• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Hic evlenmemis arkadaslara soruyorum

Henüz 30'uma var; ama 35'ten önce evlenmeyi düşünmüyorum. Ailem bana yetiyor, rahatımı bozmayı düşünmüyorum. Ayrıca benim için her şeyden önemlisi kariyerim. Hem hayatı dolu dolu yaşayan hem de kariyerinde başarılı düzgün karakterli ve bakımlı insanların varlığından şüpheliyim, özellikle de bu ülkede.
Aslında evliliğe de karşıyım; ama yalnız kalınca çaresiz düşünebilir insan... O yüzden bilemiyorum.
 
thalia_34 .!.:
hiç evlenmedim . evliliği düşündüğüm zamanlar oldu tabi . 28 yaşındayım bekarım mutluyum çok şükür . gerçi ben erkek arkadaşımla yaşadığım için evli gibiyim sayılır . bence nikahta değil olay . olay insanın yalnız kalması . ben ne evlilier biliyorum yalnız ... önemli olan evlilik değil önemli olan hayatınızda aşkın olması .. önce aşk sonra evlilik ..
Genişletmek için tıkla...

bende 29 yaşındayım bir süre erkek arkadaşımla beraber yasadık, ailem ve cevrem ılıskımızı bılıyor, bırbırımızı seviyoruz da ve cogu konuda anlaşıyoruz diyebilirim, ama şöyle bir gerçek var ki yaş geçiyor aile vs baskısını bir kenara attım çocuk sahibi olmak istiyorum ve bunu evlilik dışı bir şekilde yapmak istemiyorum..

Ama erkekler; özelikle belli yaşa geldiyse bu konuda çok rahatlar , ne de olsa seviyoruz, ne de olsa birlikteyiz, herşeyi yaşıyoruz ne gerek var nikaha diyorlar cünku o imza insanlara sorumluluk yukluyor. Bir sevgiliyken herkesin kabul ettiği yada etmek zorunda kaldıgı eş oluyorsun, çocuk girince devreye anne-baba oluyorsun, sevgiliyken cekıp gıtmek kolay ama evliyken gideceğin başka bir evin olmuyor aile yanına da her sorunda gıtmek olmaz.. İnsanlar evliliği yalnızlıklarından kurtulmak için istiyor çoğu zaman, ya da cevre baskısından kurtulmak için ama bizim gibiler çocuk için istiyor sadece.. Çünkü gerisini zaten evlilik hayatı gibi yaşıyoruz ama bu konuda erkekleri ikna etmek zor gerçekten..
 
cattycat .!.:
Hic evlenmemis, otuz yasin uzerinde ve artik pek de umudu kalmamis olan arkadaslar sorum size. Gunler bir sekilde geciyor. Kimimiz calisiyoruz, kimimiz hobilerimizle zaman geciriyoruz, kosturuyoruz ama geceler size de cok uzucu ve uzun geliyor mu? Neler yapiyorsunuz? Zamaninizi nasil geciriyorsunuz? Ve en onemlisi moralinizi nasil yuksek tutuyorsunuz?
Ben hala ailemle yasiyorum. Cocukmusum gibi odam var, evlilerin evi varken. Bu gucume gidiyor. Odamda bir suru ceyizim var ozenle secip ozenle sarip sarmaladigim. Evim olsa, kendi zevkimce dosesem diye hayal kurmak bile aci veriyor. Ailemle yasamak gucume gidiyor dedim ama Allah onlari basimdan eksik etmesin. Bir gun gelecek onlar olmayacak. Ben ne yapacagim o zaman yapayalniz? O kadar korkuyorum ki.
En kotusu de amacsiz yasamak. Ne icin yasiyorum ki ben? Calismak icin mi? Gezip tozmak deseniz herkes evli kimle gezeyim, yalniz mi? Coluk cocuk yok. Bombos bir hayat. Varligim ya da yoklugum neyi degistiriyor ki? Hic evlenmemis bir halam var. Annesi babasi uzun zaman once vefat etmis tabi. İki kardesi var ama herkes kendi hayatini yasiyor. Oyle olmaktan cok korkuyorum. Kismet deyip geciyoruz. Ama isyan etmemek elde degil. O kadinin ne gunahi var da onun kismetine boyle yalnizlik ve bos bir hayat dusmus?
Yardim edin arkadaslar. Psikolojim cok kotu. Eger benim kismetim de boyleyse koca bir hayat nasil dayanacagim? Siz nasil dayaniyorsunuz?
Genişletmek için tıkla...
uzun mu? bence kısa bile... Uyuyarak geçiriyorum. Sabah hiç uyanmamış gibi kalkıyorum çoğu zaman. :1:Allah'a verdikleri / verecekleri için şükrederek Rabbimi zikrederek (La ilahe illallah!) ve tevekkül ile moralimi yüksek tutuyorum. Düşüşler elbette oluyor ama Allah'ıma sığınıyorum nasip oldukça...:16:

