Hic Öleceginiz Ani Düşündünüz mü?

cumartesi gunu karsı komsumuz vefat ettı. sımdıye kadar hıc dusunmedıgım bı gercek cıkıverdıd karsıma... olmek degılde korkutan ınsanı.. cunku her nefis tadacak olumu ama O yuce Yaradanın karsısına cıkıp nası ne hesap vercem korkusu sevdıklerımı dusunnme bunlar korkutuyo ınsanı nısnalıyım sımdı baya kotu hıssedıyorum hersey bos gelıyo galıba pısıkolojık yaprdıma ıhtıyacm var... ama cok zor onları keybettıgını duusnmek sevdıgın ınsanı bıdaha goremeyecegını dusunmek falan yaa....
 

Yeşil Elbise

Yolda karşılaştığımızda, ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götüreyim dedim. Bugün Cuma biliyorsun.

-Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi.

-Biliyorum ama dedim. Sebebini de merak ediyorum.

-Ne bileyim olmuyor işte, dedi. Belki çevrenin de tesiri var. Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri çıkar diye endişe ediyorum.

Gayri ihtiyari gülmeye başladım.

-Herhalde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun için cami terk edilir mi?

-Ciddi söylüyorum, dedi. Giyimime ve özellikle yeşile çok düşkün olduğumu biliyorsun.

Gerçekten de öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her

zaman ütülü tutardı.

-Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?

-Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, diye cevap verdi.

Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi pek zannetmiyorum.

Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.

Onunla konuşmamızdan iki ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.

Yavaşca yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:

-Hani, dedim. Camiye gelmeyecektin?

Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu…
 
of yarma tuz bastın hemen hemen hergün düşünürüm tek kendimi değil sevdiklerimidedüşünürüm of of kine of
 
benimde aklıma gelir cok ama hiç bukadar incelikli düşünmemiştim. nihayetinde doğanın bir parcasıyız ve vaktı geldiğinde ölmek zorundayız.bu bilinir ve böyle kabul edilir.kanun bu.
bence bu tür duygusal güdümlerle ölüm anını cokda acı yuklu bir duruma dönüştürmemek lazım.
ellebette sevdiklerimizden ayrılmak cok zor.ama hiçmi hayatımızdan giden olmadı?? olaya bu sekilde bakarsak ben onların acı içinde kıvrandıklarını düşünüyorum.arkalarında birçok seven bıraktılar cunku.

doğanın kanunu bu.ölmek için doğuyor her canlı.yaşama süresini bu tür dramatık düşüncelerle grileştirmemek lazım derim dem.
 
ben bu duyguyu yasadigim vede tatdigim icin cok iyi bilirim
ve bu sayede allaha daha cok sükretmeyide ögrendim beni önce kizima sonrada sevdiklerime bagisladigi icin,hep diyorum kizimi dünyaya getirdigim gün ben yeniden dogdum diye
cok güzel bir paylasim olmus tskler canim................
 
bence de ölüm Allah'ın emri.gelen birgün gidecek.iyi ya da kötü yaşadıklarıyla birgün göçüp gidecek.ama Allah bana sevdiklerimin acılarını göstermesin diye de çok dua ettim.şu an bir anneyim ve meleğimi çok seviyorum.Allah bize ve tüm anne babalara meleklerini bağışlasın inşallah.
 
aklımdan hiç çıkmaz senağlamaen çokta ALLAHIM korusun ,
yavrularımı düşünürüm,
allahım hepimize yavrularımızı büyütüp,
mürüvetlerini görüp,
yuvadan hayırlısı ile uçtuklarını,
görmeyi nasip etsin inşallah,:Saruboceq:
ALLAHIMDAN tek dileğim bu,
yavrularımı küçük yaşta annesiz babasız bırakmasın :Saruboceq:,
yürekleri burkulmasın,:Saruboceq:
ALLAHIM huzuruna ay gibi parlak alınla çıkmayı nasip etsin :Saruboceq:..........
 
Son düzenleme:



amin canim insallahhhhhhh:Saruboceq:
 
sağol canım benim.iyiyiz Allah'a şükür ama şu konu gerdi beni biraz:çok üzgünüm:


herseyin iyisini kötüsünü allahimiz bilir canim kafaya cok takipda dert etme neolur alnimizda ne yazildiysa onu yasariz
bide beni düsün 3yil öncesine gittim geldim bu yaziyi okurken.........a.s.
 
bu duyguyu sık yaşıyorum..
öleceğim diye sabahlara kadar oturuyorum..
panik şeklinde koşturuyorum balkonlara fırlıyorum ölürsem birileri görsün diye..
benimki panik atak ..düşünmek istemiyorum artık..
 

Ölümü düşünmek de, ülfetin tesirlerini kırıp zararlarını giderebilecek bir vesiledir. Hazreti Aişe (radıyallahu anha), kalbinin katılığından şikayet eden bir kadına “Ölümü çok hatırla, mevti düşünmek kalbi yumuşatır.” demiştir. “Râbıta-ı mevt” denilen ölümü sürekli hatırlama ameliyesinin yanı sıra, hastaların ve engellilerin hallerinden ibret almak ve kabirleri ziyaret etmek de ülfete karşı bir çare olarak sayılabilir.

alıntı..
 
evet dediğin gıbı aslında ölümü düşünmek kalbı yumuşatır ama çok aşırı gıtmemek lazım....yoksa içinden çıkılmaz fakat ülümü düşünmekte gereklı çunku mutlak öleceğız ...hareketlerımızı o zaman ayarlar hayatta kımseye ezıyet vermeyız rabbım hepipmize hayırlı omur ve olum versın.....olumunde hayırlısı ne acaıb olumler var çunku ....eskıler derlerduı yatak olumu dıye evet artık yatak olumu bulunmuyor dua ile.......
 
Yakınlarımın sevdiklerimin bazen bana tahammül edemediklerini,beni sevmediğini düşünürüm.Kendimi yalnız hissettiğimde şöyle bi çevreme baktığımda aslında kimsem yokmuş gibi gelir.
Ölümümü düşünürüm..Yakınlarımın nasıl olcağını ne durumda olcaklarının hayalini kurarım.Cenaze namazına kimlerin gelceğini gibi durumları düşünürüm.Ve o zaman anlarım aslında çok şeye sahibim ve insanlar beni sever eminim ki hayal kurduğum gibi belki de daha kötüsü olucaktır..
Ölümümü düşündüğümde kendime gelirim şöyle bi silkelerim kendimi ...İnanın bunu düşünün bunu yapın ölümünüzü düşünün terapi gibi ve hayata yeniden bakış açınızı değiştiriyor ..
Ve can dündar'ın ölüm üzerine yazdığı bir yazı var okumanızı tavsiye ederimm ..
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…