Derdim esim..evlendigimizden beri anlasamiyoruz.nerdeyse her konuda..severek evlendim..asik oldum..ozamanda anlasamazdik ama boyle degil..merhamet vardi..acina duygusu..uzulme..kaybetme korkusu..esimde simdi bunlardan eser yok.her tartismada git istiyosan ne yaparsan yap ugrasamam bitti istemiyorum diyo.dengesizlesiyo..sinirlensemde toparlayan hep ben hep ben..yoruldum ayakta durmaya calismaktan.sendeliyodum..dusuyorum..yanliz kalkiyorum..kendimi yanliz hissediuorum..bide aile yapisi cok farkli..herseyi bilelim icinde olalim istiolar..bu davranislarda soguttu aram bozuk zaten.gorusmuyorum..oda benim aileme yapti aynisini biseye karismadiklari haldee..her yandan sikismis ve caresiz hissediorum.esim ailenin hicbir hatasini kabul etmiyo..kor olmus..aynisini aileme uyguluyo..beni kiriyo hakaret ediyo yipratiyo..ve vazgeciyo..sadece ben susunca anlasiyoruz..sen beni bu hale getirdin dio ve en ufak bir tartismada hemen isi ayriliga getiryo..iyi oldugumuz zamanlar hersey ben..en ufak birseyde onceligi hep ailesi..basindan beri herseyin icinde olmak istiolar.esimde karisirlar tabi ailem benim dio.nasil bir bagimli yetistirme tarzi bu aklim almiyo.resmen kararlarinizda biz olalim diolar..ne kavga ne tartismalar..hakareti yiyip oturan ve haksiz olan ben.basa cikamiirum bu insanlarla.esim ailesi hayat ustume ustume geliolar.. cok bunaldim bir akil verin arkadaslar ne yapmaliyum..