Ben de ailemle yaşıyorum.
Ayrı bir odam bile yok. Kız kardeşimle kalıyoruz. Ayrıca odada aile fertlerine ait bir sürü eşya var. Yani odana kapanıp bir kitap okuman bile zor! Birisi bir şey almaya gelebilir. Yan oda oturma odası, yalıtım berbat! TV seyretseler, konuşsalar duyuluyor, uyumaya imkan yok!!!:50: Ama ne yapalım başımızı sokacak bir evimiz var (kira bile olsa), aç açıkta değiliz. bunları düşünüp mutlu olmalıyız, şükretmeliyiz. :51:

Evet, şu konuyu ben de düşünüyorum. "Allah geçinden versin. Kardeşlerim evlenirse annem babam da göçerse ben ne yaparım?" Ama bunu isyanla aşamayız maalesef! Dua edeceğiz. Yapılacak başka bir şey yok... Kaç yaşındasınız bilmiyorum ama Rabbim nasip ederse bir bakmışsınız seneye bu zaman "Hamileler" konularında yazışıyorsunuz. :emir_bebek: Her şeyin hayırlısı olsun. :34:

Öyle hikayeler duyuyorum / görüyorum ki: "Keşke hiç evlenmeseydim." diyenler var. Şu anda bizim en azından geleceğe dair umudumuz var. Mutlu bir yuva hayalimiz var örneğin. :123:

Ne için yaşıyorum, çoluk çocuk yok, demişsiniz ya; siz de başka çocuklara yardım edin, hayır kurumlarına üye olun. Hem zaman geçer böyle sıkılmazsınız hem de hayır işlemiş olursunuz. :34: Kendinizi daha mutlu , daha dolu dolu yaşıyor hissedersiniz emin olun! :16:

son olarak; HER ŞEY GÖNLÜNÜZCE OLSUN. İNŞALLAH 2014 GÖNLÜNÜZDEKİLERİ HAYIRLISIYLA GERÇEKLEŞTİRDİĞİNİZ BİR YIL OLUR. :119:

Evde kaldın şu bu gibi şeylere de takılma... İnsan elbette üzülüyor yaşıtları bir bir bebeklerini kucağına alınca ama hayırlısı her şeyin! :34:

Dipnot: tuzum kuru da böyle yazıyorum sanmayın, bekarım. 31 yaşındayım. 15 senedir çalışıyorum. eve de katkı yapıyorum. falan fistan. :34: bir de tabii ki ben de birkaç sene önce "anne olmaya geç kalıyorum" diye üzülüyordum fakat baktım ki üzülmekten başka bir şey geçmiyor elime, bıraktım Rabbime...:34:
 
Gulumsunn .!.:
uzun mu? bence kısa bile... Uyuyarak geçiriyorum. Sabah hiç uyanmamış gibi kalkıyorum çoğu zaman. :1:Allah'a verdikleri / verecekleri için şükrederek Rabbimi zikrederek (La ilahe illallah!) ve tevekkül ile moralimi yüksek tutuyorum. Düşüşler elbette oluyor ama Allah'ıma sığınıyorum nasip oldukça...:16:

Ben de ailemle yaşıyorum.
Ayrı bir odam bile yok. Kız kardeşimle kalıyoruz. Ayrıca odada aile fertlerine ait bir sürü eşya var. Yani odana kapanıp bir kitap okuman bile zor! Birisi bir şey almaya gelebilir. Yan oda oturma odası, yalıtım berbat! TV seyretseler, konuşsalar duyuluyor, uyumaya imkan yok!!!:50: Ama ne yapalım başımızı sokacak bir evimiz var (kira bile olsa), aç açıkta değiliz. bunları düşünüp mutlu olmalıyız, şükretmeliyiz. :51:

