Herkese her şeyimi anlatma huyumdan nasıl kurtulabilirim?

hope1 .!.:

24 yaşındayım, bende kaybetme korkusu oluyor hep karşımdaki kişiyle tartıştığım zaman kalbini kırmadan konuşuyorum, o anlık duygularımla hemen siliyorum rehberden birkaç gün sonra tekrar ekliyorum ve ben yazıyorum kaybetmemek için ya bana değer veriyorsa ve onu kaybediyorsam diye, bazen bunu haklı olmama rağmen yapıyorum bu huyumdan da nefret ediyorum

Genişletmek için tıkla...

hope1 .!.:

Merhabalar, ben 24 yaşındayım ve lisede sosyal fobim yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim ve hem ailesel, hemde aşk ve arkadaşlık açısından yaşadığım her şeyi herkese anlatan biriydim, onlardan görüş almak için anlatıyordum, yüzüme her gülümseyene anlatıyordum, ve anlattığım insanlardan çok az kişi hariç gerisinin hep arkamdan anlattığım her şeyi başkalarına anlattığını öğrendim ve hoşlandığım kişilere ve diğer arkadaşlarıma da anlattığım konular üzerine olmayan şeyleri de ekleyerek anlattıklarını öğrendim ve insanlardan soğudum ve sosyal fobim böyle başladı diyebilirim, benim okul dışında hiçbir çevrem yoktu sadece okuldan arkadaş edinebilirdim ve acayip saf bir insandım, hata en başında bende aslında anlatmamam gerekirdi herkese, insanları tanımıyordum ki çevrem olmadığı için, liseyi bitirdikten sonra bir kız hariç liseden kimseyle görüşmedim. Üniversitede daha bilinçliydim zaten sosyal fobi de olduğu için aylarca kimseye en ufak bir şeyimi anlatmıyordum ki bir kişiyi sevene kadar, onu sevdikten sonra yine insanlara yavaş yavaş anlatmaya başladım, insanlarla yakınlık kuramadım ama o kişiyi seviyorum benim hakkımda ne düşünüyor nasıl biriydi diye soruyordum, lisedeki gibi herkese anlatmıyordum ama yine de sınıftakilerden birkaç kişiye anlatmıştım sevdiğim kişiyi bana iyi davranıyorlar diye ama sevdiğim kişiyle alakalı en ufak kötü bir söz söylemedim, onlarda diğerlerine anlattı derken bizim bölüm komple o kişiyi sevdiğimi biliyordu. Üniversite bitti ordan da 4 kişi kaldı hala konuştuğum ama bu nefret ettiğim huyumdan hala da kopamıyorum, biriyle bir sorun yaşasam hemen lisedeki arkadaşıma anlatırken buluyorum kendimi, üniversiteden de var iki kıza anlatıyorum ama lisedeki kıza anlattığım kadar bilemezler, lisedeki arkadaşım da arada kendini anlatır ama benim kadar değil, üniversitedeki arkadaşlarım pek anlatmazlar kendilerini ama ben neden böyleyim bilmiyorum, ilerde lisedeki gibi kazık yemek ve iftiraya maruz kalmak istemiyorum,bu huyumu bırakmak istiyorum, bir derdim olsa kağıda mı yazsam, duvara konuşarak mı anlatsam kendimi bilemedim, bana tavsiye verir misiniz, okuduğunuz için ve görüşleriniz için şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

hope1 .!.:

Aşk durumlarında insan geç farkına varıyor maalesef gerçeklerin bende sevdiğim insanın gerçek yüzünü çok geç gördüğüm için hep tavsiye aradım ondan bu haldeyim

Genişletmek için tıkla...

1Sen .!.:

Tavsiyeler işinize yaradı mı ?

Herkesin aşka bakışı ve o yaşadığı dinamik çok farklıdır dolayısıyla aşk konusunda hiç tavsiye almadım.

Baktım bana uygun değil, yol veririm gider düşüncesindeyim.

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Kaybetmekten korkarsan kaybedersin. Biterse bitsin diye dusunursen bitmez. Neden korkarsan kirktugun basina gelir. Korkma. Seni kaybetmekten karsindaki korksun. Korku hata yaptirir.

Genişletmek için tıkla...

hope1 .!.:

Merhabalar, ben 24 yaşındayım ve lisede sosyal fobim yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim ve hem ailesel, hemde aşk ve arkadaşlık açısından yaşadığım her şeyi herkese anlatan biriydim, onlardan görüş almak için anlatıyordum, yüzüme her gülümseyene anlatıyordum, ve anlattığım insanlardan çok az kişi hariç gerisinin hep arkamdan anlattığım her şeyi başkalarına anlattığını öğrendim ve hoşlandığım kişilere ve diğer arkadaşlarıma da anlattığım konular üzerine olmayan şeyleri de ekleyerek anlattıklarını öğrendim ve insanlardan soğudum ve sosyal fobim böyle başladı diyebilirim, benim okul dışında hiçbir çevrem yoktu sadece okuldan arkadaş edinebilirdim ve acayip saf bir insandım, hata en başında bende aslında anlatmamam gerekirdi herkese, insanları tanımıyordum ki çevrem olmadığı için, liseyi bitirdikten sonra bir kız hariç liseden kimseyle görüşmedim. Üniversitede daha bilinçliydim zaten sosyal fobi de olduğu için aylarca kimseye en ufak bir şeyimi anlatmıyordum ki bir kişiyi sevene kadar, onu sevdikten sonra yine insanlara yavaş yavaş anlatmaya başladım, insanlarla yakınlık kuramadım ama o kişiyi seviyorum benim hakkımda ne düşünüyor nasıl biriydi diye soruyordum, lisedeki gibi herkese anlatmıyordum ama yine de sınıftakilerden birkaç kişiye anlatmıştım sevdiğim kişiyi bana iyi davranıyorlar diye ama sevdiğim kişiyle alakalı en ufak kötü bir söz söylemedim, onlarda diğerlerine anlattı derken bizim bölüm komple o kişiyi sevdiğimi biliyordu. Üniversite bitti ordan da 4 kişi kaldı hala konuştuğum ama bu nefret ettiğim huyumdan hala da kopamıyorum, biriyle bir sorun yaşasam hemen lisedeki arkadaşıma anlatırken buluyorum kendimi, üniversiteden de var iki kıza anlatıyorum ama lisedeki kıza anlattığım kadar bilemezler, lisedeki arkadaşım da arada kendini anlatır ama benim kadar değil, üniversitedeki arkadaşlarım pek anlatmazlar kendilerini ama ben neden böyleyim bilmiyorum, ilerde lisedeki gibi kazık yemek ve iftiraya maruz kalmak istemiyorum,bu huyumu bırakmak istiyorum, bir derdim olsa kağıda mı yazsam, duvara konuşarak mı anlatsam kendimi bilemedim, bana tavsiye verir misiniz, okuduğunuz için ve görüşleriniz için şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

bluebeauty .!.:

Aileniz en fazla kızgınlık anınızda yüzünüze vurur, canınızı sıkar. Arkadaş çevreniz arkanızdan konuşur, çok sonra duyarsınız, duyuncaya kadar keyfiniz kacmaz ama size ve sonraki iliskilerinize zarari dokunur ileride.

Mümkünse kimseye çok danışmayın aileniz dışında. Herkes sizden daha akıllı değil, neden insanların yorumları bu kadar önemli ki? Gidin kahve için arkadaşlarınızla, havadan sudan, bu yılın moda renginden, son aldığınız kazaktan konuşun. Özeliniz size kalsın. Insanlar kıskançtır. Bu insanın doğasında var. Sizin iyiliginize yorum yapacak sandıklarınız istemeden bile sizi yanlış yönlendirebilir. Iliskilerinizi, begendiklerinizi arkadaş toplantılarınıza meze yapmamanızı öneririm. Bırakın değerli kalsın. Bu hataları hepimiz yaptık, siz de yapmaktan vazgeçebilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

Perihosseini .!.:

Çok güzel yazmışsiniz.bende çok danışırım ama dediğiniz gibi danistigim kişiler sanki çok mu zeki... Özellikle birkaç kişiden yanlış tavsiye alınca artık önemli konularda tavsiye istemeyi bıraktım. Özellikle kariyer konusunda kimseye güvenmeyin derim bu msjimi her kim okuyorsa

Genişletmek için tıkla...

Perihosseini .!.:

Ya aynı ben. Takipteyim konuyu. Herkes herşeyimi bilir.bende ayrica daha kötü bir huy daha var sürekli akıl danışırım. Ben de mı konu açsam ne ama gelen yorumlar çok kırıcı olabiliyor burada

Genişletmek için tıkla...

peynirlirecel .!.:

Bende şu ağzımı tutmayı, herkesi kendi gibi sanmayı bırakamadım.
Ama şunu gördüm sen konuşurken sadece dinleyen, kendi hayatı hakkında en küçük ipucu vermeyip sürekli soru sorandan kaçarak uzaklaş.

Genişletmek için tıkla...

forewamorrenk .!.:

Kendine bir mail hesabı aç.
Her şeyi oraya yaz.
İlla konuşmak istiyorum dersen telefondan ses kayıtları oluştur, oraya at.
Hem rahatlamış olursun hem de kimse bilmemiş olur :)

Genişletmek için tıkla...

manikkk .!.:

Her ağzınızı açtığınızda yediğiniz kazıkları düşünün. İlla birilerine anlatmak birileriyle dertleşmek mi istiyorsunuz? KK olarak buradayız

Genişletmek için tıkla...

Namaria .!.:

Ben de konuskanimdir anlatmayi da dinlemeyi de severim ama potansiyel dedikoducu kisilere asla anlatmam ozelimi vs.
İyi bir gozlemci olursaniz kime neyi ne kadar anlatacaginizi az cok bilirsiniz.
Cok rahatsiz olup sosyal fobi derecesine geldiyse kendinizi tutup daga tasa kedilere anlatin

Genişletmek için tıkla...

hope1 .!.:

Merhabalar, ben 24 yaşındayım ve lisede sosyal fobim yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim ve hem ailesel, hemde aşk ve arkadaşlık açısından yaşadığım her şeyi herkese anlatan biriydim, onlardan görüş almak için anlatıyordum, yüzüme her gülümseyene anlatıyordum, ve anlattığım insanlardan çok az kişi hariç gerisinin hep arkamdan anlattığım her şeyi başkalarına anlattığını öğrendim ve hoşlandığım kişilere ve diğer arkadaşlarıma da anlattığım konular üzerine olmayan şeyleri de ekleyerek anlattıklarını öğrendim ve insanlardan soğudum ve sosyal fobim böyle başladı diyebilirim, benim okul dışında hiçbir çevrem yoktu sadece okuldan arkadaş edinebilirdim ve acayip saf bir insandım, hata en başında bende aslında anlatmamam gerekirdi herkese, insanları tanımıyordum ki çevrem olmadığı için, liseyi bitirdikten sonra bir kız hariç liseden kimseyle görüşmedim. Üniversitede daha bilinçliydim zaten sosyal fobi de olduğu için aylarca kimseye en ufak bir şeyimi anlatmıyordum ki bir kişiyi sevene kadar, onu sevdikten sonra yine insanlara yavaş yavaş anlatmaya başladım, insanlarla yakınlık kuramadım ama o kişiyi seviyorum benim hakkımda ne düşünüyor nasıl biriydi diye soruyordum, lisedeki gibi herkese anlatmıyordum ama yine de sınıftakilerden birkaç kişiye anlatmıştım sevdiğim kişiyi bana iyi davranıyorlar diye ama sevdiğim kişiyle alakalı en ufak kötü bir söz söylemedim, onlarda diğerlerine anlattı derken bizim bölüm komple o kişiyi sevdiğimi biliyordu. Üniversite bitti ordan da 4 kişi kaldı hala konuştuğum ama bu nefret ettiğim huyumdan hala da kopamıyorum, biriyle bir sorun yaşasam hemen lisedeki arkadaşıma anlatırken buluyorum kendimi, üniversiteden de var iki kıza anlatıyorum ama lisedeki kıza anlattığım kadar bilemezler, lisedeki arkadaşım da arada kendini anlatır ama benim kadar değil, üniversitedeki arkadaşlarım pek anlatmazlar kendilerini ama ben neden böyleyim bilmiyorum, ilerde lisedeki gibi kazık yemek ve iftiraya maruz kalmak istemiyorum,bu huyumu bırakmak istiyorum, bir derdim olsa kağıda mı yazsam, duvara konuşarak mı anlatsam kendimi bilemedim, bana tavsiye verir misiniz, okuduğunuz için ve görüşleriniz için şimdiden teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...