Birsey icin cabalarsiniz bir ömür, fedakarliklarin en alasi, tabiki bir erkek icin.
Karsiligi ilgisizlik! Karsiligi koskoca bir hic..
Gözünün icine bakarsiniz ama o görmez, yok o iyi olsun, yok o kizmasin, o incinmesin.
Mutlaka cogu iliskide oldugu gibi hatalar olmsutur, incinmistir yürekler, aileler, sevgiler... Ama siz durmadan mücadele etmissinizdir, sevgisini bir parca olsada göstermesede sevgisine güvenmissinizdir.
Bunu 10 sene yaptiktan sonra, karsi tarafdan hic birsey gelmediginde ne oldugunu söyleyim size. TÜKENIYORSUNUZ !
Girtlagima biri sikiyor sanki, tam iki haftadir, bir dönemdir dedim, gecer dedim... Nefes alamiyorum, bütün hayallerim yikildi sanki, dokunsalar aglayacak durumdayim. Oysa ben onunla mutluydum, yani sirf o yanimda diye iyidim. Böyle birseyde degilmidir sevgi zaten ? Onun sevdigi seyleri yaparken bile ben mutlu oluyordum, ama sorun su ki o mutlu olmuyordu.. Onun bana sarilasi, öpesi gelmiyordu hic. Ben hep tek yasadim bu evliligi, tek basima sorumluklar yüklendim, tek basima tatil planlari yaptim...
Son konusmamizdan sonra durumu anladi sanki, iyi davraniyor ama ben ona iyi davranamiyorum artik. Nefes alamadigim icindir belki... Sonra üzülüyorum onun icin.
Iki senedir cocuk konusunu erteliyordu, simdi istemiyorum diyor, korkularim var diyor..
Sorun sadece bu degil tabiki ama artik mücadele edemiyorum, "HERSEY GÜZEL OLACAK" diyen erkekler varmidir acaba gercekten ??
Not: Lütfen "bosan" yazacaksaniz yazmayin, bosanacak olursam zaten bosanirim, burda tek kelimeyle herseye cözüm bulan mesajlara karsiyim.
Belki benim gibi uzun süre birseyler yapip sonunda pisman olanlar vardir aranizda dedim