Evet, şu konuyu ben de düşünüyorum. "Allah geçinden versin. Kardeşlerim evlenirse annem babam da göçerse ben ne yaparım?" Ama bunu isyanla aşamayız maalesef! Dua edeceğiz. Yapılacak başka bir şey yok... Kaç yaşındasınız bilmiyorum ama Rabbim nasip ederse bir bakmışsınız seneye bu zaman "Hamileler" konularında yazışıyorsunuz. :emir_bebek: Her şeyin hayırlısı olsun. :34:

Öyle hikayeler duyuyorum / görüyorum ki: "Keşke hiç evlenmeseydim." diyenler var. Şu anda bizim en azından geleceğe dair umudumuz var. Mutlu bir yuva hayalimiz var örneğin. :123:

Ne için yaşıyorum, çoluk çocuk yok, demişsiniz ya; siz de başka çocuklara yardım edin, hayır kurumlarına üye olun. Hem zaman geçer böyle sıkılmazsınız hem de hayır işlemiş olursunuz. :34: Kendinizi daha mutlu , daha dolu dolu yaşıyor hissedersiniz emin olun! :16:

son olarak; HER ŞEY GÖNLÜNÜZCE OLSUN. İNŞALLAH 2014 GÖNLÜNÜZDEKİLERİ HAYIRLISIYLA GERÇEKLEŞTİRDİĞİNİZ BİR YIL OLUR. :119:

Evde kaldın şu bu gibi şeylere de takılma... İnsan elbette üzülüyor yaşıtları bir bir bebeklerini kucağına alınca ama hayırlısı her şeyin! :34:

Dipnot: tuzum kuru da böyle yazıyorum sanmayın, bekarım. 31 yaşındayım. 15 senedir çalışıyorum. eve de katkı yapıyorum. falan fistan. :34: bir de tabii ki ben de birkaç sene önce "anne olmaya geç kalıyorum" diye üzülüyordum fakat baktım ki üzülmekten başka bir şey geçmiyor elime, bıraktım Rabbime...:34:
Genişletmek için tıkla...
http://www.kadinlarkulubu.com/derdi...tan-umidi-kalmayan-varmi-varsa-dertlesek.html dertlemeyi bile bilmeyen arkadaşlar var nedense hemen sen hiç şunu yaşadınmı bunu yaşadınmı vs. herşeyin acısı farklıdır neden kimse yaşamadığı duyguları anlamadığı halde saygısızlık yapıyo acını küçümsüyo anlamış değilim ben konumda hep bunu yaşadım özel mjın içinde teşekkürler canım gel dertleşşelim ozaman bizi yaşamayan anlamıyo ben buna inandım :50:
 
alone2 .!.:
http://www.kadinlarkulubu.com/derdi...tan-umidi-kalmayan-varmi-varsa-dertlesek.html dertlemeyi bile bilmeyen arkadaşlar var nedense hemen sen hiç şunu yaşadınmı bunu yaşadınmı vs. herşeyin acısı farklıdır neden kimse yaşamadığı duyguları anlamadığı halde saygısızlık yapıyo acını küçümsüyo anlamış değilim ben konumda hep bunu yaşadım özel mjın içinde teşekkürler canım gel dertleşşelim ozaman bizi yaşamayan anlamıyo ben buna inandım :50:
Genişletmek için tıkla...

Sağ ol canım,
Bu konuyu gördüm ama bilerek gelmedim. Zira benim umudum var. :16:
Link vermek yasak mı bilmiyorum ama ben herkesi pozitif enerji yaydığımız, hayatı paylaştığımız şu konuya beklerim.
http://www.kadinlarkulubu.com/ilisk...-uzeri-bekar-bayanlar-sohbet-topigi-1935.html
 
cattycat .!.:
Evet aynen dedigin gibi arkadasim. Ve ben normalin altinda gucsuzum heralde. Giderek kendimi daha cok eve kapatiyorum. Kendimi zorlayarak disari mi cikayim, daha cok arkadas mi edineyim bilmiyorum ki. Hicbir sey zevk vermiyor. Bana para da zaman da senin git dunyayi gez deseler icimdeki bosluk da benimle geldikten sonra ne anladim ki bu isten?
Genişletmek için tıkla...

