- 23 Kasım 2022
- 11.874
- 53.052
- 528
- Konu Sahibi Burhan Burhanitto
-
- #1
Benim iş yerim eve yakın olduğu için çoğu zaman evdeyim.Çok muhatap olmak zorunda mısınız babanızla ? Aynı evde mısınız ?
Babam. Şimdiye kadar bir taşı bir taşın üzerine koyamamış, gençliğinde önüne çıkan iş fırsatlarını tepmiş, köyden bir adım dışarı adım atamayan, atmaya korkan, her şeyi çok iyi bildiğini düşünen, oturduğu müstakil ev ve biraz meyve ağaçları hariç(kaldı ki kardeşleriyle toprak kavgası yüzünden arsalarını bölemediği için oturduğu yer de bizim değil) hiç bir birikimi yok.
Akşama kadar malum kanalların haberlerini izler, maddi sorumluluk almaz, evde her işe karışır annemin burnundan getirir. Kardeşleri de bilhassa öyledir. Oturdukları yerden her işe karışırlar. Annesiz büyüdükleri için itilip kakılarak büyümüşler, sorunlu bir ailesi var.
Biz kız kardeşimle bize yaşattığı ekonomik rezilliklere rağmen okuduk, iyi konumlardayız.
Bir kavgada ilk söylediği şey "sizi okuttum daha ne istiyorsunuz" olur. Oysa ki biz küçükken bizi rencide etmişliği vardır. Başkalarının yanında bize bağırıp, kızıp ezik konuma düşürmüşlüğü vardır.
Kız kardeşimin eski nişanlısını cuma namazına gitmediği için rencide edip aralarını bozmuşluğu vardır.
Erkek kardeşim liseden sonra okumayı tercih etmedi. Köyde domates yetiştiriciliği yapmaya karar verdi. Çocuğu sürekli zarar edersen ben karışmam diyerek bunaltmışlığı vardır. Geçmişte mülakatlarda torpil faktöründen elendiğimiz zamanlarda bunu bildiği halde başarısız ve suçlu damgası vurmuşluğu vardır. Kırıcı siyasi tartışmalara girmişliği vardır.
Hiç mi iyi yanları yok diyeceksiniz. Annemin her istediğini alır. Mağdur etmemeye çalışır. Ama çoğunlukla bizi rezil eder. Eksiler artıları götürüyor gibi.
Ve artık içimde bir sevgi saygı hissetmiyorum. Bu aralar sabrımızı çok deniyor. Söylediği her söz batıyor ve karşılık veriyorum. Annem babanı kırıyorsun diyor, dini olarak anne baba hakkından bahsediyor. Evladın hakkı yok mu? Babama karşı sevgi hissetmiyor gibiyim ama bunu kendime itiraf edince de vicdanen rahatsız hissediyorum ilerde de pişman olurum diye korkuyorum. Önerileriniz nelerdir. ?
Bilemiyorum şermin çok bunaldım. Aslında ben öyle büyüdüm çocuklarıma daha hassas olayım onları mağdur etmeyeyim demez mi insan?Olaylara bir kere de babanızın açısından bakmayı deneyebilirsiniz. Kendi yetişme tarzı ve elindeki imkanlarla; elinden gelenin en iyisini yapmıştır belki de.
Bilemiyorum şermin çok bunaldım. Aslında ben öyle büyüdüm çocuklarıma daha hassas olayım onları mağdur etmeyeyim demez mi insan?
Ben de artık bu kafaya girdim. Bize anne-baba kutsalını öğrettiler. Evet. Peki onlar iyi ebeveyn olamıyorlarsa neden günahkar ben oluyorum.? Biraz da onlar uğraşsalardı.Bizler de evlatlar olarak ebeveynimizin hatalarına düşüyoruz.Nasıl onlar bizi başka çocuklar ile kıyas ederek hata yapıyorlar ise biz de başka anne babaları kıyas ediyoruz.
Bunu ben de çok yaptım, ama inan bizden başka umursayan acı çeken olmuyor.
En iyisi oldukları gibi kabul edip önümüze bakmak bence.
Bilemiyorum şermin çok bunaldım. Aslında ben öyle büyüdüm çocuklarıma daha hassas olayım onları mağdur etmeyeyim demez mi insan?
