Nedne görmezden geliyolar seni? Eşin ne diyor bu duruma?
cnm, evlenirken zaten çok istemediler beni.. kayınvalidem maddiyatı sever, diğer gelini çok varlıklı aileye sahip diye arkasından konuşup yüzüne güler. ama onun huyu bu, onun yanında da beni azmeye çalıştı en başlarda, böyle olunca ben kendimi geri çektim, mesafeli oldum. ben hamileyken eltime sorardı ne yemek istersin sana ne yapıyım diye, ben hamileyken kaynanamın evini temizlerdim, o eltimin evine görğümcemi temizliğe gönderirdi. söylenmiş çok şeyler var... doğum yaptım oğlumu torun olarak görmediler hiç, diğer torununun hiç bişeyini eksik etmezlerken benim oğlumu çok dışladılar. bişey beklediğimden değil ama oğlum artık anlayacak yaşta, görüyor. en son yine böyle davranınca açık açık söyledim siz beni de oğlumu da dışlıyorsunuz diye, ondan sonra görünce yüz çevirmeler, millete dedikodumu yapmalar... insanlar çok şükür onu da tanıyorlar beni de... kimse ezdirmemiş.. ama ben üzülüyorum.
eşim çok arada kalıyor canım, kaç kez inip konuştu size bişey yaptı mı bi saygısızlığı oldu mu diye, yok diyorlar ama yine aynılar. eşimdebu kez evde gergin oluyor. benim ailem olmadığı için burada, bi onlar var, ister istemez düşünebileceğim başka bişey olmuyor. yalnız olmasam belki takmam bu kdar.neden bu kadar önemsiyorsunuz ki, böyle hayatı kendinize zehir edeceğinize önemsemeyin onları, siz de yok sayın..
bikaç gündür okadar mutsuzum ki; ihtiyacım olan teselli mi yoksa birilerinin beni kendime getirmesi mi bilmiyorum. kayınvalidemlerle ipleri tamamen kopardık, beni görmemezlikten gelmelerinden, oğlumu torun saymamalarından değil şikayetim... onların bu kadar yakınında olup, yaşadıklarım. ben bi kar üstlerindeyken bana bunca yaşattıklarını yok sayarak aşağıda umursamaz hallerinden, rahatsız olduğumu bildikleri halde yok saymalarından....Allah kahretsin ki bu evden çıkma şansımızda yok.. çok doluyum arkadaşlar, kimim kimsem yok burada çok yalnızım... oğlumu da mutsuz ediyorum, ne kimseyle konusacak halim var ne de sabrım. oğluma üzülüyorum o kadar tahammülsüz oldum ki ona karşı elimde değil. beynim uyuşmuş durumda söylediklerini çoğu zaman anlamıyorum cevap da veremiyorum. kendim çok kötü hissediyorum.
Önemseyin, umursamayın bu kadar... Hem kendinize hem belki de hayattaki tek varlığın çocuğuna yazık.. Bak sen mutsuz olup bu mutsuzluğunu çocuğuna da yansıtıyormuşsun.. Takma..
Ayrıca başka yere taşınma gibi bi şansiniz yok mu?
cnm, evlenirken zaten çok istemediler beni.. kayınvalidem maddiyatı sever, diğer gelini çok varlıklı aileye sahip diye arkasından konuşup yüzüne güler. ama onun huyu bu, onun yanında da beni ezmeye çalıştı en başlarda, böyle olunca ben kendimi geri çektim, mesafeli oldum. ben hamileyken eltime sorardı ne yemek istersin sana ne yapıyım diye, ben hamileyken kaynanamın evini temizlerdim, o eltimin evine görğümcemi temizliğe gönderirdi. söylenmiş çok şeyler var... doğum yaptım oğlumu torun olarak görmediler hiç, diğer torununun hiç bişeyini eksik etmezlerken benim oğlumu çok dışladılar. bişey beklediğimden değil ama oğlum artık anlayacak yaşta, görüyor. en son yine böyle davranınca açık açık söyledim siz beni de oğlumu da dışlıyorsunuz diye, ondan sonra görünce yüz çevirmeler, millete dedikodumu yapmalar... insanlar çok şükür onu da tanıyorlar beni de... kimse ezdirmemiş.. ama ben üzülüyorum.
Kendi yaşıtın arkadaşlar edinemez misin? Genç komşuların yok mu? Çocuğunu oyun parklarına götürsen orada çocuklu bayanlarla tanışamaz mısın? Sinir olmanı anlıyorum da, bu kadar mı şart kaynana görümce? Hayır evde seni seven bir kocan, sağlıklı bir çocuğun da varmış anladığım kadarıyla. Keşke bu huzursuzluğu evine taşımasan, kendi yuvan ve yine kendin oluşturabileceğin sosyal bir çevreyle mutlu olsan.
bu yüzden mi anlamsız yani hayat??
eşinede ayrıca takıldım annesigil evet bize saygısızlık ediyo dese demek ki gelip sana patlıcak onları sarsacağına hala senin üzerinden soru soruyo senin hata durumunu sorguluyo
bikaç gündür okadar mutsuzum ki; ihtiyacım olan teselli mi yoksa birilerinin beni kendime getirmesi mi bilmiyorum. kayınvalidemlerle ipleri tamamen kopardık, beni görmemezlikten gelmelerinden, oğlumu torun saymamalarından değil şikayetim... onların bu kadar yakınında olup, yaşadıklarım. ben bi kar üstlerindeyken bana bunca yaşattıklarını yok sayarak aşağıda umursamaz hallerinden, rahatsız olduğumu bildikleri halde yok saymalarından....Allah kahretsin ki bu evden çıkma şansımızda yok.. çok doluyum arkadaşlar, kimim kimsem yok burada çok yalnızım... oğlumu da mutsuz ediyorum, ne kimseyle konusacak halim var ne de sabrım. oğluma üzülüyorum o kadar tahammülsüz oldum ki ona karşı elimde değil. beynim uyuşmuş durumda söylediklerini çoğu zaman anlamıyorum cevap da veremiyorum. kendim çok kötü hissediyorum.
var cnm çok şükür arkadaşlarımda var çok iyi dostluklarımda. ama aile başka bişey... her kötü gününde dost arkadaş her zaman bulamayabilirsin ama aile şart. çok kez hastalandım kalkamayacak duruma geldim, oğlum evde kendi başına oynadı bazen akşama kadar kalkıp iki lokma yediremeyecek haldeyken yarı aç gezdi, ama elimden gelen bşey yok malesef...
Anladım, Allah yardımcınız olsun, sizleri kimseyi muhtaç etmesin. İşdi, tayindi diye iki aileden de uzak yaşıyan bir sürü çift var. Bunu da hatırlayın, küçük de olsa bir teselli olur belki. Ama o çocuğa ve eşinize yazık. Siz kendi çekirdek ailenizle mutlu olmaya çalışın yine de. Birşey olmuyorsa olmuyor, dua etmek ve elimizde olan için şükretmeyi bilmek lazım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?