- Konu Sahibi ItsDestiny
- #1
Meraba arkadaşlar. Bu benim bugün açtığım 2. konu :) İlk açtığımdan çok farklı bir mevzu. Cesaret buldum; anlatıyorum...
Ben 15 yaşındayım. İşte ergenlik falan, karakter oturtma, asilik vs. Biliyorsunuz :) İşte benim sorunum bu.. Çevremde kendime örnek aldığım kimse yok. Annem sinirli bir insan. Hatırlıyorum 6-7 yaşlarında bile ben annem gibi mi olucam diye düşünüyordum. Diğer arkadaşlarımın annelerine bakıp üzülüyordum. Bana farklı geliyordu işte. Annemle sürekli tartışıyoruz. Kaldıramıyorum artık. Bende karşılık veriyorum. Olaylar çok büyüyor bazen. Babamda çıldırıyo.
Ablam falan yok. Kuzenlerimide pek fazla sevemiyorum. Çok yakın davranmaya çalışıyorlar bana karşı ama çalışıyorlar işte sanki zorlaymış gibi geliyor :44: Böyle bir çevrem var ve bana çok durgunsun, çok suskunsun diyorlar. Evde yaşama enerjim sönüyor resmen. Bir yere gittiğimizde konuşmaya başlayınca, bütün gözler bende toplanınca irkiliyorum. Özgüven eksikliği sanırım bu. Bu yüzden kendimi pek ortaya çıkarmıyorum. Bazen bütün gün uzanıp sadece hayal kurmak istiyorum. Aslında gülmeyi, eğlenmeyi çok seven biriyim ama gülüşümden bile çekiniyorum bazen. Çok mu çirkin oluyorum acaba diye. 
Kısacası ben yaptığım çoğu şeyde kendimden emin hareket edemiyorum. Kendime ait bir şeylerim yok gibi geliyor. Kendimi ''kendim'' gibi göremiyorum. Bende insanların akıllarında mesela ''çok zevklidir'' ''gezmeyi çok sever'' gibi şeylerle kalmak istiyorum. Ama kendimi gösteremiyorum. Dedim ya ortada bir ''kendim'' göremiyorum. Napayım ben? Tamamen ergenlik mi? Geçer mi? Yoksa, ne yapmalıyım işte? 
Ben 15 yaşındayım. İşte ergenlik falan, karakter oturtma, asilik vs. Biliyorsunuz :) İşte benim sorunum bu.. Çevremde kendime örnek aldığım kimse yok. Annem sinirli bir insan. Hatırlıyorum 6-7 yaşlarında bile ben annem gibi mi olucam diye düşünüyordum. Diğer arkadaşlarımın annelerine bakıp üzülüyordum. Bana farklı geliyordu işte. Annemle sürekli tartışıyoruz. Kaldıramıyorum artık. Bende karşılık veriyorum. Olaylar çok büyüyor bazen. Babamda çıldırıyo.
Ablam falan yok. Kuzenlerimide pek fazla sevemiyorum. Çok yakın davranmaya çalışıyorlar bana karşı ama çalışıyorlar işte sanki zorlaymış gibi geliyor :44: Böyle bir çevrem var ve bana çok durgunsun, çok suskunsun diyorlar. Evde yaşama enerjim sönüyor resmen. Bir yere gittiğimizde konuşmaya başlayınca, bütün gözler bende toplanınca irkiliyorum. Özgüven eksikliği sanırım bu. Bu yüzden kendimi pek ortaya çıkarmıyorum. Bazen bütün gün uzanıp sadece hayal kurmak istiyorum. Aslında gülmeyi, eğlenmeyi çok seven biriyim ama gülüşümden bile çekiniyorum bazen. Çok mu çirkin oluyorum acaba diye. Kısacası ben yaptığım çoğu şeyde kendimden emin hareket edemiyorum. Kendime ait bir şeylerim yok gibi geliyor. Kendimi ''kendim'' gibi göremiyorum. Bende insanların akıllarında mesela ''çok zevklidir'' ''gezmeyi çok sever'' gibi şeylerle kalmak istiyorum. Ama kendimi gösteremiyorum. Dedim ya ortada bir ''kendim'' göremiyorum. Napayım ben? Tamamen ergenlik mi? Geçer mi? Yoksa, ne yapmalıyım işte? 
Böyle tuhaf hissediyorum bazen. Ama bazıları elinden geleni yapıyor. Mesela senin kuzenin çok neşeli olabileceği bir ortamda kendini geri çekiyor mu? Benimki biraz daha garip işte. Bilmiyorum... :44:
Allah eksikliklerini göstermesin
Bizde öyle olucaz inşallah 