Seni bu hale getirir, sonra vicdanına oynarlar.. onların bize gösteridği kadar sevgiyi, sabrı gösterebiliyoruz onlara; onların eseriyiz en nihayetinde işte..Tek farkımız onlar vicdan azabı çekmiyordu, yaşlı oldukları için biz çekiyoruz sanki.. anneniz yanındaymış, tayin falan isteyip gitme, işi bahane ederek uzaklaşma şansınız yok mu?Babam. Şimdiye kadar bir taşı bir taşın üzerine koyamamış, gençliğinde önüne çıkan iş fırsatlarını tepmiş, köyden bir adım dışarı adım atamayan, atmaya korkan, her şeyi çok iyi bildiğini düşünen, oturduğu müstakil ev ve biraz meyve ağaçları hariç(kaldı ki kardeşleriyle toprak kavgası yüzünden arsalarını bölemediği için oturduğu yer de bizim değil) hiç bir birikimi yok.
Akşama kadar malum kanalların haberlerini izler, maddi sorumluluk almaz, evde her işe karışır annemin burnundan getirir. Kardeşleri de bilhassa öyledir. Oturdukları yerden her işe karışırlar. Annesiz büyüdükleri için itilip kakılarak büyümüşler, sorunlu bir ailesi var.
Biz kız kardeşimle bize yaşattığı ekonomik rezilliklere rağmen okuduk, iyi konumlardayız.
Bir kavgada ilk söylediği şey "sizi okuttum daha ne istiyorsunuz" olur. Oysa ki biz küçükken bizi rencide etmişliği vardır. Başkalarının yanında bize bağırıp, kızıp ezik konuma düşürmüşlüğü vardır.
Kız kardeşimin eski nişanlısını cuma namazına gitmediği için rencide edip aralarını bozmuşluğu vardır.
Erkek kardeşim liseden sonra okumayı tercih etmedi. Köyde domates yetiştiriciliği yapmaya karar verdi. Çocuğu sürekli zarar edersen ben karışmam diyerek bunaltmışlığı vardır. Geçmişte mülakatlarda torpil faktöründen elendiğimiz zamanlarda bunu bildiği halde başarısız ve suçlu damgası vurmuşluğu vardır. Kırıcı siyasi tartışmalara girmişliği vardır.
Hiç mi iyi yanları yok diyeceksiniz. Annemin her istediğini alır. Mağdur etmemeye çalışır. Ama çoğunlukla bizi rezil eder. Eksiler artıları götürüyor gibi.
Ve artık içimde bir sevgi saygı hissetmiyorum. Bu aralar sabrımızı çok deniyor. Söylediği her söz batıyor ve karşılık veriyorum. Annem babanı kırıyorsun diyor, dini olarak anne baba hakkından bahsediyor. Evladın hakkı yok mu? Babama karşı sevgi hissetmiyor gibiyim ama bunu kendime itiraf edince de vicdanen rahatsız hissediyorum ilerde de pişman olurum diye korkuyorum. Önerileriniz nelerdir. ?
Bir kaç kere söyledim 1 hafta falan iyi davrandı. Sonra aynı. Belli bir yaştan sonra değişim zor oluyor galiba.Böyle güzelce konusup bunlar belki senin için normal ama baba ben inciniyorum gbi konussan.. işe yarar belki.. sana/ size yönelik durumlar için en azndan..
bende bazen toplum içindeki bazı davranıslarından asırı rahatsz oluyorum ama uyarınca bi beni görüyosunuz herkes böyle dediordan baslayıp herkes öyle diye dogru bu değil, yüksek sesle konusmak normal değil diye big bangten baslayıp evrimden cksamda bsey değişmedi.. ama kırdıgını düşünse dikkat eder bence annene karsı hassasmış cünkü
Uzaklaşma şansım var. Ama annem ve kardeşlerime düşkünüm. Gitmeyi düşünüyordum deprem oldu . Kaybetme korkusu ve deprem korkusu birleşince çakılıp kaldım sanki buraya.Seni bu hale getirir, sonra vicdanına oynarlar.. onların bize gösteridği kadar sevgiyi, sabrı gösterebiliyoruz onlara; onların eseriyiz en nihayetinde işte..Tek farkımız onlar vicdan azabı çekmiyordu, yaşlı oldukları için biz çekiyoruz sanki.. anneniz yanındaymış, tayin falan isteyip gitme, işi bahane ederek uzaklaşma şansınız yok mu?
1. Olarak 2000 ve sonrası doğumlu değilim. Olgun bir yaştayım.Ben insanlardaki ''çıktığı kabuğu beğenmeme'' hallerini bir türlü anlayamıyorum. Özellikle 2000 sonrası doğan kişilerle aileleri arasında çok ciddi bir şekilde çatışma var. Ve baktığın zaman ortada gerçekten elle tutulur bir sebep de yok. Ne istiyorsunuz da vermiyor size aileleriniz acaba?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?