ben boşandım ve bekar olmayı cok ısterdım bu gb dusuncelerle hızlıca hareket ettım yanlıs bır evlılık yaptım suan yasım 31 ...sızı rahatlatmak ıcın tavsıyemdır herkesin bir alınyazısı vardır ..ve kimse evli dıye mutlu degıl ınanın tam tersı artık Allahtan krkan bır adam olmadıktan sonra evlenmeyın arkadaslarım yanarsnız allah korusun...
 
merhaba kendimde bir sorun mu var diye internette gezinirken bu forumu buldum. 24 yaşındayım ve kimseye yakınamadığım durumlar içerisindeyim ve geleceğim beni bugünlerde çok korkutmaya başladı. biraz uzun olucak umarım okursunuz..
öncelikle hiç erkek arkadaşım olmadı, güzellik konusunda afet değilim ama güzel bulunurum çevremdeki erkek arkadaşlarım tarafından ama sanırım özgüven eksikliği ve biraz da ailevi yapı baskısı olduğu için üzerimde hoşlandığım kişinin yanında rahat davranamıyordum, herhangi bir adım atamıyordum, gülümsemek bile kötü birşeymiş gibi geliyordu. Değişti fakat hiç hoş şeyler yaşamadım.
Üniversitede küçük bir şirkette yarızamanlı çalışmaya başladım ve çalıştığım yerde birisi benle çok ilgilendi, çok da efendi duruşlu biriydi ve hayatımda ilk kez benle ilgilenen biriyle olabilir moduna geldim. zaten 3 yıldır takıntılı olduğum platonik aşkım biriyle çıkmaya başlamıştı ve duygusal olarak birşeylere açıktım. ama tam bir buluşma planlıyorduk ki evli olduğunu öğrendim. (cesarete gel şirkete yeni gelen bir kızım sonuçta) sonrasında bu kişinin gözüne hoş gelen her kıza aynı şeyi yaptığını öğrendim ve saçma bir sürü hareketi vardı, tam bir deli olduğu sonucuna vardık tüm kızlarla ve geçtik.
ama gel gör ki sonrasında mezun oldum, çalıştığım yerde tam zamanlı işe başladım doru düzgün iş buluncaya kadar. sonrasında ama beraber proje yaptığım, (kadrolu değil uzaktan projeye uzmanlık yapıyor, gerektiğinde şirkete geliyor) bir uzmanla iş kurma planları yaptık arge projeleri geliştirip girişimcilik ofisleriyle görüşüyordum ama arge dışındaki elimizdeki banko projeleri kaçırdık ve iş kurma hayallerimiz suya düştü. ve benim mezun olduktan sonra yaşam amacım halini almış şeyi yaklaşık bir yıl çalışmadan sonra kaybetmiş oldum depresyona girdim. (bu arada çok iyi bi yerden mezun öss dereceleri sahibi sağlam cvsi olan ama hayalleri adına küçük bir şirkette kendini heba eden biri haline geldim, bunun uğruna aileme rest çekmiş arkadaşlarımdan uzaklaşmıştım). bu planları yaptığım kişi evliydi ve iş kurma planları bitince aramızda garip bir arkadaşlık modu oldu. karşımdaki ciddi ciddi garip modlara girmeye başladı bi kez benle yakınlaşmaya çalıştı ve ben bu kişiyi küçükken hayalini kurduğum abim modunda özümsemiştim. iş