O kadar çok arkadaşın içinde öyle çok yalnızım ki.. ve bu duruma hiç üzülmüyorum aksine böyle çol daha rahatım artık gerektiğinde görüşüp gerektiğinde sosyalleşiyorum.. neden mi? Ben her arkadaşımın her derdine koşan biriydim.. ev taşıyorum arohi yardıma gel hop giderdim, ütülerim birikti nasıl yapcam diyen olsa hiç üşenmez yapardım severim ütü yapmayı, doğum yapıcam hastane süsü kurabiyesi yapılcak hepsini hazırlar bi de doğumdan önce gidip odasını hazırlar fotogrflarını çekerdim... bunlar gibi onlarcası.. ama ben hiçbişeyimde kimseyi yanımda göremedim sonra ben anladım ki arkadaşlıklarım dostluklarım ben ittirirsem gidiyo ben elimi çekmeye başladım hepsi kayboldu.. şuan diyorum ki iyi ki böyle olmuş kafam öyle rahat ki.. kimsenin derdiyle şişirmiyorum kendimi zaten beni yanında isteyen arayıp buluyo.. siz de arkadaş için kafa yormayın derim sizi isteyen size değer veren sizi bulur merak etmeyin gerisi kullanabildiği kadar yanınızda kalıyo..
