Herkes mi Benim Gibi Yoksa Ben mi Farklı Hissediyorum?

perrmanganat

Güven denen şey tek kullanımlık..
Kayıtlı Üye
15 Kasım 2009
1.424
635
688
Kızlar evleneli çok kısa bir süre oldu ve evlenir evlenmez de hamile kaldım. 12. haftası içindeyim hamileliğimin. Herkesin hamile olduğumu öğrendikten sonra yorumu şu oldu: 'Çok iyi olmuş Allah aratmasın' Allah isteyen herkese bir bebek nasip etsin.

Şimdi gelelim benim mevzuya

Ben kendimi anne olacakmış gibi hissetmiyorum, anneliği hissetmiyorum. Hemen hamile kaldığım için mi, beklemeden geldiği için mi bilmiyorum ama karnımda benden bir can varmış gibi gelmiyor.Allah sağlıkla kucağıma versin diyorum ama sanki ona yeterince iyi bir anne olamayacakmışım gibi geliyor,sanki varlığına sevinemiyorum. Ya doğduktan sonra da duygularım değişmezse? Ya anneliğin ne olduğunu o zaman da anlamazsam diye korkuyorum. Bazı zamanlar onunla konuşmaya çalışıyorum. ''seveceğim seni bebeğim'' diyorum, ama bu gelecek zaman kipini kullanmam hoşuma gitmiyor, benim 'seviyorum' kelimesini kullanmam gerekmiyor mu? Çok bencil olduğumu hissediyorum ona karşı. Anneliğe hazır olmadığımı düşünüyorum o zaman.

Çevremdeki hamile arkadaşlarıma bakıyorum, ne kadar mutlular hamilelikleri sebebiyle, ne kadar fedakarlar şimdiden bile. Bebeklerinin gelmeleri için çok çabaladılar.

Ben hamileliğimde tüm hormonlarımın birden değişeceğini ve bir hayvanın yavrusunu canı pahasına koruduğu gibi karnımdaki bebeğin üzerine titreyeceğimi sanıyordum. Ama öyle olmadı, Bazı zamanlar varlığını bile unutuyorum.


Bebeğim doğduktan sonra da aynı mı hissederim, yoksa birden annelik duygularım tavan mı yapar bilemiyorum. Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum ve çok vicdan azabı çekiyorum.


Ne olur bana doğunca,onu kucağına alınca her şey farklı oluyor deyin. Hamileyken bu duyguyu hissedemezsin deyin. Nolur rahatlatın beni, buna çok ihtiyacım var. Kimseye bu duygularımdan bahsedemiyorum. Çocuğunu umursamayan bencil annelerden olmak istemiyorum. Ama şu an aynen öyle hissediyorum kendimi.
 
Birkaç haftaya geçer bu duygularınız. Anneliğin sadece içgüdüsel birşey olduğuna inanmıyorum ben, bir insanı sevebilmek -annelik de buna dahil- öğrenilebilen bir yetenektir. Sizin en büyük öğretmeniniz de kıpırtısını hissettiğiniz anlar olacak. Kendinize haksızlık etmeyin. Herkes böyle anlar yaşar, yaşamıştır. Gebeliğiniz ilerledikçe anneliğiniz de olgunlaşıp güzelleşecek. Hele bir tekme atsın o yaramaz. Ama sürekli kendinizi sorgulamak olumlu değil olumsuz sonuç verir, akışına bırakın. İçinizden "seveceğim" demek geliyorsa öyle söyleyin. Bir sözcükteki zaman kipinin karnınızdaki mercimek tanesi kadar yavruya yapacağı etkiyi düşünecek kadar ince bir insan kötü bir anne olamaz zaten. Kendinize anlayışlı olun.
 
Bir de şimdiye kadar ben hiç bir bebeğe bakmadım. Bebeğin bezi nasıl değiştirilir onu bile bilmiyorum. Doğduktan sonra beceriksizliğimle ona zarar veririm diye de çok korkuyorum.


Bir arkadaşım bu tarz şeyler içgüdüsel oluyor, emzirmeye, altını temizlemeyeanında adapte oluyorsun, korkma demişti bana, gerçekten öyle mi oluyor?
 

Çok teşekkür ederim güzel sözleriniz için, şu an bunları yazarken ağlıyorum da. İnşAllah dediğiniz gibi olur. İnşAllah hareketlerini hissedince anneliği de hissederim.
 

