29 yaşındayım...eskiden umutlarım hayallerim vardı..ve onlara ulaşabilmek için uğraşır çırpınırdım (çoğu zaman sonucunu meyvesini alamamış olsam bile) ama farkediyorum ki gün geçtikçe umutlarım beklentilerim motivasyonum azalıyor...hiçbirşeye hevesim kalmadı...ne bir erkek arkadaşa ne bir evliliğe ne arkadaş edinmeye ne sosyalliğe ne de birileri tarafından beğenilip sevilmeye....güzel bulunmaya...eskiden bunlar olsaydı kesinlikle mutluluktan uçardım ama artık birçok şeyin bana geç kaldığını düşünüyorum...inanın şu an bir erkek karşıma çıksa ve ben seni seviyorum dese inanın ilgilenicek mutlu olacak halim dermanım yok...
şehirdışına (Ankaraya) yapacağım gezilerde bile aklımda kısmetimi bulmak vardı..hatta oraya gitmeden önce kendimi çeşitli yönlerden buna hazırlamaya çalışıyordum...kıyafet tarzımı bulma, olabileceğimin en güzel en bakımlı halimde olmak..psikolojik sorunlarımı düzeltmek ve fazla kiloları vermek gibi....ama şimdi ona bile mecalim yok....beni hayatımda uzun süre sonra umutlandıran bu olay bile artık cazip gelmemeye başladı...
artık oraya sadece ablamı ziyarete gideceğim başka amaçlarım olmayacak...
artık hiçbirşey için uğraşmak istemiyorum..kendim için bile...
hayatta şu an tek zevk aldığım şey birşeyler yemek, film izlemek, müzik dinlemek ve internete girmek oldu...bir de izlediğim filmler aracılığıyla yeni aktörler oyuncular tanımak keşfetmek...ailem sağolsun onların korkuları ve yasakları yüzünden herşeyden elimi eteğimi çektim ve tekrar birşeye elimi eteğimi uzatasım bile gelmiyor..heves geçtikten sonra anlamı yok...herşey zamanında olmalıymış...
hayatımda sosyal olarak aktif olduğum sadece 2 kişi var...bir ablam bir de başla bir şehirde yaşayan canım arkadaşım....artık hayatta hiçbirşey beni kamçılamıyor..hırslandırmıyor..ve motivasyon sağlamıyor...bana bir uyandırma zili gerek ama güçlü bir uyandırma zili...artık kendime hedef koymaktan amaç bulmaktan da sıkıldım...tek derdim kendimi eğlendirerek vakit öldürmek oldu....dakikalar saatler geçmiyor..hergün benim için ayrı bir eziyet oldu...çin işkencesi gibi...ben nasıl bir yoldayım bilmiyorum...
şehirdışına (Ankaraya) yapacağım gezilerde bile aklımda kısmetimi bulmak vardı..hatta oraya gitmeden önce kendimi çeşitli yönlerden buna hazırlamaya çalışıyordum...kıyafet tarzımı bulma, olabileceğimin en güzel en bakımlı halimde olmak..psikolojik sorunlarımı düzeltmek ve fazla kiloları vermek gibi....ama şimdi ona bile mecalim yok....beni hayatımda uzun süre sonra umutlandıran bu olay bile artık cazip gelmemeye başladı...
artık oraya sadece ablamı ziyarete gideceğim başka amaçlarım olmayacak...
artık hiçbirşey için uğraşmak istemiyorum..kendim için bile...
hayatta şu an tek zevk aldığım şey birşeyler yemek, film izlemek, müzik dinlemek ve internete girmek oldu...bir de izlediğim filmler aracılığıyla yeni aktörler oyuncular tanımak keşfetmek...ailem sağolsun onların korkuları ve yasakları yüzünden herşeyden elimi eteğimi çektim ve tekrar birşeye elimi eteğimi uzatasım bile gelmiyor..heves geçtikten sonra anlamı yok...herşey zamanında olmalıymış...
hayatımda sosyal olarak aktif olduğum sadece 2 kişi var...bir ablam bir de başla bir şehirde yaşayan canım arkadaşım....artık hayatta hiçbirşey beni kamçılamıyor..hırslandırmıyor..ve motivasyon sağlamıyor...bana bir uyandırma zili gerek ama güçlü bir uyandırma zili...artık kendime hedef koymaktan amaç bulmaktan da sıkıldım...tek derdim kendimi eğlendirerek vakit öldürmek oldu....dakikalar saatler geçmiyor..hergün benim için ayrı bir eziyet oldu...çin işkencesi gibi...ben nasıl bir yoldayım bilmiyorum...
Son düzenleme: