Merhabalar, ben 24 yaşındayım ve lisede sosyal fobim yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim ve hem ailesel, hemde aşk ve arkadaşlık açısından yaşadığım her şeyi herkese anlatan biriydim, onlardan görüş almak için anlatıyordum, yüzüme her gülümseyene anlatıyordum, ve anlattığım insanlardan çok az kişi hariç gerisinin hep arkamdan anlattığım her şeyi başkalarına anlattığını öğrendim ve hoşlandığım kişilere ve diğer arkadaşlarıma da anlattığım konular üzerine olmayan şeyleri de ekleyerek anlattıklarını öğrendim ve insanlardan soğudum ve sosyal fobim böyle başladı diyebilirim, benim okul dışında hiçbir çevrem yoktu sadece okuldan arkadaş edinebilirdim ve acayip saf bir insandım, hata en başında bende aslında anlatmamam gerekirdi herkese, insanları tanımıyordum ki çevrem olmadığı için, liseyi bitirdikten sonra bir kız hariç liseden kimseyle görüşmedim. Üniversitede daha bilinçliydim zaten sosyal fobi de olduğu için aylarca kimseye en ufak bir şeyimi anlatmıyordum ki bir kişiyi sevene kadar, onu sevdikten sonra yine insanlara yavaş yavaş anlatmaya başladım, insanlarla yakınlık kuramadım ama o kişiyi seviyorum benim hakkımda ne düşünüyor nasıl biriydi diye soruyordum, lisedeki gibi herkese anlatmıyordum ama yine de sınıftakilerden birkaç kişiye anlatmıştım sevdiğim kişiyi bana iyi davranıyorlar diye ama sevdiğim kişiyle alakalı en ufak kötü bir söz söylemedim, onlarda diğerlerine anlattı derken bizim bölüm komple o kişiyi sevdiğimi biliyordu. Üniversite bitti ordan da 4 kişi kaldı hala konuştuğum ama bu nefret ettiğim huyumdan hala da kopamıyorum, biriyle bir sorun yaşasam hemen lisedeki arkadaşıma anlatırken buluyorum kendimi, üniversiteden de var iki kıza anlatıyorum ama lisedeki kıza anlattığım kadar bilemezler, lisedeki arkadaşım da arada kendini anlatır ama benim kadar değil, üniversitedeki arkadaşlarım pek anlatmazlar kendilerini ama ben neden böyleyim bilmiyorum, ilerde lisedeki gibi kazık yemek ve iftiraya maruz kalmak istemiyorum,bu huyumu bırakmak istiyorum, bir derdim olsa kağıda mı yazsam, duvara konuşarak mı anlatsam kendimi bilemedim, bana tavsiye verir misiniz, okuduğunuz için ve görüşleriniz için şimdiden teşekkür ederim.
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Herkese her şeyimi anlatma huyumdan nasıl kurtulabilirim?
- Konu Sahibi Mylife24
- Başlangıç Tarihi
- 12 Haziran 2020
- 341
- 424
- 18
Bu acı tecrübeyi erken yaşta edindiğiniz için minnettar olun bana kalırsa. Her biri ayrı ayrı sosyalitede 5 arkadaşken biz, birbirimizden ayrı gruptan bağımsız görüştüğümüzde arkadan ne kadar dedikodu dönüp, kişiler bazda konusulabilecegi hakkında tecrübeliyim. Özeliniz size kalsın. Çok anlatmak istiyorsanız bu gibi platformlardan fazla da detay vermeden paylaşım yapın, fikir sorun. Buradaki görüşler de sizi yanıltır. Sonuçta kimse sizi tanımıyor, yanlış görüş verme ihtimali yüksektir. Ama anlatma duygunuzu tatmin eder. Paylaşımlarınızı varsa anneniz ya da kardeşinizle yapın size zarar vermeyecek ya da anlattıklarınızı kullanmayacak yegane insanlar onlardır.
