Hep Yalnız mı Olacağım?

Merhabalar öncelikle,

Benim bugüne kadar hiç ilişkim olmadı (fiziksel ve duygusal) Gerçekten beğendiğim insanlar oldu ve neyseki her defasında onlar da bana ilgi duydular.

Ancak onların ilgisini farkedince hemen kaçma moduna giriyordum, hemde arkama bile bakmadan. Şu anda 20 yaşındayım ve bu durum beni rahatsız etmeye

başladı. Bugün fakültede vizelere çalışırken arkadaşlarım bana senin biriyle birlikte olduğunu hayal bile edemiyoruz, hiç öyle biri değilsin dediler (nedeni bilgisayar oyunları oynayan, okçuluk

yapan ve onlar gibi hanım hanım olmamam sanırım), abim de bana sende hiç anne olacak tip yok dedi anaç değilim diye ben de belli etmedim ama herkes aynı şeyleri diyince

üzüldüm içten içe. Neyse bugün kütüphanede bir çocuk dikkatimi çekti, arkadaşlarıma gösterdim, birisi gidip çocuğun çalıştığı notlara baktı çaktırmadan

hangi bölümde acaba demiştim. Arkadaşım farkettirmeden baktı geldi biraz sonra kafamı kaldırdığımda çocuk bana bakıyordu gözgöze geldik ben hemen kafamı çevirdim.

Neyse günüm neşelendi uzun aradan sonra birini beğendim diye sonra arkadaşlarımın dediklerini hatırlayıp üzüldüm ben neden böyleyim diye. Yarım saat önce annem ve babam çay içip

sohbet etmeye çağırdılar, abim kızarkadaşından ayrılacakmış, gelecek göremiyormuymuş ne, babam hemen bak kızım abin erkekler arasında en iyi olanlardandır ama bak o bile

ayrılacağım dedi mi bırakıyor kızı, erkeklere güvenme vs dedi. Ben de o anda farkettim "Siz böyle demeye devam ederseniz evlenmeyeceğim zaten" dedim, yok ama dikkatli ol seçim

yaparken vs dedi ama moralim çok bozuldu. Uzun oldu kusura bakmayın, okuyan ve cevaplayanlara şimdiden teşekkür ediyorum.

Bu duvarlarımı yıkmak birisini sevmek ve sevilmek gerçek bir ilişki yaşamak istiyorum ancak söylediğim gibi olmuyor bir türlü, küçüklüğümden beri bir yandan abim bir yandan babam

erkeklerin neler yapabileceğini anlatarak yetiştirdiler beni ve ben de duvarlarımı yıkamıyorum, kaçmak falan da elimde olmayan birşey sanki refleks gibi..Sizce sonunda beni sevdiğinde

kaçmayacağım birisini bulabilecek miyim?

sen hayatta garantici bi insansın bence.bikere aşk denen şeyde garanti bulunmaz, hep zordur ve emek vermen gerekir.karşındakini kaybetme korkusu olmazsa bi ilişkide, ne sevgi olur ne de aşk.yani kimseden bi güvence beklemeden insanlara güvenmeyi öğrenmek zorundasın.buna bir yerden başlaman gerekir.daha 20 yaşındasın, okulun da var. güveniyosun diye insanları hayatının merkezi haline getirmen de gerekmiyo.yani bu kadar korkup arkana bakmadan kaçmanı gerektiren şeyler yaşayacağını sanmıyorum. sana güven de herşeyini karşındakine ada demiyo kimse, elbette temkinli yaklaşacaksın karşındakine.zamanla güvenilir mi dürüst mü geleceği var mı bakacaksın.bu şartlar oluşursa güveniyo insan zaten.öyle körü körüne birine bağlanma ve zamanla tanımayı dene, mesafeli başla bence bi sorun olmaz.