Aynen öyle. Bir anda kırk yıllık anne gibi olacaksın. Ben mesela çok rahat ve becerikliydim ilk günden itibaren kendi bebeğime karşı ama kendi bebeğim dışındaki çok küçük bebekleri tutamam. Bir d ekendini hazırlamakla ilgili. Asla "yapamam" deme. Bir arkadaşım bir ay ebebğinin kakasını temizleyemedi ama ben sezaryenle doğum yapmak zorunda kaldığım halde hastaneden çıkmadan başladım kendim bebeğimin altını değiştirmeye. Kendini neye hazırlarsan onu yaşarsın. Gücüne ve kendine inan.
 
canım hemen hamile kaldığın için daha adapte olamamışsın ama hiç üzülme hamilelikle doğduktan sonrası farklı oluyo bi doğsun hele küçücük yavrunu kucağına al o zaman bütün bu düşündüklerin geçecek
 

Çok teşekkürler cevabın için. Kucağıma alınca inşAllah farklı olur tüm duygularım. Aksi halde kendimi zoraki anne gibi hissedeceğimden ve bir süre sonra kendi yavrumdan sıkılacağımdan korkuyorum.

Burada da çok başlıkta okuyorum 'yavrum için her şeye değer cümlelerini' insanlar çok çok zor hamilelikler geçiriyorlar, onlarca kilo alıyorlar, günlerce haftalarca yatağa bağlı kalıyorlar, sürekli doktor yollarını aşındırıyorlar ama söyledikleri şey bu.


Ben şimdiden, aman çok kilo alacağım? aman şuramda buramda çatlak oluşacak, eski halime dönemeyeceğim şeklinde saçma sapan düşüncelere kapılıyorum. Sonra çok kızıyorum kendime, insanlar senin uğraşmana gerek kalmadan Allahın sana lutfettiği şey için neler neler, ne fedakarlıklar yapıyorlar, düşündüğün şeye bak diyorum. Ama böyle düşünmekten de kendimi alamıyorum.

Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak diyorum, hayatımı çocuğumun peşinden koşarak geçireceğim, hayatım kalmayacak diyorum.
Bu düşüncelerimden dolayı çok kızıyorum kendime sonra, Allah verdiyse başın gözün üstüne koyacağına şu söylediğine bak vicdansız anne diyorum kendime ama sonra bir zaman aynı düşünceler yine geliyor.

Bu düşüncelerden bir an önce kurtulmak istiyorum. İnşAllah kurtulurum da, vicdan azabından da kurtulurum.
 
bana kalırsa plansız bir gebelik yaşadığınız için bu tereddütleri yaşıyorsunuz, yoksa iyi anne olup olmamakla bebeğinizi sevip sevmemekle ilgili endişelenmenize gerek yok. Eminim canınızın parçasını siz de diğer anneler gibi çok seveceksiniz siz fikren hayatınıza bir bebeği almaya hazır olmadan hamile kaldığınızdan, şuanda, duruma adaptasyon sürecinden geçiyorsunuz. bu düşünceleriniz bence normal. eski halinize dönmekten ya da bir bebeğe yetmekten endişe duymanız da bu yüzden. Kendinize yüklenmeyin, bu kadar sorgulamayın, gayet normal şeyler yaşıyorsunuz bence.
Bebeğiniz içinizde hareketlendikçe bağınızın artacağına, doğduktan sonra da "iyi ki" diyeceğinize eminim ben
Rabbim sağlıkla kucağınıza almanızı nasip etsin...darısı da benim başıma olsun inşallah, benim inatçı bebeğim 8 aydır gelmedi de...
 
Son düzenleme:
çocuğum yok hamilede değilim ama bi arkadasmda bu tarz bişi yaşadı geçen yıl ekimde evlendi kasımda adet olmadı hamile olduğunu öğrendi öyle söylim yani ilk aydan hamile kaldı ve 6-7 aylık olana kadar bebeğe alışamadı sanki suçlu gbi görüyodu sanki anne olmayacaktı da köle olcaktı bebeği herseye engel gbi görüyodu ama btaraftan da bndan suçluluk duyuyodu hem istiyo hem istemiyo gibydi... temmuz sonu gbi doğum yaptı ve bebeği kucağına aldığı anda özür dileyerek ağlamaya başladı hatrladıkça tüylerim diken diken oluyo hala... bnce snde beklemedğin bi zamanda hamile kaldığın için bu duyguları yaşıyosun kendini suçlama hamileliğnin tadını çıkar
 

Evet evlenince korunmadık ama yaşım itibariyle (32 yaşındayım) hemen gelmez diye düşünüyordum. Nihayetinde 20 yaşında değilim dedim, geçsin bir kaç hafta korunuruz derken hamile olduğumu öğrendim.

Sakın bu konuda cahil olduğumu düşünmeyin. İlk ilişkiyle de hamile kalınabileceğini biliyorum ama çevremdeki çok arkadaşım aylar ve hatta yıllar bekleyince yaşımdan da dolayı hemen olmaz herhalde dedim, balayında hamile kalmışım.

Plansız olduğumuz çok doğru, sanırım dediğin gibi sebep bütünüyle bu. Kendimi hazırlamayışımdan kaynaklanıyor. Ama bu 12 hafta boyunca niye hazırlayamadım?

Amin canım darısı başına inşAllah, sizin inatçı bebeğiniz de bir an önce gelir,annesinin kucağına sağ salim inşAllah.
 