- 13 Haziran 2020
- 1.584
- 5.400
- 108
Ben de kendimi ,duygularımı anlatmayı severim .. Yaşadığım olayları paylaşma vs ,iletişimi seviyorum galiba .. Karşıdan görüş almak beni rahatlatır içimi dökünce .. Gerçekten bende safım ,herkese değil ama yakın gördüğüme anlatırım ,ama anladım ki onlara bile anlatmamak gerek .. insanlar öyle değişik öyle kötü olabiliyor ki , bir anda yakınım dediğimiz insanlar yabancılaşıyor anlattıklarında kâr kalıyor yanına ..
Bu yüzden ben aileme anlatıyorum bişey olunca .. yada bu platformda yazabiliriz en azından kimse tanıyıp kötü kullanmıyor ..
Benim için paylaşmak bir ihtiyaç o derece severim bişeyler konuşup anlatmayı ama artık frenledim kendimi kötü tecrübelerle ..
siz de öyle yapın frenleyin hemen onu kötü biri gibi hayal edin ,yazıya dökün yada kendi kendinize anlatın en iyisi bu inanın
Bu yüzden ben aileme anlatıyorum bişey olunca .. yada bu platformda yazabiliriz en azından kimse tanıyıp kötü kullanmıyor ..
Benim için paylaşmak bir ihtiyaç o derece severim bişeyler konuşup anlatmayı ama artık frenledim kendimi kötü tecrübelerle ..
siz de öyle yapın frenleyin hemen onu kötü biri gibi hayal edin ,yazıya dökün yada kendi kendinize anlatın en iyisi bu inanın
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
benim çok yakın bir arkadasım öyle aslında dusununce cok negatif bir özellik ama kız melek gibi bir insan, yani kaç senedir de tanıyorum hic benim arkamdan bir sey dedigini duymadım ya da baskasına bir sey anlattıgını vs. onun annesi de öyle cok mesafeli insanlardır cok anlatmaz anlatsa da anonim anlatır isim vermez vs. hiçbir falsosunu da gormedim simdiye kadar kızın. ama genel olarak dusununce kötu yani simdi siz yazınca da mesela aklıma direkt o kız geldi acaba guvenmekle hata mı ediyorum diye.
Hepsini okumadım ama şunu bilin, anlatma huyunuzdan vazgeçip sabrederek kişiliğinizi geliştirebilirsiniz. Daha olgun olduğunuzu ve sakinliginizi koruyabildiginizi göreceksiniz.
- 4 Mayıs 2016
- 3.015
- 8.222
- 158
- 28
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.547
- 498
maalesef ben de sizin gibiyim anneme anlatıyordum bir ara ama annemin de benim ona anlattıgım seyleri biraz bana karsı kullandıgını gordum mesela x kisinin su huyuna sinir oluyorum diyorum anlatıyorum yasadıklarımızı bir ay sonra mesela o kisiyle bulusucam hani o böyleydi neden bulusuyorsun bulusma otur evde diyor. ya da bir sey yapıyorum ben diyelim annem hemen aynı o x gibi davranıyorsun ondan bulastı herhalde falan diyor. yani annemde bile bunu gorunce. o zaman ben dogdugumdan beri annem babamdan sikayet ediyor o zaman sen de babamla görusme bosan. sonuc olarak ben de bu huyumdan kurtulamadım ama pişmanlıgım cok bilinmesini istemedigim seyleri insanlara anlattım sonra aram bozuldu simdi hep diken ustunde yasamak hos bir sey degil yani :/
- 4 Aralık 2014
- 2.782
- 1.406
- 158
eskiden ben de böyleydim, ilişkilerimi anlatırdım başkalarına.. ne zaman ki erkeklerden soğudum, sevgili olmadım kimseyle, ozaman anlatacak şey de kalmadı :) çok şükür erkeklerin ne biçim insanlar olduğunu görünce uzak duruyorum hepsinden.. yai erkek yok huzur var :) anlatmayın kimseye.. insanlar malesef acımasız..
