- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
- Konu Sahibi redvelvetcake
- #1
Kızlar bu konu bir dert degil ama fikrinizi almak icin actım. Yani aslında dert olmaya başladı biraz da. Ben her şeyden korkuyorum. Mesela bazen evlilik konularını okuyorum, cok zor geliyor evlenmek, cok yakın bir arkadasım evlenecek, o yasadıgı surec, yok ceyiz yok bohca, nisan söz bilmem ne. Hep bir vasfı olmayan ama elalemin agzına laf vermemek icin uyulan anlamsız kurallar. İlişkinin sınanma süreci gibi.
Bunlar elle tutulur seyler hani bir sekilde aşılıyor da, işin duygusal boyutu cok zor geliyor. En basitinden biriyle görüşüyorum, lafı evirip cevirip evlilik hayat falan gelecege getiriyor. İste evlenmeyi dusunmuyor musun, ben dusunuyorum, cocuk sever misin falan. Bana cok korkunc geliyor ve artık surekli böyle seyler duymaktan psikolojim bozuldu. Kendimi manavdaki meyvelerden biri gibi hissediyorum, biriyle görusuyorum konusuyorum her sey guzel ama kasaya gidelim dediginde birden soguyup uzaklasıyorum kacıyorum. Sepetten yere düşüveriyorum.
Bir tane arkadasım var, aramızda duygusal bir iliski yok ama bana karsı fazla samimi davranıyor, cok duzgun bir cocuk gercekten, mükemmel bir insan diyebilirim. Hani gercekten su an evlenmek zorunda olsam onunla evlenebilirdim o derece. Ne zaman görüssek üstü kapalı oraya cekıyor konuyu. En son evlenelim mi ne dersin, ne guzel olur dedi. Sırf evlilik aile vs muhabbetine girmemek icin sanırım artık kimseyle bir iliski yasayamayacagım.
Birinden hoslanmaktan korkuyorum artık, evlilik amacıyla bir iliskiye baslamak cok mide bulandırıcı geliyor, ya da söyle diyeyim bir iliskiye baslasam eninde sonunda evlilik olacak diye cok korkuyorum. Belki cok asık olup da bir iliskiye baslasam bunlar guzel gelebilir, ama mantıklı dusunmeye calısıyorum. Çok aşık olmayı beklersem muhtemelen birine kafayı takıp daha da zor bir hayat yasayacagım. Çivi çiviyi söker sonuçta, benim de korkularımın üzerine gitmem lazım. Su an evlenen bircok arkadasım genelde daha mantıksal hareket edip adayı secip sonra da sevdiler, kanları ısındı. Dürüstce de soyluyorlar deliler gibi asık olmadıklarını.
Çalışmaya baslamayı dusunuyorum yakın zamanda ama ya bir gun baska bir sehre ya da ülkeye gitmek zorunda kalırsam diye cok uzuluyorum. Bugun bir iş yerine cv gönderecektim ama İzmir ve Ankara'da da yerleri varmıs, vazgeçtim; ya beni oraya gonderirlerse diye korkuyorum. Bir yandan aslında guzel olur kendi hayatım olur, kendi evim kendi duzenim olması icin illa evlenmek zorunda degilim özgür ve kendi ayakları uzerinde duran bir birey olurum diye dusunuyorum ama sonra evden ayrılacak olmak beni cok uzuyor, ben buradaki duzenimi hayatımı cok seviyorum. Evim, arabam, köpeğim, ailem, arkadaslarım her sey o kadar guzel ki. Yemek yemeyi ben cok seviyorum mesela, ne bileyim baska bir sehre gitsem bu kadar guzel yemekler yiyemem boyle guzel yerlere gidemem diye dusunuyorum cok uzuluyorum. Dünyanın en guzel yerine gitsem bile evimi özlüyorum. Bu sene bütün yaz yurtdısındaydım, oradayken boyle dusunmeye basladım galiba.