hayatımın içine etti hayallerle, ama bunun yanında birçok şeye de yardımcı oldu, çok da seviyordum, bana çok istediğim bir hayali vermişti ne de olsa ve o sıra çok mutluydum, gerçekleşmese de. 2 ay kadar eskisi gibi olabilir mi abim gibi hayatımda yer alabilir mi modunda direndim, çok istiyordum olmasını, o olabilir diye ikna etmeye çalışıyordu beni. evlilik öncesi hayatı nerde akşam orda sabah olan toplum arasında p*ç diye tabir edilen tiplerdendi ve kendimi onun sıkıcı bulduğu hayatında farklı bir heyecan gibi hissetmeye başladım, ayrıca herşey eskisi gibi olsun istiyordum, onu hayatımda şirket ortağım gibi bi yerde görmek istiyordum ama gizlice internette konuştuğu bi kız halini almıştım (toplasan 8-9 defa gördüm suratını. uzaktan hallediyorduk tüm çalışmaları ama bunlardan birinde eşiyle de tanıştım, zaten dikkat etme modu vardı aramızda herşeyi uzaktan halletmemizin de sebebi oydu, birlikte iş yapıyosak da eşiyle de tanışmalıyım modu olmuştu ikimizde de). içimdeki duyguların yön değiştirme ihtimali hatta içimde var da bastırıyor muyum korkusuyla sonuç olarak yakın arkadaşlığı kestim. çok zor oldu en başta iki gün boyunca hıçkıra hıçkıra ağğladım, hayatımdaki tek kişi o kalmıştı modu vardı sanki ama sonrasında inanılmaz bi nefes aldım. aslında hayale saplanıp kaldığımı ve çevremdekileri görmediğimi ve daha kötüsü o kişinin beni aslında adını ağzıma alamayacağım bi yerde görmek istediğini benim neyi yapıp neyi yapmayacağımı bildiği için açık açık diyemediğini görüyorum şu an. eğer evli olmasa durumlar çok farklı olabilirdi onla evlenmek dahi isteyebilirdim bu kadar iyi anlaştığım ve bir insan olarak değer verdiğim bir erkek olmamıştı açıkçası. herkesin ruh hali yaşantısı farklı sonuçta suçlamıyorum onu da böyle hissettiği için hala da değer verdiğim birisi ama saçmalamasın bi zahmet:)
o kişiyle bir aydır bir kez şirkette gereken birşey için konuştum onun dışında hadi bir konuşayım bile olmadım o tarafta kafam rahat, duvarı net koyabilmişim demek ki içimde de, allah bozmasın dualarınız bekliyorum:) ama bitmedi talihsizliğim. bi çocuk benle ilgilenmeye başladı ve ben de o kişiden ilk bakış olarak baya etkilendim ve anlamlı gülümsemelerine karşılık verdim bir şekilde. niye ileri bir adım atmıyor diye düşünürken facebook u var mı diye nette bakarken bu kişinin de evli olduğunu öğrendim (yüzük takmıyorlar bu arada). hiç beklemiyordum resmen ağlamaktan helak oldum yine mi diye.
kariyer adına girdiğim boşluk bi yandan ilişkiler adına yaşadığım bu şeyler hem evlilikten korkmama hem de hiç evlenebileceğim biriyle tanışmama korkuma sebep oldu.

