdi, onu düşün. Istermiydi, senin bu duruma gelmeni. Ve çok insanlar yaşam zamanında, ölüm konusunu hiç anmiyorlar, sanki bir tabu tema gibi. Ya anlatirsalar, sanki bir cezaymis gibi anlatıyorlar. Ben çok kişi tanıyorum, ölümü ceza olarak görenler ve yaşarken çok zevk veren şeyleri günah olarak ve ölünce çok fena cezalandiracagini.
Sizin esiniz vücudunu bırakıp, ruhu ile etrafınızda belki. Belki sizi koruyan bir melek oldu.
Ben vefaat eden eşimi, babaannemi, kedimi köpeğimi, annemi babamı, beni seven ve koruyan melekler olarak görüyorum. Evden bisikletle ise çıkarken, sanki hepsi benim etrafımda ucusuyorlar ve her kötülüğü ve kazayı benden uzak tutuyorlar olarak görüyorum ve buna çok inanıyorum. Ve günün birinde bende onların yanında olmaya daha şimdiden seviniyorum.

Bu olgunluga erismeyi nasil basardiniz?
 
Onuda dusunuyorum mesela onun vefatindan sonra artik olmekten hic korkmuyorum. Imrendim ne guzel dusuncelerle yasamaya calisiyosunuz. Size denk geldigime sevindim.
Çok güzel, gördünüz mü, baya ilerlemiş siniz düşüncelerinizle ve hislerinizle. Korkulcak hiçbir şey yok. Üzülecek de hiçbir şey yok. Babam vefaat etmeden önce, anneme önce, ben seninle karım olarak çok mutluydum, hiçbir eksiğim olmadı, herzaman yanımdaydın, sende benimle mutlu muydun diye sordu. Annem de mutlu olduğunu söyleyince babam dedik, anneleri evi deniz kenarındadir, bak görüyormusun, denizin üstünde yürüyerek 2 tane beni almaya gelen haydutlar var, üzerleri pallüm püllüm haydutlar, ama onlar daha çok uzakta, annem geldi, kapının önünde beni bekliyor, annem yakınımda elini uzattı benim elimi tutmak için dedi ve son soluğunu verdi gitti. Onun için ben buna çok inanıyorum, hepimizi bizi sevenler gelip alicaklar. Benim annem olsun, babaannem, babam dedem hepsi çok çok merhametli insandilar ve hic fark yapmadılar insan, din, hayvan arasında. Her yaşayana büyük bir saygı ve merhametle karsilasirdilar. Onun için onlar melek oldu olarak görüyorum.
 
Herkeze selamlar. Ben 5 ay once esimi kaybettim kalp krizi. Aklima gelmeyen seyler basima geldi. Her turlu denedim insanlarla konusmadim konustum yuruyus yaptim bazen evden cikmadin bazen eve girmedim. Ama atlatamiyorum. Doktorda yapamayacagiz yardimci degilsin dedi de elimden geleni yapiyorum. Hatta duzenimi tamamen degistirdim. Ama onun varligi esyalarda koltukta filan degil aklimin icindeymis. Allah geç yasatsin ama belki benim durumumda olan tanidigi veya kendisi olan vardir nasil gecer bu durum diye tavsiyeler almaya geldim.
35 yaşındasınız yaşınız çok genç ve açınızı çok büyük. Öncelikle Allah sabır ve gönül ferahlığı versin.
İlk yapmanız gereken şey doktorunuzu değiştirmek olsun ve ikinci olarak başkalarının yaralarına dermak olmak insanda iyilestirici etki yapar. Sevgi evlerinde masal okuyucular, oyun ablaligi, sesli betimleme ..... Bunlar saymakla bitmez ama insana çok iyi gelir. Benimki böyle bj acı değildi ama uzun yıllar atlatamadigim bi tramvam vardı ve yaralarımı başkalarının yaralarini sararak iyilestirdim.
 