Evet aslında tam anlamıyla öyleyim. Bunca yıl hep aklımla hareket ettim, mantıklı kararlar verdim ve asla bir erkeği beni incitebilecek kadar yanıma yaklaştırmadım. Hadi desem ki birinden gerçekten etkilenince mecburen duvarlarımı yıkarım ama yok cidden çok hoşlandığım kişileri de reddediverdim panikledim onlar adım atınca. Sadece bana yapılan uyarılarla duygulara karşı nasıl bu kadar korkak oldum ve bunu nasıl aşacağım bilmiyorum.

Haklısın sanırım biraz risk almayı öğrenmem gerekiyor, hayatta risk almayı severim ama bu konu zayıf noktam sanırım. Duygusal olarak yara almaya cesaret edemiyorum. Mesela burada da forumda o kadar çok ağlayan, üzülen, yaralı insanlar var ki, onları okuyup durdukça duruşum sağlamlaşıyor, yumuşayacak olsam da vazgeçiyorum. Aileminki de ayrı dert hem okuldan sevdiğin falan birisi olabilir diyorlar hem de bak erkekler şöyle, bak erkekler böyle...

Bugüne kadar sevgilim olmamasına bende seviniyorum aslında korktuğum şey bugün de değil, yarın...Şimdi düşününce mantıklı davranmış olmama şükrediyorum ama bir yandan da ya bu engeli aşamayıp herkesi geri çevirirsem korkusu çöküyor üstüme.

immortality .!.:

Haklısın sanırım biraz risk almayı öğrenmem gerekiyor, hayatta risk almayı severim ama bu konu zayıf noktam sanırım. Duygusal olarak yara almaya cesaret edemiyorum. Mesela burada da forumda o kadar çok ağlayan, üzülen, yaralı insanlar var ki, onları okuyup durdukça duruşum sağlamlaşıyor, yumuşayacak olsam da vazgeçiyorum. Aileminki de ayrı dert hem okuldan sevdiğin falan birisi olabilir diyorlar hem de bak erkekler şöyle, bak erkekler böyle...

Genişletmek için tıkla...

evet cnm ,artık oyle bır cagda yasıyoruz kı valla

ortada asık olunacak adam gıbı adam yok malesef

dogru ınsanı bulmak cok zor bu devırde .

herkes menfaatcı herkes yararlanma derdınde

ask guzel bırsey tabıkı ama dogru ınsanı buldugunda guzel

şimdi herkesın sevgılısı var, ama ask cok baska bırsey

uc gunluk bes gunluk ınsanlarla sevgılı olup sen de derın yaralar

bırakmalarındansa ,sevgılın olmasın kafan rahat olsun valla .

sen yıne umutsuz dusunme .evet erkek mılletıne karsı tedbırlı ol

kendını koru kolla guclu ol ama dedıgım gibi refleks halınede getırme .

Rabbim ınsallah guzel ınsanlarla karsılastırır seni

ben de üniversitede 3.sınıftayım, 20 bitiyor az kaldı :) :) benim de çıktığım kimse olmadı, kader bu işler yapacak bir şey yok uzaktan bakıp beğendiğim kişiler oldu ama o kadar. Üniversite bitene kadar da kimseyle çıkmak istemiyorum, derslerimi etkilemesinden korkuyorum. Çevremde aldatılan çok arkadaşım var,bu yüzden de soğudum biraz. Kendi arkadaş grubumla mutluyum

Karşına çıkar gençsin. Hayırlısın iste. Bir erkek bayandan hoşlanırsa ne yapar yapar onunla konuşur. Korkma senin yaşın daha genç. Önce okulunu başarıyla bitirmelisin. Sonrası sana kalmış. Sırasıyla ya evlilik , iş yada önce iş sonra evlilik.

Ne bu acele kız ? tren mı kacıyor. Hayatın tadını cıkar gez eglen okulunu bitirmeye bak.
ben ilk sevgiliyi 24-25 yaşlarındayken bulmustum. 20 li yaşlar hayatın tadını cıkarılacak guzel yaşlardır. Bi daha gelmez. Her anın tadını cıkar.