Merhaba hanımlar,
Bu bir iç döküş olacak. Çok verilecek bir tavsiye olmayabilir, yine de anlatıp rahatlamak istiyorum.
Ben senelerdir hayata yetişemediğimi hissediyorum. İnsanların rutin olarak yaptığı her şey bana yük gibi geliyor. Modaya uygun giyinmek, yediklerine dikkat etmek, insanlarla düzgün sosyal ilişkiler geliştirmek gibi gibi. Bunlar kendiliğinden olur diyorsunuzdur ama biriyle konuşmak bile bir yük gibi geliyor. Depresyonda mıyım diye düşündüm ama depresif bir ruh halinde de değilim.
Doğumdan ölüme her şey bir koşuşturmaca. İlk başta okulla başladı her şey. Okumayı öğrenememekten korktum daha okula başlamadan. Bir şekilde öğrendim. Daha ilkokul 3. sınıfta il geneli sınav olduğumuzu hatırlıyorum. Sürekli bir sınav ve sıralama yarışı vardı. 3 sene sbs, sonrasında üniversite sınavı, bir yandan okulum yoğun olduğu için yazılılarımız da zorlu geçiyordu. Bunların hepsinde okul + dersane ile geçiyordu günlerim. Kaç doğum günüm deneme sınavına girerek geçmiştir bilmiyorum. O zamanlar her şeye yetişebiliyordum. Kiloma, görünüşüme, derslere dikkat edebiliyordum ama yavaş yavaş 12. sınıfta depresifliğim artmaya başlamıştı.
Sonra üniversite zamanı geldi. Dersler çok ağırdı, daha doğrusu ağır değildi ama düzenli çalışmak gerekiyordu. O kadar bıkmıştım ki doğru düzgün çalışmadım. 2 gün sonra vizem var diyelim. 2 gün boyunca hiçbir şey yapmadan internette gezdim. Sürekli sınavlardan, başarılı olma kaygısından gına gelmişti. Sadece sınavlardan değil bu duygulardan da bıkmıştım. Gittikçe tek keyif aldığım şey yemek yemek ve internette gezmek olmaya başladı. Bir şekilde altta hiç ders bırakmadan mezun olmayı başardım. Evet ama sınavlar yine bitmemişti, meslek hayatıma başlamak için yine bir sınava girmem gerekliydi. Bu sınavı da hallettim bir şekilde.
Ama bana hala her şey yük gibi geliyor. İşe başlamak, işte başarılı olmak, iş arkadaşlarımla düzgün bir iletişim geliştirmek, kiloma dikkat etmek, düşünün arkadaşlarımla mesajlaşmak bile yük gibi geliyor. Hiçbir şey yapmamak istiyorum. Bir şeyler yaptıkça mutsuz hissediyorum.
Hayatım boyunca istemediğim şeyler yapmışım ve sabrım dolmuş gibi hissediyorum, bu öyle abartı boyutta ki diyelim camı açmam gerekli, kalkıp camı açmak bile çok zor geliyor.
Böyle işte, çok yoruldum ve bu yorgunluğu bir türlü üstümden atamıyorum.
Beni bir eve kapatın düzenli yemek ve internet verin ben sonsuza kadar mutlu yaşarım ama artık yaşamak bana zor geliyor. Hayata yetişemiyormuşum gibi hissediyorum.
Bu bir iç döküş olacak. Çok verilecek bir tavsiye olmayabilir, yine de anlatıp rahatlamak istiyorum.
Ben senelerdir hayata yetişemediğimi hissediyorum. İnsanların rutin olarak yaptığı her şey bana yük gibi geliyor. Modaya uygun giyinmek, yediklerine dikkat etmek, insanlarla düzgün sosyal ilişkiler geliştirmek gibi gibi. Bunlar kendiliğinden olur diyorsunuzdur ama biriyle konuşmak bile bir yük gibi geliyor. Depresyonda mıyım diye düşündüm ama depresif bir ruh halinde de değilim.
Doğumdan ölüme her şey bir koşuşturmaca. İlk başta okulla başladı her şey. Okumayı öğrenememekten korktum daha okula başlamadan. Bir şekilde öğrendim. Daha ilkokul 3. sınıfta il geneli sınav olduğumuzu hatırlıyorum. Sürekli bir sınav ve sıralama yarışı vardı. 3 sene sbs, sonrasında üniversite sınavı, bir yandan okulum yoğun olduğu için yazılılarımız da zorlu geçiyordu. Bunların hepsinde okul + dersane ile geçiyordu günlerim. Kaç doğum günüm deneme sınavına girerek geçmiştir bilmiyorum. O zamanlar her şeye yetişebiliyordum. Kiloma, görünüşüme, derslere dikkat edebiliyordum ama yavaş yavaş 12. sınıfta depresifliğim artmaya başlamıştı.
Sonra üniversite zamanı geldi. Dersler çok ağırdı, daha doğrusu ağır değildi ama düzenli çalışmak gerekiyordu. O kadar bıkmıştım ki doğru düzgün çalışmadım. 2 gün sonra vizem var diyelim. 2 gün boyunca hiçbir şey yapmadan internette gezdim. Sürekli sınavlardan, başarılı olma kaygısından gına gelmişti. Sadece sınavlardan değil bu duygulardan da bıkmıştım. Gittikçe tek keyif aldığım şey yemek yemek ve internette gezmek olmaya başladı. Bir şekilde altta hiç ders bırakmadan mezun olmayı başardım. Evet ama sınavlar yine bitmemişti, meslek hayatıma başlamak için yine bir sınava girmem gerekliydi. Bu sınavı da hallettim bir şekilde.
Ama bana hala her şey yük gibi geliyor. İşe başlamak, işte başarılı olmak, iş arkadaşlarımla düzgün bir iletişim geliştirmek, kiloma dikkat etmek, düşünün arkadaşlarımla mesajlaşmak bile yük gibi geliyor. Hiçbir şey yapmamak istiyorum. Bir şeyler yaptıkça mutsuz hissediyorum.
Hayatım boyunca istemediğim şeyler yapmışım ve sabrım dolmuş gibi hissediyorum, bu öyle abartı boyutta ki diyelim camı açmam gerekli, kalkıp camı açmak bile çok zor geliyor.
Böyle işte, çok yoruldum ve bu yorgunluğu bir türlü üstümden atamıyorum.
Beni bir eve kapatın düzenli yemek ve internet verin ben sonsuza kadar mutlu yaşarım ama artık yaşamak bana zor geliyor. Hayata yetişemiyormuşum gibi hissediyorum.
Son düzenleme: