- 12 Temmuz 2006
- 510
- 1
- 51
Önce kendimizdeki değişikliği fark ederiz. Sonra bir şeylerin ters gittiğine iyice kendimizi inandırırız. �Hayatın bize bir oyunu bu!� deyip yaşadıklarımızı hayatın bir oyun olarak görür, kendi içimizde ve başkalarının içinde oynatırız.
Üstüne üstlük biz o kadar masumuzdur ki; hayat bizi kalleşçe vurmuştur.
Ortaklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi hayatın bize verdiği farklı imkânlardır. Ve aslında hep haklı bizizdir. Karşı tarafa hayat her yönden iyi davranırken ona paylaşımcı bir ruh verememiştir.
Sevdiklerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların anlayışsız olmalarıdır. Aslında hayat onlara en büyük kötülüğü yapmış ve insanlara karşı hoşgörülü olmayı öğretememiştir. Buna rağmen biz; bütün hoşgörümüzle onlara kucak açmışızdır.
Anne ve babamızla kavga ederiz; bunun sebebi onların çokbilmişlikleridir. Şöyle bir baktığımızda onların hiçbir şey bilmediklerine eminizdir. Hayat onları hiç geliştirememiştir ve geri kalmalarına neden olmuştur.
Çocuklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi onların cahillikleridir. Ve onlar bizi dinlemedikleri için hep yanlış yaparlar, üstüne üstük bir duygularının olduğunu sanırlar. Hayat onları çok kötü kandırarak, onlara yalnız başına bir şey yapabileceklerine dair cesaret vermiştir.
Hemcinslerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların aşırı derece kıskançlıklarıdır. Kendi ellerindekinin değerini bilmezler bizim elimizdeki, varlığı ile yokluğu belli olmayan birkaç değere göz dikerler. Hayat onlara ikiyüzlü davranmış, çok şey vermiş ama elindekiyle yetinmeyi anlatmamış.
Derken bir de bakmışız ki yapayalnız kalmışız. Ve kendimizdeki değişikliğin ne olduğunu anlarız. Bunca güzel huya rağmen �hayatın cilvesiyle� tek başımıza kalmışızdır. Ki aslında biz her şeyin en iyisini yaptığımız için bunu hiç mi hiç hak etmemişizdir. Ve bu yüzden hayata küseriz.Ve dilimizdeki şarkılarla bunu pekiştiririz: "Hayat sen ne çabuk harcadın beni...."
Üstüne üstlük biz o kadar masumuzdur ki; hayat bizi kalleşçe vurmuştur.
Ortaklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi hayatın bize verdiği farklı imkânlardır. Ve aslında hep haklı bizizdir. Karşı tarafa hayat her yönden iyi davranırken ona paylaşımcı bir ruh verememiştir.
Sevdiklerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların anlayışsız olmalarıdır. Aslında hayat onlara en büyük kötülüğü yapmış ve insanlara karşı hoşgörülü olmayı öğretememiştir. Buna rağmen biz; bütün hoşgörümüzle onlara kucak açmışızdır.
Anne ve babamızla kavga ederiz; bunun sebebi onların çokbilmişlikleridir. Şöyle bir baktığımızda onların hiçbir şey bilmediklerine eminizdir. Hayat onları hiç geliştirememiştir ve geri kalmalarına neden olmuştur.
Çocuklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi onların cahillikleridir. Ve onlar bizi dinlemedikleri için hep yanlış yaparlar, üstüne üstük bir duygularının olduğunu sanırlar. Hayat onları çok kötü kandırarak, onlara yalnız başına bir şey yapabileceklerine dair cesaret vermiştir.
Hemcinslerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların aşırı derece kıskançlıklarıdır. Kendi ellerindekinin değerini bilmezler bizim elimizdeki, varlığı ile yokluğu belli olmayan birkaç değere göz dikerler. Hayat onlara ikiyüzlü davranmış, çok şey vermiş ama elindekiyle yetinmeyi anlatmamış.
Derken bir de bakmışız ki yapayalnız kalmışız. Ve kendimizdeki değişikliğin ne olduğunu anlarız. Bunca güzel huya rağmen �hayatın cilvesiyle� tek başımıza kalmışızdır. Ki aslında biz her şeyin en iyisini yaptığımız için bunu hiç mi hiç hak etmemişizdir. Ve bu yüzden hayata küseriz.Ve dilimizdeki şarkılarla bunu pekiştiririz: "Hayat sen ne çabuk harcadın beni...."