merak ettiğim şey; bu durumlar olabilir durumlar mı, yoksa ben çok mu safım, yoksa fıtratımda kötü bir insan mı yatıyor anlamadım.. tüm çıplaklığıyla anlattım herşeyi ve acımasız yorumlarınızı da bekliyorum. tecrübelerinizi merak ediyorum bu noktada.
 
morixxxx .!.:
merhaba kendimde bir sorun mu var diye internette gezinirken bu forumu buldum. 24 yaşındayım ve kimseye yakınamadığım durumlar içerisindeyim ve geleceğim beni bugünlerde çok korkutmaya başladı. biraz uzun olucak umarım okursunuz..
öncelikle hiç erkek arkadaşım olmadı, güzellik konusunda afet değilim ama güzel bulunurum çevremdeki erkek arkadaşlarım tarafından ama sanırım özgüven eksikliği ve biraz da ailevi yapı baskısı olduğu için üzerimde hoşlandığım kişinin yanında rahat davranamıyordum, herhangi bir adım atamıyordum, gülümsemek bile kötü birşeymiş gibi geliyordu. Değişti fakat hiç hoş şeyler yaşamadım.
Üniversitede küçük bir şirkette yarızamanlı çalışmaya başladım ve çalıştığım yerde birisi benle çok ilgilendi, çok da efendi duruşlu biriydi ve hayatımda ilk kez benle ilgilenen biriyle olabilir moduna geldim. zaten 3 yıldır takıntılı olduğum platonik aşkım biriyle çıkmaya başlamıştı ve duygusal olarak birşeylere açıktım. ama tam bir buluşma planlıyorduk ki evli olduğunu öğrendim. (cesarete gel şirkete yeni gelen bir kızım sonuçta) sonrasında bu kişinin gözüne hoş gelen her kıza aynı şeyi yaptığını öğrendim ve saçma bir sürü hareketi vardı, tam bir deli olduğu sonucuna vardık tüm kızlarla ve geçtik.
ama gel gör ki sonrasında mezun oldum, çalıştığım yerde tam zamanlı işe başladım doru düzgün iş buluncaya kadar. sonrasında ama beraber proje yaptığım, (kadrolu değil uzaktan projeye uzmanlık yapıyor, gerektiğinde şirkete geliyor) bir uzmanla iş kurma planları yaptık arge projeleri geliştirip girişimcilik ofisleriyle görüşüyordum ama arge dışındaki elimizdeki banko projeleri kaçırdık ve iş kurma hayallerimiz suya düştü. ve benim mezun olduktan sonra yaşam amacım halini almış şeyi yaklaşık bir yıl çalışmadan sonra kaybetmiş oldum depresyona girdim. (bu arada çok iyi bi yerden mezun öss dereceleri sahibi sağlam cvsi olan ama hayalleri adına küçük bir şirkette kendini heba eden biri haline geldim, bunun uğruna aileme rest çekmiş arkadaşlarımdan uzaklaşmıştım). bu planları yaptığım kişi evliydi ve iş kurma planları bitince aramızda garip bir arkadaşlık modu oldu. karşımdaki ciddi ciddi garip modlara girmeye başladı bi kez benle yakınlaşmaya çalıştı ve ben bu kişiyi küçükken hayalini kurduğum abim modunda özümsemiştim. iş hayatımın içine etti hayallerle, ama bunun yanında birçok şeye de yardımcı oldu, çok da seviyordum, bana çok istediğim bir hayali vermişti ne de olsa ve o sıra çok mutluydum, gerçekleşmese de. 2 ay kadar eskisi gibi olabilir mi abim gibi hayatımda yer alabilir mi modunda direndim, çok istiyordum olmasını, o olabilir diye ikna etmeye çalışıyordu beni. evlilik öncesi hayatı nerde akşam orda sabah olan toplum arasında p*ç diye tabir edilen tiplerdendi ve kendimi onun sıkıcı bulduğu hayatında farklı bir heyecan gibi hissetmeye başladım, ayrıca herşey eskisi gibi olsun istiyordum, onu hayatımda şirket ortağım gibi bi yerde görmek istiyordum ama gizlice internette konuştuğu bi kız halini almıştım (toplasan 8-9 defa gördüm suratını. uzaktan hallediyorduk tüm çalışmaları ama bunlardan birinde eşiyle de tanıştım, zaten dikkat etme modu vardı aramızda herşeyi uzaktan halletmemizin de sebebi oydu, birlikte iş yapıyosak da eşiyle de tanışmalıyım modu olmuştu ikimizde de). içimdeki duyguların yön değiştirme ihtimali hatta içimde var da bastırıyor muyum korkusuyla sonuç olarak yakın arkadaşlığı kestim. çok zor oldu en başta iki gün boyunca hıçkıra hıçkıra ağğladım, hayatımdaki tek kişi o kalmıştı modu vardı sanki ama sonrasında inanılmaz bi nefes aldım. aslında hayale saplanıp kaldığımı ve çevremdekileri görmediğimi ve daha kötüsü o kişinin beni aslında adını ağzıma alamayacağım bi yerde görmek istediğini benim neyi yapıp neyi yapmayacağımı bildiği için açık açık diyemediğini görüyorum şu an. eğer evli olmasa durumlar çok farklı olabilirdi onla evlenmek dahi isteyebilirdim bu kadar iyi anlaştığım ve bir insan olarak değer verdiğim bir erkek olmamıştı açıkçası. herkesin ruh hali yaşantısı farklı sonuçta suçlamıyorum onu da böyle hissettiği için hala da değer verdiğim birisi ama saçmalamasın bi zahmet:)
o kişiyle bir aydır bir kez şirkette gereken birşey için konuştum onun dışında hadi bir konuşayım bile olmadım o tarafta kafam rahat, duvarı net koyabilmişim demek ki içimde de, allah bozmasın dualarınız bekliyorum:) ama bitmedi talihsizliğim. bi çocuk benle ilgilenmeye başladı ve ben de o kişiden ilk bakış olarak baya etkilendim ve anlamlı gülümsemelerine karşılık verdim bir şekilde. niye ileri bir adım atmıyor diye düşünürken facebook u var mı diye nette bakarken bu kişinin de evli olduğunu öğrendim (yüzük takmıyorlar bu arada). hiç beklemiyordum resmen ağlamaktan helak oldum yine mi diye.
kariyer adına girdiğim boşluk bi yandan ilişkiler adına yaşadığım bu şeyler hem evlilikten korkmama hem de hiç evlenebileceğim biriyle tanışmama korkuma sebep oldu.

