- 25 Ekim 2025
- 17
- 5
- 1
- 23
- Konu Sahibi redscorpio
- #1
Herkese merhaba öncelikle. Beni bir süredir rahatsız eden ve bir müddet daha devam edecek olan bir konuyu sizinle paylaşmak istedim. 23 yaşındayım, ailemle yaşıyorum. Üniversite bittikten sonra kpssye girdim ve iyi bir sıralama yaptım, şuan atama beklediğim evredeyim.
Puanı aldıktan sonra kafamı toplarım, kendime zaman ayırırım diye düşünmüştüm ama pek de beklediğim gibi geçmedi bu dönem. Geri kalan süreçte ne yapacağımı hiç düşünmemiştim, bir müddet birkaç yerde çalıştım, yaklaşık 8-9 aylık sürecim böyle geçti. Yazın zaten tatil mesleğimden dolayı, yakın zamanda işime başlarım diye düşünmüştüm bu yüzden başka bir yerde işe girmedim ama işe başlama sürecimiz sanırım 3 ay sonra olacak. Ben kendimi Eylül gibi ayarladığım için hiçbir yere başvuru yapmamıştım, yazın zaten dinlenebileceğim kadar dinlendim, artık dinlenmek değil boş boş duruyorum sadece.
İki aydır evden doğru dürüst dışarı çıkamadım, hatta sanırım sadece bir kez çıktım...Zaten maddi olarak çok da harcama yapacağım bir durumda değilim. Ne gelirim var ne giderim, ot gibi yaşıyorum. Evde durmaktan uyku düzenim çok bozulmuştu, biraz düzelttim ama gün içinde dizi film izlemek , kitap okumak dışında bir işim yok resmen. Ailemde herkes çalışıyor ve biraz benim boş durmamdan rahatsız gibiler. Başta herkes dinlenirsin bu birkaç ay sürede dedi ama şuan evde benimle konuşurken ailem soğuk davranıyor, hatta sanki ben yokmuşum gibi evde, mesela babam benimle hiç konuşmuyor, bunun nedenini hiç anlayamadım. Başta benim alınganlığım mı diye düşündüm ama değil. Ablam çalışıyor, ona duyulan saygı evde çok belli. Ki işi öyle aşırı yorucu değil, masabaşı iş ama sanki çalıştığı için tüm her şeyi yapabilir, buna hakkı var gibi. Bana aynı saygıyı duymadıklarını tavırlarından, ses tonlarından çok rahat anlıyorum. Ya böyle bir trip var bana karşı, sorsam saçmalama derler belki ama o hissi alıyorum yani.
O kadar hayatımdan sıkılıyorum ki "Ne yaptın bugün?" gibi basit bir soruyu duymaktan bile aşırı rahatsız oluyorum. Zaten arkadaşlarım hafta içi çalışıyorlar, hafta sonu is pek denk getiremedik, aylar sonra bu hafta buluşacağız. Gerçekten aklınıza gelebilecek her şeyi yaptım, evde puzzle yapmaya başladım, gitar aldım çalmaya uğraştım bir dönem, bir süre kursa gittim, yaşadığım yerdeki müzelere, parklara , yeni yerlere gittim. Son iki aydır bir şey kalmadı elimde, artık kusasım geliyor her şeyden.Önümdeki 3 ay da eve kapanmış şekilde böyle geçecek. Ha bir de ailemde sadece ablam bana bir para atıyor her ay - sağ olsun- ama gerçekten az yani, kyk bursu gibi. Onun dışında beni boş gördükleri için harcama da yapmıyorum diye sanırım hiç para vermiyorlar. Eminim ki bu durumda ablam olsa böyle olmazdı ama beni düşünen yok gibi. Belki bu süreçte çalışmam mantıklı olurdu ama hem atama erken olur diye düşündüğüm için hem de koleje vs girsem yarıda bırakmış olurum, sözleşme sorun olur diye düşündüğümden sabrederim demiştim. Keşke çalışsaymışım yani, sosyal hayatım sıfırlandı resmen. O kadar ki sınava çalıştığım dönem daha hareketliydi, en azından bir sürecin içindeydim ve elimden geleni yapıyodum. Pasif bir şekilde beklemek en kötü olanı galiba.
Sanırım bunun bir çözümü yok çünkü şartlarım belli, ama hiç böyle bir süreç yaşayan oldu mu, en çok da ailemin tavırları üzüyor beni. Demek ki sınavı kazanamasam bir sene daha çalışsam şu durumdan daha da çaresiz olurmuşum.
