Durup dururken aklıma geldi. Kendi kendimi yiyorum. Çok mu safım acaba ben.
Görümcemle görüşmüyoruz. Daha doğrusu eşimin annesiyle babasıyla da görüşmüyoruz. Bize yapmadıkları kötülük kalmadı çünkü. Ama benim anlatacağım mesele daha eskilerden. Görümcemle aramızdan su sızmadığı zamanlardan. Ben sadece olayı anlatacağım abartısız.
Eşimle yeni evlendiğimiz zaman bi sıkıntım olsa görümcenle dertleşirdik. O da bana anlatırdı zaman zaman dertlerini. Ben eşimle olan bir sorunumu anlattığımda görümcem evi terk et git başka yerde kal derdi mesela. Yada bir keresinde tüm komşulara rezil et işyerindekilere rezil etmekle tehdit et diye akıl vermişti. Çok toydum. Şu an görümceme dertlerimi anlatmış olmam bile bana korkunç geliyor.
Sizce kardeşine karşı bana bu şekilde akıl vermesi normal miymiş? Eşime göre kardeşi çok kıskanç birisi ve ailesiyle bu duruma gelmemizde onun payı büyük. Ben halen konduramıyorum ve sindiremiyorum. Hakikaten baştan beri niyet kötüymüş de ben mi görememişim.