merak ettiğim şey; bu durumlar olabilir durumlar mı, yoksa ben çok mu safım, yoksa fıtratımda kötü bir insan mı yatıyor anlamadım.. tüm çıplaklığıyla anlattım herşeyi ve acımasız yorumlarınızı da bekliyorum. tecrübelerinizi merak ediyorum bu noktada.
Genişletmek için tıkla...
Arkadasim kendi konunu acabilirsin. Buradan sana yardimci olmak zor olur. Konu acmani, daha anlasilir, daha kisa ve oz yazmani tavsiye ederim.
 
Ben 32 yasindayim ama sizde olan endiseler bende yok. Ozgurlugume fazla mi duskunum yoksa sorumluluktan mi kaciyorum bilemiyorum ama. Bende is ciddiye bindiginde kacis var. Benim bir arkadasimda cok evlenmek istiyor. Istedigi icinde surekli birileriyle tanisip hayal kirikligi yasiyor. Bence akisina birakmak lazim.
 
cattycat .!.:
Hic evlenmemis, otuz yasin uzerinde ve artik pek de umudu kalmamis olan arkadaslar sorum size. Gunler bir sekilde geciyor. Kimimiz calisiyoruz, kimimiz hobilerimizle zaman geciriyoruz, kosturuyoruz ama geceler size de cok uzucu ve uzun geliyor mu? Neler yapiyorsunuz? Zamaninizi nasil geciriyorsunuz? Ve en onemlisi moralinizi nasil yuksek tutuyorsunuz?
Ben hala ailemle yasiyorum. Cocukmusum gibi odam var, evlilerin evi varken. Bu gucume gidiyor. Odamda bir suru ceyizim var ozenle secip ozenle sarip sarmaladigim. Evim olsa, kendi zevkimce dosesem diye hayal kurmak bile aci veriyor. Ailemle yasamak gucume gidiyor dedim ama Allah onlari basimdan eksik etmesin. Bir gun gelecek onlar olmayacak. Ben ne yapacagim o zaman yapayalniz? O kadar korkuyorum ki.
En kotusu de amacsiz yasamak. Ne icin yasiyorum ki ben? Calismak icin mi? Gezip tozmak deseniz herkes evli kimle gezeyim, yalniz mi? Coluk cocuk yok. Bombos bir hayat. Varligim ya da yoklugum neyi degistiriyor ki? Hic evlenmemis bir halam var. Annesi babasi uzun zaman once vefat etmis tabi. İki kardesi var ama herkes kendi hayatini yasiyor. Oyle olmaktan cok korkuyorum. Kismet deyip geciyoruz. Ama isyan etmemek elde degil. O kadinin ne gunahi var da onun kismetine boyle yalnizlik ve bos bir hayat dusmus?
Yardim edin arkadaslar. Psikolojim cok kotu. Eger benim kismetim de boyleyse koca bir hayat nasil dayanacagim? Siz nasil dayaniyorsunuz?
Genişletmek için tıkla...

Gerçi çok eski bir konuymuş..

İnsan zaman zaman üzülür.
Yalnız kalmaktan korkar.

Kızlara bunu neden yaparlar ..Hayata evlenmek için mi geldik...