Guzel kardesim,allah sabir versin.daha cok yeni acin,tum bunlari yasaman o kadar dogal ki.daha alismak icin zamaba ihtiyacin var kendini daraltma.doktora da git yine.bol yuruyus yap,tv de bos bos seyler izle,kendini yor,birseylerle mesgul ol.icin yansa da zamanla buna da alisacaksin.dua et,insirah oku.allah yatdimcin olsun
 
Bu olgunluga erismeyi nasil basardiniz?
Biz çocukken, köye gidince bayramlarda, köyde yaşayan akrabalarımız, elbisenin etekleri çok kısa, tırnaklara oje var, VS vs şeylere çok büyük bir tepki gosterirdiler ve anlatirdilar, ölünce çok fena cezalandiracagimizi, şeytan gelip alıyormuş, daha çok patavatsız şeyler. Biraz daha büyüyünce babama anlattım babama, babam bana öyle birşey yok. Allah bizim mutlu olmamızı istiyor, cünkü bizi sevdiği için dedin. Biz onun kulları iz ve o sade bizim neşeli ve mutlu olmamızı istiyor. Sen kısa etekle mutluysan, öyle sever seni dedi. Yalniz merhametli olacaksın. Hic kimseye ve hayvana ve doğaya zarar vermiyec eksin, hırsızlık yapmıyac aksın. Yalan söylemiyeceksin. Ve aynı dediği gibi de yaşardı babam ve annem. Babaannem ve dedem. Her insana, hangi dinden, hangi ırktan olsun, hiçbir rol oynamiyordu, insan insandır, hayvanin yardıma ihtiyacı varsa, yardım edilir, karnı doyurulur. İyi insan ol, mutlu ol. İstediğin gibi yaşa, ama hiç kimseye zarar vermeden.
O zaman yaşadığın zamanda bile sanki kanatların car gibi hissedersin kendini dedi. Ve hakikatten öyle. Ben bunlara inanıyorum.
Ne yazikki, birçok hocalar insanların korkusuyla oynuyorlar. Ay dala bakması günahmış, ay şu günah, ay bu günah. Bastan çok normal olan şeyler, simdi çok insanların içinde panik yaşatıyor. Ben turkiyede yaşarken bir kaç yıl önce, genç bir kadın, normal yolunda doğum yapamadı, kocası istememiş, bacakları açıp doğum yapması günahmış. İlla sezer anla olacakmış. Çok doğal ve normal şeyler, günah iskambilini almış. Bunlar insanları korkutuyor. Korku da insanları özgür yasatamiyor.
 
Başınız sağ olsun 😕 5 ay çok kısa bir zaman dilimi bana kalırsa. 2. Doktor diye belirtmişsiniz ama belki çare 3. Doktordadır. Bence başkalarıyla devam edin destek almaya. Ben de geçen sene destek alırken psikoloğum “tekrar tekrar anlat, bu içinin soğumasını sağlar” demişti.

bir de dualara sığının derim ben. Mesela her gün bir sure okuyup hediye eyleyin. Belki bu şekilde içiniz daha da rahatlar.
 
