Uzun yıllardır çalışıyorum. Aileme yardimci olayım derken arabamı alabildim geçen sene. Türkiye sartlarinda iyi bir gelirim de var. Ama gel gelelim ki çok mutsuzum. Neden yaşadığımı, hayattaki amacımin ne olduğunu bilmiyorum. Dün gece hiç uyuyamadim düşünmekten. Ağlamak isteyip aglayamadım bile. Ailemden ayrı yaşıyorum. 30uma bir ay kaldı. Evet ailem var ama sırtımı dayayacagim derdimi paylasacagim biri yok hayatımda. İlişkim yeni bitti ,zaten mutlu olamazmisiz onu anladim. Şu yastan sonra birini sevip evlenebilecegime inanmıyorum. Sanki bir kafeste sıkışmış gibiyim. Ayrıldığım kisiye harcadigim zamana yanıyorum. Bana evlilik sorulması, evlen cocgun olmaz sonra denmesi, seni artık yasi büyükler ister denmesi çok üzüyor beni. Her şey nasıp biliyorum ama bu üzüntüyü içimden atamıyorum. Annem de ölmeden evlendgini goreyim artık dediğinde iyice bunalıma giriyorum. İşyerlerindeki arkadaşlar dahi güzel kızsın nasıl biri yok diyorlar. Bilmiyorlar bir hiç uğruna zamanımı heba ettiğimi. Gerçekten insan hep en çok istediği şeyle ilgili mi sinanir. ? Yegenlerime bakınca gözlerim doluyor. Benim de olsaydı keşke diye.Instagram'da her girişimde bir arkadasim evlenmis oluyor. Bunalıma girdim çok kötü hissediyorum. Lütfen yadirgamayin.
