- 1 Mayıs 2017
- 608
- 283
- 23
- 34
- Konu Sahibi Rengarenk kelebekler
- #1
Selamlar arkadaslar ..Ruhum o kadar yorgun ki?yaşım 28 ama ruhum 80...Bir tükenmişlik var içimde ..Bir şeyler yapmak istiyorum ama gereksiz geliyor her sey..Ben mi çok buyutuyorum bilmiyorum.Yoksa olgunlaşıyor muyum?Hayatın gerçekliği ile yüzleşiyor muyum? O kadar yorgunum ki bazen güzel günlere olan inancımı kaybediyorum.
2.5 ay önce psikoterapiste gitmiştim .Major depresyon geçirdiğimi soyledi.o kadar üzülmüştüm ki..Aileme bile söylemek istemedim .Görünen bir yaram yoktu ki.Malesef toplumumuz bi tur rahatsızlıkları ıyi algilamiyir.Ailem de oyle.onlara göre para pul ve başını sokacak evin varsa ,işin gücün de iyiyse mutlusun demektir.Kimseye anlatamadım .o kadar yalnızım ki ..kimseye güvenim de yok...Aileme bile..Onlara anlatamasam da ailemle hiç bir zaman mutlu olmadim.Evet emekleri oldu ama sadece maddi.kimse manevi ihtiyaçlarımı dusunmedi.Hala da anlamıyorlar. Kızmıyorum ama sanki ailem yokmuş gibi hayatta yapayalnizim.Ailemle mutlu olamadığımdan aile olabilecek gücü de kendimde goremiyorum.Bu yüzden evlenemiyorum.
Neyse tedavi sürecinde iniş çıkışlarla düzeliyordum hatta bi kaç gün öncesine kadar boşluktan kurtulamasam da iyiydim..ama ne olduysa yine depresyon sinsice gülüyor bana...
"Gel lan diyorum . Ben seninle savaşmaya hazirim.Beni bitiremeyeceksin diyorum.Ve sonunda pes edip gideceksin diyorum. "Ama bunu tek başına yapmak zorundayim.cunku bana benden başka kimse destek vermiyor...
Okuyorum..surekli okuyorum...okumak ıyi geliyor..Bazen erken yaşta ölenlere ozeniyorum.Sonra bu duyguyu kafamdan atiyorum.Bu duygumdan utaniyor ve korkuyorum.Doktorum; "insan korktuğunu yapmaz.." diyor ama bu duygu hiç gecmiyor.
Karmakarisigimmm..Depresyon ensemden uzaklasmiyor..
2.5 ay önce psikoterapiste gitmiştim .Major depresyon geçirdiğimi soyledi.o kadar üzülmüştüm ki..Aileme bile söylemek istemedim .Görünen bir yaram yoktu ki.Malesef toplumumuz bi tur rahatsızlıkları ıyi algilamiyir.Ailem de oyle.onlara göre para pul ve başını sokacak evin varsa ,işin gücün de iyiyse mutlusun demektir.Kimseye anlatamadım .o kadar yalnızım ki ..kimseye güvenim de yok...Aileme bile..Onlara anlatamasam da ailemle hiç bir zaman mutlu olmadim.Evet emekleri oldu ama sadece maddi.kimse manevi ihtiyaçlarımı dusunmedi.Hala da anlamıyorlar. Kızmıyorum ama sanki ailem yokmuş gibi hayatta yapayalnizim.Ailemle mutlu olamadığımdan aile olabilecek gücü de kendimde goremiyorum.Bu yüzden evlenemiyorum.
Neyse tedavi sürecinde iniş çıkışlarla düzeliyordum hatta bi kaç gün öncesine kadar boşluktan kurtulamasam da iyiydim..ama ne olduysa yine depresyon sinsice gülüyor bana...
"Gel lan diyorum . Ben seninle savaşmaya hazirim.Beni bitiremeyeceksin diyorum.Ve sonunda pes edip gideceksin diyorum. "Ama bunu tek başına yapmak zorundayim.cunku bana benden başka kimse destek vermiyor...
Okuyorum..surekli okuyorum...okumak ıyi geliyor..Bazen erken yaşta ölenlere ozeniyorum.Sonra bu duyguyu kafamdan atiyorum.Bu duygumdan utaniyor ve korkuyorum.Doktorum; "insan korktuğunu yapmaz.." diyor ama bu duygu hiç gecmiyor.
Karmakarisigimmm..Depresyon ensemden uzaklasmiyor..