Biz çocukken, köye gidince bayramlarda, köyde yaşayan akrabalarımız, elbisenin etekleri çok kısa, tırnaklara oje var, VS vs şeylere çok büyük bir tepki gosterirdiler ve anlatirdilar, ölünce çok fena cezalandiracagimizi, şeytan gelip alıyormuş, daha çok patavatsız şeyler. Biraz daha büyüyünce babama anlattım babama, babam bana öyle birşey yok. Allah bizim mutlu olmamızı istiyor, cünkü bizi sevdiği için dedin. Biz onun kulları iz ve o sade bizim neşeli ve mutlu olmamızı istiyor. Sen kısa etekle mutluysan, öyle sever seni dedi. Yalniz merhametli olacaksın. Hic kimseye ve hayvana ve doğaya zarar vermiyec eksin, hırsızlık yapmıyac aksın. Yalan söylemiyeceksin. Ve aynı dediği gibi de yaşardı babam ve annem. Babaannem ve dedem. Her insana, hangi dinden, hangi ırktan olsun, hiçbir rol oynamiyordu, insan insandır, hayvanin yardıma ihtiyacı varsa, yardım edilir, karnı doyurulur. İyi insan ol, mutlu ol. İstediğin gibi yaşa, ama hiç kimseye zarar vermeden.
O zaman yaşadığın zamanda bile sanki kanatların car gibi hissedersin kendini dedi. Ve hakikatten öyle. Ben bunlara inanıyorum.
Ne yazikki, birçok hocalar insanların korkusuyla oynuyorlar. Ay dala bakması günahmış, ay şu günah, ay bu günah. Bastan çok normal olan şeyler, simdi çok insanların içinde panik yaşatıyor. Ben turkiyede yaşarken bir kaç yıl önce, genç bir kadın, normal yolunda doğum yapamadı, kocası istememiş, bacakları açıp doğum yapması günahmış. İlla sezer anla olacakmış. Çok doğal ve normal şeyler, günah iskambilini almış. Bunlar insanları korkutuyor. Korku da insanları özgür yasatamiyor.

Her insanin hayatina sizi gibi bir insan lazim. ❤
 
Basınız saolsun.cok zor bı durum ama yapacak bısey yok dunya boyle. Malesefkı hepımız bırgun ölecegız yada sevdıklerımızı kaybedecegız ınsanın hayat arkadasını kaybetmesıde cok cok zor ama guclu olmalısınız ınanclı bırımısınız bılmıyorum ama uzulerek onu huzursuz edıyorsunuz. Bol bol dua edın sabır ısteyın. Allahım sabır versın sıze
 
Başınız sağolsun Allahım sabırların en büyüğünü versin size.Acınız daha çok yeni zamanla daha iyi olacaksınız.
 
Biz çocukken, köye gidince bayramlarda, köyde yaşayan akrabalarımız, elbisenin etekleri çok kısa, tırnaklara oje var, VS vs şeylere çok büyük bir tepki gosterirdiler ve anlatirdilar, ölünce çok fena cezalandiracagimizi, şeytan gelip alıyormuş, daha çok patavatsız şeyler. Biraz daha büyüyünce babama anlattım babama, babam bana öyle birşey yok. Allah bizim mutlu olmamızı istiyor, cünkü bizi sevdiği için dedin. Biz onun kulları iz ve o sade bizim neşeli ve mutlu olmamızı istiyor. Sen kısa etekle mutluysan, öyle sever seni dedi. Yalniz merhametli olacaksın. Hic kimseye ve hayvana ve doğaya zarar vermiyec eksin, hırsızlık yapmıyac aksın. Yalan söylemiyeceksin. Ve aynı dediği gibi de yaşardı babam ve annem. Babaannem ve dedem. Her insana, hangi dinden, hangi ırktan olsun, hiçbir rol oynamiyordu, insan insandır, hayvanin yardıma ihtiyacı varsa, yardım edilir, karnı doyurulur. İyi insan ol, mutlu ol. İstediğin gibi yaşa, ama hiç kimseye zarar vermeden.
O zaman yaşadığın zamanda bile sanki kanatların car gibi hissedersin kendini dedi. Ve hakikatten öyle. Ben bunlara inanıyorum.
Ne yazikki, birçok hocalar insanların korkusuyla oynuyorlar. Ay dala bakması günahmış, ay şu günah, ay bu günah. Bastan çok normal olan şeyler, simdi çok insanların içinde panik yaşatıyor. Ben turkiyede yaşarken bir kaç yıl önce, genç bir kadın, normal yolunda doğum yapamadı, kocası istememiş, bacakları açıp doğum yapması günahmış. İlla sezer anla olacakmış. Çok doğal ve normal şeyler, günah iskambilini almış. Bunlar insanları korkutuyor. Korku da insanları özgür yasatamiyor.
Babanız çok güzel açıklamış, mekanı cennet olsun inşallah. Eşinin normal doğurmasını istemeyen kendisi nasıl doğmuş. Binlerce yıldır insanoğlu o yöntemle doğmuş. Bunların ki yobazlıktan öte ultra cahillik.
 
