Merhaba arkadaşım. seni çok iyi anlıyorum. benim de yaşım 28 yakında 29 olacağım. ve hiç evlenemeyecekmişim gibi geliyor artık. ben de bazen çok umutsuzluğa düşüyorum,çok kafama takıyorum ve bu mesele beni yıpratıyor. Allaha sığınıp dua edersem rahatlıyorum ancak. yalnızlığa hiç dayanamıyorum. şu an ailemle kalıyorum. ama iki yıl önce başka yerde görev yapıyordum ve yalnız kalmıştım ve bir süre ev arkadaşım yoktu. işte o dönem var ya her gün ağlıyordum. Allahım, bir ev arkadaşı gönder diye ve bir süre sonra çok iyi bir ev arkadaşı geldi bana. ama o da evlendi 3-4 ay sonra gitti. anlatmak istediğim nereye kadar ailemle arkadaşla gider ki hayat. bir arkadaşım geçen gün dedi ki "evlen iyi kötü bir eşin ve ardında önünde koşturan çoluğun çocuğun olsun aile bir yere kadar." ne kadar haklı. abilerim, ablam var evliler beni gittikleri yere götürürler, aralarına sürekli alırlar ama onlar birer aile akşam olunca evlerine çekiliyorlar mutlu mesut yaşıyorlar bense yapayalnızım annem ve babam anlamıyor beni. evlilik adına yapılan her tanışmada ya da eve gelen her görücüde beni yeni bir heyecan alıyor inşallah bu kez olacak hissediyorum diyorum. ama olmuyor. boşuna umutlanıyorum. çok yoruldum çok. uyuyamıyorum bak saat kaç ve daha da uyumam. Rabbim, bu mübarek günlerin hatırına, duaların hürmetine sana tez vakitte bir yuva kurmayı nasip etsin inşallah.
bense aklı başında güzel kariyeri yerinde biri olarak yerimde sayıyorum, bana artık sormuyorlar bile bir değişiklik var mı diye, onlar da benden umudu kesti