Puanı aldıktan sonra kafamı toplarım, kendime zaman ayırırım diye düşünmüştüm ama pek de beklediğim gibi geçmedi bu dönem. Geri kalan süreçte ne yapacağımı hiç düşünmemiştim, bir müddet birkaç yerde çalıştım, yaklaşık 8-9 aylık sürecim böyle geçti. Yazın zaten tatil mesleğimden dolayı, yakın zamanda işime başlarım diye düşünmüştüm bu yüzden başka bir yerde işe girmedim ama işe başlama sürecimiz sanırım 3 ay sonra olacak. Ben kendimi Eylül gibi ayarladığım için hiçbir yere başvuru yapmamıştım, yazın zaten dinlenebileceğim kadar dinlendim, artık dinlenmek değil boş boş duruyorum sadece.
İki aydır evden doğru dürüst dışarı çıkamadım, hatta sanırım sadece bir kez çıktım...Zaten maddi olarak çok da harcama yapacağım bir durumda değilim. Ne gelirim var ne giderim, ot gibi yaşıyorum. Evde durmaktan uyku düzenim çok bozulmuştu, biraz düzelttim ama gün içinde dizi film izlemek , kitap okumak dışında bir işim yok resmen. Ailemde herkes çalışıyor ve biraz benim boş durmamdan rahatsız gibiler. Başta herkes dinlenirsin bu birkaç ay sürede dedi ama şuan evde benimle konuşurken ailem soğuk davranıyor, hatta sanki ben yokmuşum gibi evde, mesela babam benimle hiç konuşmuyor, bunun nedenini hiç anlayamadım. Başta benim alınganlığım mı diye düşündüm ama değil. Ablam çalışıyor, ona duyulan saygı evde çok belli. Ki işi öyle aşırı yorucu değil, masabaşı iş ama sanki çalıştığı için tüm her şeyi yapabilir, buna hakkı var gibi. Bana aynı saygıyı duymadıklarını tavırlarından, ses tonlarından çok rahat anlıyorum. Ya böyle bir trip var bana karşı, sorsam saçmalama derler belki ama o hissi alıyorum yani.
O kadar hayatımdan sıkılıyorum ki "Ne yaptın bugün?" gibi basit bir soruyu duymaktan bile aşırı rahatsız oluyorum. Zaten arkadaşlarım hafta içi çalışıyorlar, hafta sonu is pek denk getiremedik, aylar sonra bu hafta buluşacağız. Gerçekten aklınıza gelebilecek her şeyi yaptım, evde puzzle yapmaya başladım, gitar aldım çalmaya uğraştım bir dönem, bir süre kursa gittim, yaşadığım yerdeki müzelere, parklara , yeni yerlere gittim. Son iki aydır bir şey kalmadı elimde, artık kusasım geliyor her şeyden.Önümdeki 3 ay da eve kapanmış şekilde böyle geçecek. Ha bir de ailemde sadece ablam bana bir para atıyor her ay - sağ olsun- ama gerçekten az yani, kyk bursu gibi. Onun dışında beni boş gördükleri için harcama da yapmıyorum diye sanırım hiç para vermiyorlar. Eminim ki bu durumda ablam olsa böyle olmazdı ama beni düşünen yok gibi. Belki bu süreçte çalışmam mantıklı olurdu ama hem atama erken olur diye düşündüğüm için hem de koleje vs girsem yarıda bırakmış olurum, sözleşme sorun olur diye düşündüğümden sabrederim demiştim. Keşke çalışsaymışım yani, sosyal hayatım sıfırlandı resmen. O kadar ki sınava çalıştığım dönem daha hareketliydi, en azından bir sürecin içindeydim ve elimden geleni yapıyodum. Pasif bir şekilde beklemek en kötü olanı galiba.
Sanırım bunun bir çözümü yok çünkü şartlarım belli, ama hiç böyle bir süreç yaşayan oldu mu, en çok da ailemin tavırları üzüyor beni. Demek ki sınavı kazanamasam bir sene daha çalışsam şu durumdan daha da çaresiz olurmuşum.
çok becerikli biri değilim açıkçası ama kendi alanımı temiz düzenli tutuyorum en azından, bir de bulaşık makinesine dizme, kaldırma bende oluyor. küçük kardeşimin kahvaltısını ben hazırlıyorum. boş boş da durmuyorum aslında ama sadece evde olduğum için evin tüm işi benden bekleniyordur belki