Başınız sağ olsun. Allahım büyük sabırlar versin, eşiniz de Nur içinde uyusun inşallah.
 
Herkeze selamlar. Ben 5 ay once esimi kaybettim kalp krizi. Aklima gelmeyen seyler basima geldi. Her turlu denedim insanlarla konusmadim konustum yuruyus yaptim bazen evden cikmadin bazen eve girmedim. Ama atlatamiyorum. Doktorda yapamayacagiz yardimci degilsin dedi de elimden geleni yapiyorum. Hatta duzenimi tamamen degistirdim. Ama onun varligi esyalarda koltukta filan degil aklimin icindeymis. Allah geç yasatsin ama belki benim durumumda olan tanidigi veya kendisi olan vardir nasil gecer bu durum diye tavsiyeler almaya geldim.
Başınız sağolsun. Allah sabır versin.
Sevdiğiniz ve özellikle hayatınızı paylaştığınız insanların kaybını kabullenmek ve onlarsız yaşama devam edebilmek, herkes için zor olmakla birlikte, herkesin adapte olma süresi aynı değildir. Bu ölümü algılayışınıza ve sizi hayata bağlayan şeylere göre değişiyor. Hayata devam sürecinde, hayata adapte olamıyorsanız, halen hayatınızın merkezine kaybettiğiniz kişiyi koyuyorsunuz ve kendinizi onu unutmaya çalışmakla suçlu hissediyor, acınızı sürekli taze tutmaya çalışıyor olabilirsiniz.Bu alışma sürecinin uzun ve yıpratıcı olmasını veya olmamasını yine sizin yaklaşımlarınız belirleyecek.
Ben tasavvufi eserler okuyup, araştırıp, anlamaya çalışırken, hayatta bir çok şeye bakış açımın ve zaman içinde algımın olumlu yönde değiştiğini fark ettim. Sizede ilginiz varsa, tavsiye edebilirim.
 
Başınız saolsun tekrardan.Yaşadıklarınız henüz taze bence kendinize biraz zaman verin.Çocuklarınız var mıydı ?
 
Bende tasindim ailem istedi onlarda oyle dusunmustu. Daha beter oldum bu sefer onu terk ettim gibi hissettim. Arkadasiniz iyimi simdi.
Kesinlikle böyle düşünmeyin, emin olun eşiniz de yalnız evde üzülmenizden onun hatıralarıyla acı çekmenizdense başkalarından destek almanızı, yalnız kalmamanızı isterdi, doktorlarınızı da kesinlikle değiştirin, 5 ay yas süreci için çok çok kısa hele ki eş kaybında, onların size destek olması gerekirken onlar sizden destek beklemiş çok saçma, acınızı doyasıya yaşayın, ağlamak istiyosanız ağlayın, eşinizin kabrini ziyaret edin onunla konuşun bu sürecin geçici olduğunu bu ayrılığın bir gün biteceğini sonunda kavuşacağınızı bilim, kimseyle konuşmak zorunda değilsiniz, kimseye kendinizi derdinizi anlatmak zorunda değilsiniz, kendinizi dış dünyaya tamamen kapatmayın ama hemen bu durumu atlatıp sosyalleşicem her şey bi an önce düzelcek diye de kendinize baskı yapmayın, kabullenme biraz zaman ister, zamanı geldiğinde içinizde hala bir miktar acı olsa da daha yoluna girecek her şey ama bu süreçte duygularınızı yok saymayın. Hayatı zor da olsa devam ettirmeniz gerekiyor, tek başına olmadığınızı bilin bu acıyı yaşayan milyarlarca insan olduğunu, hissettiğiniz her şeyin normal olduğunu bilin, içiniz sıkıldığında foruma yazabilirsiniz, sizi tanımayan insanlara bişeyler anlatmak tanıyan insanlara bişeyler anlatmaktan daha kolay olur her zaman, Başınız sağ olsun, sabırlar diliyorum
 
Back
X