- 21 Temmuz 2012
- 933
- 264
- 323
- Konu Sahibi Munevvergul
-
- #1
Merhaba arkadaşlar; sizinle konuşmak bana iyi geliyor. Daha önce de forumda bir çok konu açtım o yüzden çoğu kişi beni tanıyor. Ben 4 yıl önce eşimden boşandım, çocuğum yok, çalışıyorum ve maddi bir sıkıntım yok. Eee sıkıntı ne diyenler lütfen yazmasın. Bir boşanmayı atlatamadın diyenler lütfen ahkam kesmesin. Ben sadece dertleşmek ve fikir almak istiyorum. Çünkü özellikle son bir aydır fazlasıyla içime kapandım. Özet olarak her gün daha da dibe battığımı düşünüyorum.
Boşandığım ilk zamanlar hayata karşı daha Ümit doluydum. Fakat şu günlerde hiç iyi değilim. Yaşım henüz 29 olmasına rağmen bu hayat ne Zaman bitecek diye bekliyorum. Ailem ve arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yapayalnız hissediyorum. Yaşadıklarımdan sonra insanlara güvenmiyorum ve onlarla ilgilenmiyorum. Adeta onları sallamıyorum. Nasılsın demelerinin altında bile bir şey arıyorum. Benimle ilgilenmelerine de izin vermiyorum. Bunda çok zor günlerimi tek başıma atlatmamın etkisi büyük. Açıkçası içimde hayata ve insanlara dair büyük bir kırgınlık var. En ufak bir falsoda insanların üzerini çiziyorum. Bir daha bana yaklaşmasına izin vermiyorum. Bu da ben de sürekli insanların çoğunun kalitesiz olduğu düşüncesini uyandırdı. Asla kendini beğenmiş biri değilim ama onlar tarafından öyle görüldüğüme eminim.
Ayrıca Bütün bu düşünceler beni yaşadığım şehirden gitme düşüncesine yönlendirdi. Fakat mesleğim gereği tayin işi biraz sıkıntılı. Üstelik yaşadığım şehirde ailem yanımda ve gittiğimde Nasıl insanlarla karşılaşacağım belli değil. Fakat ben gitme işine o kadar taktım ki, olur da tayinim çıkar gidersem o gün kurban keseceğim. Hiç gidemezsem ya düşüncesi beni bugünlerde yiyip bitiriyor. Bazen imkanım olsa başka bir ülkeye gitmek fikri bile çok cazip geliyor. Anlamıyorum kimse bana somut bir şey yapmadı ama sürekli çevremde kalitesiz, sığ düşünceli ve güvenilmez insanların olduğunu düşünüp gitmek için dua ediyorum.
Eski eşimi seviyor falan değilim. Bilakis ondan boşandığım için her gün şükrediyorum. Fakat anlamıyorum kadınlar işleri yokken, üstelik çocukları varken boşanıp Mutlu oluyorlar. Ben bunu başaramadım arkadaşlar. Yaşadığım bu olay bende hayata ve insanlara karşı büyük bir güven problemi oluşturdu. Özet olarak ne kimseyi istiyorum ne de yalnız mutlu oluyorum. Bir daha eski günlerdeki gibi Mutlu ve Ümit dolu olabilir miyim?
Boşandığım ilk zamanlar hayata karşı daha Ümit doluydum. Fakat şu günlerde hiç iyi değilim. Yaşım henüz 29 olmasına rağmen bu hayat ne Zaman bitecek diye bekliyorum. Ailem ve arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi yapayalnız hissediyorum. Yaşadıklarımdan sonra insanlara güvenmiyorum ve onlarla ilgilenmiyorum. Adeta onları sallamıyorum. Nasılsın demelerinin altında bile bir şey arıyorum. Benimle ilgilenmelerine de izin vermiyorum. Bunda çok zor günlerimi tek başıma atlatmamın etkisi büyük. Açıkçası içimde hayata ve insanlara dair büyük bir kırgınlık var. En ufak bir falsoda insanların üzerini çiziyorum. Bir daha bana yaklaşmasına izin vermiyorum. Bu da ben de sürekli insanların çoğunun kalitesiz olduğu düşüncesini uyandırdı. Asla kendini beğenmiş biri değilim ama onlar tarafından öyle görüldüğüme eminim.
Ayrıca Bütün bu düşünceler beni yaşadığım şehirden gitme düşüncesine yönlendirdi. Fakat mesleğim gereği tayin işi biraz sıkıntılı. Üstelik yaşadığım şehirde ailem yanımda ve gittiğimde Nasıl insanlarla karşılaşacağım belli değil. Fakat ben gitme işine o kadar taktım ki, olur da tayinim çıkar gidersem o gün kurban keseceğim. Hiç gidemezsem ya düşüncesi beni bugünlerde yiyip bitiriyor. Bazen imkanım olsa başka bir ülkeye gitmek fikri bile çok cazip geliyor. Anlamıyorum kimse bana somut bir şey yapmadı ama sürekli çevremde kalitesiz, sığ düşünceli ve güvenilmez insanların olduğunu düşünüp gitmek için dua ediyorum.
Eski eşimi seviyor falan değilim. Bilakis ondan boşandığım için her gün şükrediyorum. Fakat anlamıyorum kadınlar işleri yokken, üstelik çocukları varken boşanıp Mutlu oluyorlar. Ben bunu başaramadım arkadaşlar. Yaşadığım bu olay bende hayata ve insanlara karşı büyük bir güven problemi oluşturdu. Özet olarak ne kimseyi istiyorum ne de yalnız mutlu oluyorum. Bir daha eski günlerdeki gibi Mutlu ve Ümit dolu olabilir miyim?