Çok doğru şeyler söylüyorsunuz. Bu düşüncelerimi engellemek için çalışacağım. Ben arkadaşınız gibi doğduktan sonra özür diemek istemiyorum, doğmadan 'iyi ki varsın' demek istiyorum.
 
canım sana çok ani olmuş da o yzden böle düşünüyosundur benim bi bebeğim yok olmasını çok istiyorum ama ben bile istememe ragmen acabaları düşünürken buluyorum kendimi ama annelik başka bişey arkadaşlarında dediği gibi bebğin tekme attıgında karnın iyice büyüdüğünde onu daha çok hissettiğde onu çok seviceksin baglanıcaksın bence hem hamilelikte böle şeyler olabiliyomuş
 

Hamile olduğumu öğrenince eşim sevindi, ben ağlamaya başladım, ama mutluluktan değildi bu. Bu sefer eşim 'sevincimi kursağımda bıraktın istemiyorsan aldıralım' dedi, istemiyordum ama aldıramazdım da. 'ben katil miyim' dedim ona, Allah vermiş, yapacak bir şey yok, sağlıkla versin kucağımıza dedim. Aradan geçen bunca zaman içinde anne olmaya alışırım dedim, henüz alışamadım. İnşAllah doğmadan alışırım da doğunca onun için düşündüklerim yüzünden canım daha fazla yanmaz.
 

bu 12 hafta boyunca diyorsunuz da, siz zaten bebeği öğrenip ilk şoku atlattığınızda 5-6 haftalık falansınızdır. yani geçen zaman 5-6 hafta. 1 1buçuk ay, hayatınızda olup olabilecek en büyük değişikliklerden birini kabullenmek için öyle uzun bir zaman değil. çok yükleniyorsunuz kendinize, bu kadar sorgulamayın. herşey bence normal. daha 3 ayınız yeni bitmiş. asıl hamileliğe bu noktadan sonra adapte olursunuz. emin olun, herşey güzel gidecek. bebişiniz sağlıklı olsun yeter
 

Amin amin, inşAllah..
 
ben inanıyorum canım biraz zaman geçsin alışıcaksın bebeğin vazgeçilmez olıcak senin için dediğim gibi bu sölediğin bana da nasıl olur böle bişey acaba bende bebeğim için herşeyi yapabilirmiyim diyorum kendime ama biliyorum ki onnu içten içe hissedince bu duygu kendiliğinden yerleşicek hamilelerde çok olurmuş bu tarz şeyler korkular hamillelik sendromu sende bunları çok takma kafana o senin mucizen küçüçük bi şey sana ihtiyacı var kötü şeyler düşünme onu çok seviceksin emin ol
 
sizin adınıza üzüldüm...keşke Rabbim o bebeği benim gibi çok uzun süredir bekleyen kişilere nasip etseydi diye düşündüm bi an. benim düşüncemde çok saçma belki ...
sonuç olarak bebeginizin kıymetini bilin.ben son zamanlarda her adet olduğumda öle çok ağladım ki.inşallah Rabbim çok fazla bekletmez beni ve benim gibi bebek bekleyenleri
 
Kalınla yazılmış cümlenizi ben söylediğimde bir arkadaşım çok kızmış ve Allahın gücüne gidecek şeyler söyleme demişti, şimdi bu cümleyi kurmuyorum. Her ne kadar şu an için kendimi daha çok düşünsem de Allah vermiş, vardır sebebi sağlıkla doğsun diyorum. Evet karnımdaki bebeğe henüz alışamadım ama alışacağıma inanıyorum, ben duygusuz bir insan değilim nihayetinde.


Rabbim size de tez vakitte versin inşAllah, ben şu an anlayamam sizin duygularınızı,ne kadar yoğun yaşadığınızı. İlk iletimde dediğim gibi Rabbim isteyen herkese versin, bunun için senelerce uğraşıp ağlayanları ben de görüyorum.


Ama siz de bu kadar kendinizi anneliğe hazır hissederken benim hazırlıksız yakalanmamı anlayamazsınız. Allah gönlünüze göre verir inşAllah
 
annelik bambaska duyguuu emınım onu hıssetmeye basladıgın an farklı hıssedeceksın
 
Son düzenleme:
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

S
Bu Günler Geçecek Mi?
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
3K
superstar3
S
K
Annemin maddi durumu ve benim vicdan azabım
13 14 15
Yorumlar
293
Görüntüleme
13K
gulmevsimi
G
A
Eşimle artık anlaşamıyoruz büyük bir çıkmazdayız…
2 3
Yorumlar
50
Görüntüleme
8K
istugul
I
Z
Toplanın Mucizemi Anlatıyorum
2 3
Yorumlar
55
Görüntüleme
10K
zeynepthevideographer
Z
H
Lütfen okuyun kaynanam bu şekilde davranıyor
2 3
Yorumlar
44
Görüntüleme
4K
safi.naz
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…