İnsanlar derdi , kederi evlenince bitecek sanıyorlar...
kendinizle mutlu değilseniz evlenincede mutlu olamazsınız.

derinderin .!.:
ben de 27 yaşındayım bu düşünceler bende de var. ama ailemle yaşamıyorum. ailemden çok uzakta yaşıyorum iş gereği. benim gibi olan arkadaşlarım var birbirimize yetiyoruz. hayatımızı şekillendirmeye çalışıyoruz işte..
Genişletmek için tıkla...
En güzeli hayatımızı daha katili yaşamak.

Yaşamak için evlenilir mi ....
 
cattycat .!.:
Ben gorucu usulune hic karsi degilim zaten. Hatta cok daha guvenilir oldugunu dusunuyorum. Hatta annemin ve cok sevdigim bir ablamin araciligiyla iki kisiyle bu sekilde gorustum ama olmadi, isinamadim. Tek derdim kim olursa olsun evlenmek degil, sevebilecegim biri olsun istiyorum tabi ki. Ama sonra oyle biri cikmazsa bu gorustuklerim icin keske der miyim acaba bilemiyorum.
Genişletmek için tıkla...
AYNI BENSİN YA
 
33 yaşındayım dağalın uleyn :) evlilerinde kavga ettiklerini düşün kaynana görümce elti dertlerini düşün o zaman aman iyiyim ben böyle diyosun.... ayrı eve çıkma imkanını zorla derim. Ben yaptım güzel oluyor. Evini cicili bicili düzenliyorsun ee tabi şimdi şu odada çocuğum koşuşsaydı diyosun o iç çekmeler bitmiyor ama idare diyosun bi şekilde... Sonra komşunun çocuğuna cinnet geçiriyormuş gibi bağarma sesini duyuyosun hımmm amann neyse diyosun....

hobi edin... puzzle, örgü mörgü... ne güzel el işleri.... ben bu ara etamine sardım nerdeyse uyumucam bitsin diye :) hevesli hevesli....ev temizliği falan.... kocaalar hep iyi bir şey değil yani... onların hayatı da toz pembe değil...
 
ayy eski konuyu cortlattık :)) kadın evlenmiştir belkim :))
 
vikidedi .!.:
bu üye evli değil miydi ya diye konuya baktım meğer eskiymiş :KK59:
Genişletmek için tıkla...

nasıl yani bu forumu açan kişi evlendi mi:)

vay hain köfte :)))))))

neyse bu arada ben de hep birine bakar korkardım, derler ya halam bekar korkuyorum ablam bekar korkuyorum felan
benimd e 45 yaşında bekar kuzenim var ona bakar ve cok korkardım , korka korka 35 oldum
sanırım zemini hazırlardım hep korkardım erkekler dalga geçsin

eskiden erkeklerin peşinde koştuğu ben şimdi abla diyrolar, istersen dünya güzeli ol türk erkeği 34 den yukarıya bakmıyor bunu da ogrendım acı cok acı ama gerçek...
bunu kabullenmeye calışırorum zor oluyor
ama belki de zemini biz hazırladık, kafayı oraya cok tatktık korktuğumuz başımıza gelmiş olabilir mi acaba?

bunu ben dinimizislam.com da hocaya da sordum, korktuğunun başına gelmesi diye birşey yok, kader de olsa korksan da oluyor dedi .....
 
valla 24ume girdim 1 senelik evliyim. esime kopekler gibi aşığım ama mutlu degiliz ailelerimizle problem yaşıyoruz buda sinir stres yapiyor bize yansiyor konumu okursan gorursun. gec olsun guc olmasin cok dogru bi soz. hem kim demis ya maximum 2 senen var diye cok biliyor o
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
  • Kilitli
Bir zamanlar bir hippiye asik olmustum...
20 21 22
Yorumlar
425
Görüntüleme
35K
Kazen
Kazen
K
30 yas üstü bekarlar?
8 9 10
Yorumlar
183
Görüntüleme
11K
Hayatyolculugu
H
B
Yoruldum
2
Yorumlar
33
Görüntüleme
4K
zr ada
zr ada
M
Çocukluğum ve annem..
2
Yorumlar
29
Görüntüleme
2K
Se_n_299
S
E
Sözlümün ve en yakin arkadasimin arasinda kalmak
Yorumlar
9
Görüntüleme
648
Esperanza111
E
Back
X