- 9 Eylül 2013
- 12.073
- 27.798
- 798
Ben kendi aramızda konuştuklarımızı başkalarından farklı şekillerde duyunca, olup olmadık yerde söylediklerim bana karşı kullanılmaya başlayınca fark ettim.
Ki dedikodu falan yapmıyorum anlattığım şey kendi hayatım
Onda bile vuracak bir şey arıyor insanlar
- 14 Haziran 2018
- 3.775
- 7.573
- 108
Bende de vardı bu..Mesela burada çok müslüman geçinen bir komşunuz vardı anne kız.Geçen sene otururken evli bir adam tarafından kandırıldığımı,beni kandırdığını o kişi motor kazasında ölünce arkadaşının itiraf ettiğini anlatmıştım üzülerek..2 ay sonra olay aileme şöyle aktarılmış “Biker evli bi adamla sevgiliymiş.”! Şimdi (en yakınım bile olsa) birine bir şey anlatmadan,söylemeden önce en az 10-15 sn düşünüyorum.Herkes öyle olmasa bile “kimseye güvenme” diyorum kendi kendime.Aile bile en ufak bir hatayı yıllarca kafana kakabiliyor çünkü.Kuşlarım var,onlara anlatıyorum.Aramızda kalacağından hiç şüphem olmuyor çünkü. 
Devir öyle kolay kolay insanlarla dertleşebileceğimiz bir devir değil ne yazık ki...
Devir öyle kolay kolay insanlarla dertleşebileceğimiz bir devir değil ne yazık ki...- 1 Nisan 2019
- 14.036
- 38.576
- 598
Kesinlikle haklısınız, zaten arkamdan en çok konuşan öyle tipler oldu, bana da her şeyini anlatan ama ben anlattığım da hemen dedikodu yapan arkadaşım da oldu maalesef şimdi onla konuşmuyorum artık
Valla arkadaşlık yada aşkla alakalı tecrübelerim oldu bu yaşta, ben burda da anlatırken fazla detay veriyorum gibi hissediyorum diğer konularımda, ailem bile bazen tartışma anında yüzüme vuruyor onlara hiç anlatamam, yüz yüze gördüğüm insanlara hep anlattım ama çoğu kişiden zarar gördüm, hiçbirine anlatmasam hep kendi içimde yaşayacam tavsiye de alamayacam, kağıtlara yazarak mı içimdeki sıkıntıyı paylaşsam bilemedim bana ne kadar yararı olur
En doğrusunu yapıyorsunuz aslında, peki bir derdiniz olduğunda tavsiye almanız gerektiği zaman nasıl davranıyorsunuzBende de vardı bu..Mesela burada çok müslüman geçinen bir komşunuz vardı anne kız.Geçen sene otururken evli bir adam tarafından kandırıldığımı,beni kandırdığını o kişi motor kazasında ölünce arkadaşının itiraf ettiğini anlatmıştım üzülerek..2 ay sonra olay aileme şöyle aktarılmış “Biker evli bi adamla sevgiliymiş.”! Şimdi (en yakınım bile olsa) birine bir şey anlatmadan,söylemeden önce en az 10-15 sn düşünüyorum.Herkes öyle olmasa bile “kimseye güvenme” diyorum kendi kendime.Aile bile en ufak bir hatayı yıllarca kafana kakabiliyor çünkü.Kuşlarım var,onlara anlatıyorum.Aramızda kalacağından hiç şüphem olmuyor çünkü.
Sizde benim gibi kimseye anlatmama kararı almak istiyorsunuz galiba
Bende hep anlatıp duruyorum ama bu huyumdan vazgeçmem lazım bir an önceNe kadar da çok kişi varmış bu durumda olan. Bende çok anlatıyorum arkadaşlarıma iyimi kötümü. Her seferinde beni pişman etselerde yine anlatıyorum aptal gibi. Ama anlattıkça rahatladığımı düşünüyorum halbuki rahatlatmaktan çok sinir ediyorlar adamı.
üffff herkes mal
