- 1 Aralık 2014
- 1.497
- 1.001
- 103
Aslında utanıyorum yazmaya hem daha öncede bunu yazdim sagolsun o an bana iyi gelen yorumlar yazan arkadaşlar oldu ama inanın elimde değil, ki bazen düşünüyorum benim yerimde başka biri cok daha kötü olurdu. Şöyle ki yalniz anneyim. Çocuğum var onu çok seviyorum ama insan çocuğu içinde ayrı üzülüyor. Bazen kendimi suclu hissediyorum çünkü boşanma ihtimalimi düşünüp hic çocuk yapmasamaydim diyorum. Boşanma ile hayat bitmez hatta daha güzel günler bile gelebilir ama benim zaten annem narsist bi insan babam desen kendi hayatının keyfinin derdinde. Kizkardeslerim ilede irtibatim yok. Şimdi siz hakli olarak bi sizmi iyisiniz diyebilirsiniz. Ama şöyle ki ortanca kotulugunden ailemle görüşmüyor. Kotulugunden diyorum çünkü hic ona yapılan maddi yardimlarin değerini bilmiyor. Ona zamanında ev bile aldılar. Neler yaptilar neler. Kucugude ayrı bi şehirde ve anne babasını yılda 2 kez ziyarete eder etmez ve zatrn cok agresif sinirli biri. Yani onlarla gorusmeyince daha rahatım ama boylede hayatin hic bi anlami yok gibi sanki vaktimi dolduruyorsun gibi hissediyorum. 10 sene oldu ayrılalı. Bosanali 5 sene. Kimseye güvenip hayatıma almakta istemiyorum. Artık tabii istiyorum ama karşıma iyi biri de çıkmadı. Zaten evden çalışıyorum insan yüzü gördüğümde yok. Çocuğum da babasiyla görüşmüyor. Oda oyle yalnızlık yaşıyor hayatta. Yani isterdimki arkadaşları olsun akrabaları olsun ama yok onunda hayatı tek düze. Öyle iste aslında çözümü yok sanki ama dertlesmek istedim.