belki bir gün bir şeyleri değiştirebilecek konumda olursun .o zamana dek dimdik akıl sağlığını da koruyarak beklemelisin.bazen en yakınlarımızın bile yakasını silkip kendine gell sen ne yapıyorsun senin yüzünden bu hallerdeyiz demek geliyor ama yapamıyoruz ki.herkes aklını pazara satışa çıkarsa gene kendi aklını beğenip alırmış.insanları değiştirmek atomu parçalamaktan daha zor
Sanırım 10 yıl sonra bu düşüncelerime, kaygılarıma bakıp boşa kendimi üzmüşüm diyeceğim
yeni profilin süper olmuş bu arada 
Aynen canım tammen normalsin. Bu bir geçiş süreci malesef
Inşallah herkesin tüm güzel hayalleri gerçek olur.İnşallah hayallerin gerçek olur ve bebeğin de mutlu ve sağlıklı bir çocuk olarak büyür. Tüm çocuklar böyle büyür umarım
Sağolun çok haklısınız
Ben de tam anlamıyla rahatlayıp umutlu olamıyorum. Baktım çok bunalıp böyle patlayacak gibi oluyorum, o an boşverip başka bir işle daha kısa vadeli bir hedefle ilgileniyorum. Yoksa küçük çocuklara ve bebeklere bakıp "yazık bu bebenin nasıl bir geleceği olacak/olacak mı?" diye düşünüp dertlenmeye başlıyorumOğlum 13 yaşında, cuma akşamı yemekte birden durdu ve " anne biz ne olacağız yani ben ve yaşıtlarının gelecegi ne olacak , hiç ümidim yok , geleceğe dair hiçbir şey hayal edemiyorum" dedi ve ben cuma akşamından beri çocuğumu nasıl rahatlatabilirim diye düşünmekten kafayı yedim , üç gündür düşünüyorum ve cevabı bulamıyorum
Bir de üstüne piyon olmak istemiyorum dedi , kulaklarımda yankılanıyor bu sözleri.
Lanet olsun gençliği bu hale sokanlara
ben 2 yıldır gece gündüz çocuğumun sonu ne olacak?eğitimi kötü keşke daha iyisini yapabilsem ilerde benim yaşadığım hayatı bile bulamayacak mı diye kara kara düşünüyorum.bana gülüyorlardı 8 ay öncesine dek.şimdilerde herkes kara kara düşünüyor eminimm.Ben de tam anlamıyla rahatlayıp umutlu olamıyorum. Baktım çok bunalıp böyle patlayacak gibi oluyorum, o an boşverip başka bir işle daha kısa vadeli bir hedefle ilgileniyorum. Yoksa küçük çocuklara ve bebeklere bakıp "yazık bu bebenin nasıl bir geleceği olacak/olacak mı?" diye düşünüp dertlenmeye başlıyorum
Ne sizin yaşınızda ne evlat sahibi olduktan sonra böyle düşüncelere kapılmadım. Sizin yaptığınız işin kolayına kaçmak geliyor bana. 7 24 başınıza bir çember bağlayıp dizlerinizi dövün durun ah vah diye kime ne faydası var? Bunu yapmak çok kolay ve bencillik.Haklısın aslında bunun üzerine söylenecek bir şey de yok ama bazı şeylerin nasıl sonuçlanacağını bilemiyoruz, bazı şeylere müdahale edemiyoruz veya çok sınırlı müdahale edebiliyoruz. Ben bunu kabullenemiyorum sanırım. O yapman gerekeni yaptıktan sonra akışa bırakma kısmı yok bende rahat edemiyorum. Bunu öğrenmem gerekiyor sanırım. Benim yaşımda herkes mi böyle oluyor acaba
Akademik beceri kadar mutlaka para kazandıracak bir hobin olsun. Mesela fotoğrafçılık vb. Çünkü 372662 yıl okuyup 3 kuruş maaşa çalışmak hiçbir şey kazandırmıyorHerkese iyi akşamlar
Ben hep bu tarz konular açıyorum farkındayım ama çok bunalıyorum ve konuşmaya, sizlerin fikirlerini öğrenmeye ihtiyaç duyuyorum. Şimdiden teşekkür ederim
Konuya gelecek olursak, gelecek beni çok kaygılandırıyor. Hepimizi kaygılandırıyor biliyorum ama ben yaşamayı bıraktım sanki. Ders çalışma azmim gitgide azalıyor, para biriktirmeyi bıraktım. Çünkü hepsi boşuna gibi hissediyorum.
Bir yanda iklim krizi, can çekişen bir dünya. Bu beni çok ama çok korkutuyor. İçecek su bulamayacağız diye kara kara düşünüyorum.
Diğer yanda batan ekonomimiz. Market market gezip şeker bulamayan insanlar. Orta sınıfın yok olması, her gün daha da fakirleşmemiz. Seneye üniversiteye gideceğim (umarım), masraflar ekstra artacak, ebeveynlerim bunun altından kalkmaya çalışırken ne zorluklar yaşayacak düşüncesi.
Zaten yılların depresifiyim ben. Anksiyete bozukluğu da yanında bonusu. Nasıl anlatsam post apokaliptik bir evrene düşmüşüm gibi hissediyorum. Biz ve sonraki neslin hiç böyle ülke ülke gezmek, çocuk sahibi olup normal bir dünyada büyütmek, emekli olunca sahil kasabasına yerleşmek falan gibi şansları olmayacak biz sadece günü kurtarmaya çalışacağız gibi hissediyorum. Her gün hayallerim azalıyor, bir şeyler yapma isteğim azalıyor. Kaygılarım artıyor. Bir yandan mezun psikolojisi, kendimi hiçbir işe yaramayan sadece oksijen ve su tüketen biri gibi hissediyorum. Bir de ruh halime ve düşüncelerime bakınca asla iyileşemeyeceğim (depresyon, anksiyete, travmalar) diye korkuyorum. Yani anladığınız üzere gün boyu düşünüp korkarak akşamı ediyorum. İşin kötüsü artık düşüncelerim ne kadar doğru ne kadar mantıklı bilemiyorum. Kaybolmuş gibiyim.
Bu konuda sizin de görüş, düşünce, tecrübe ve tavsiyelerinizi almak istiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim
Çok iyi örgü örerim ama işe yarar mı bilmiyorum. Bir de öykü yazıyorum.
Teşekkür ederim bu çok güzel bir söz, Einstein'ın diğer sözlerini de okurum tabi ama ben zaten kişiler ve eşyalardan çok amaca odaklıyımdır oldum olası. Sadece son zamanlarda her zamankinden hızlı bir şekilde dünyanın post apokaliptik bir yere dönüşüyor olması benim kaygımı artırıyor.
Elbette boş boş durmuyorum bir şeyler yapıyorum. Örneğin beni iklim krizi çok düşündürüyor ve kaygılandırıyor. Bu yüzden bu konuda okumalar yapıyorum, atıklarımı ayrıştırıyorum, plastik kullanımımı elimden geldiğince azaltıyorum, geri dönüşüme önem veriyorum, çevremi de bu konuda teşvik ediyorum.