Su an ezan okunuyor mesela, nereye gidersem gideyim ezan böyle okunmuyor. Yurtdışında ezan sesi bile yok. Hep sanki burada son zamanlarımı yasıyormusum gibi geliyor.
Bunlar elle tutulur seyler hani bir sekilde aşılıyor da, işin duygusal boyutu cok zor geliyor. En basitinden biriyle görüşüyorum, lafı evirip cevirip evlilik hayat falan gelecege getiriyor. İste evlenmeyi dusunmuyor musun, ben dusunuyorum, cocuk sever misin falan. Bana cok korkunc geliyor ve artık surekli böyle seyler duymaktan psikolojim bozuldu. Kendimi manavdaki meyvelerden biri gibi hissediyorum, biriyle görusuyorum konusuyorum her sey guzel ama kasaya gidelim dediginde birden soguyup uzaklasıyorum kacıyorum. Sepetten yere düşüveriyorum.
Bir tane arkadasım var, aramızda duygusal bir iliski yok ama bana karsı fazla samimi davranıyor, cok duzgun bir cocuk gercekten, mükemmel bir insan diyebilirim. Hani gercekten su an evlenmek zorunda olsam onunla evlenebilirdim o derece. Ne zaman görüssek üstü kapalı oraya cekıyor konuyu. En son evlenelim mi ne dersin, ne guzel olur dedi. Sırf evlilik aile vs muhabbetine girmemek icin sanırım artık kimseyle bir iliski yasayamayacagım.
Birinden hoslanmaktan korkuyorum artık, evlilik amacıyla bir iliskiye baslamak cok mide bulandırıcı geliyor, ya da söyle diyeyim bir iliskiye baslasam eninde sonunda evlilik olacak diye cok korkuyorum. Belki cok asık olup da bir iliskiye baslasam bunlar guzel gelebilir, ama mantıklı dusunmeye calısıyorum. Çok aşık olmayı beklersem muhtemelen birine kafayı takıp daha da zor bir hayat yasayacagım. Çivi çiviyi söker sonuçta, benim de korkularımın üzerine gitmem lazım. Su an evlenen bircok arkadasım genelde daha mantıksal hareket edip adayı secip sonra da sevdiler, kanları ısındı. Dürüstce de soyluyorlar deliler gibi asık olmadıklarını.
Çalışmaya baslamayı dusunuyorum yakın zamanda ama ya bir gun baska bir sehre ya da ülkeye gitmek zorunda kalırsam diye cok uzuluyorum. Bugun bir iş yerine cv gönderecektim ama İzmir ve Ankara'da da yerleri varmıs, vazgeçtim; ya beni oraya gonderirlerse diye korkuyorum. Bir yandan aslında guzel olur kendi hayatım olur, kendi evim kendi duzenim olması icin illa evlenmek zorunda degilim özgür ve kendi ayakları uzerinde duran bir birey olurum diye dusunuyorum ama sonra evden ayrılacak olmak beni cok uzuyor, ben buradaki duzenimi hayatımı cok seviyorum. Evim, arabam, köpeğim, ailem, arkadaslarım her sey o kadar guzel ki. Yemek yemeyi ben cok seviyorum mesela, ne bileyim baska bir sehre gitsem bu kadar guzel yemekler yiyemem boyle guzel yerlere gidemem diye dusunuyorum cok uzuluyorum. Dünyanın en guzel yerine gitsem bile evimi özlüyorum. Bu sene bütün yaz yurtdısındaydım, oradayken boyle dusunmeye basladım galiba.
Su an ezan okunuyor mesela, nereye gidersem gideyim ezan böyle okunmuyor. Yurtdışında ezan sesi bile yok. Hep sanki burada son zamanlarımı yasıyormusum gibi geliyor.
Son düzenleme:
Tabii bunun için önce kafadar prensimi bulmam gerek.
