Hiçbir şeye tahammülüm yok

Hayallerdeyim

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
28 Mayıs 2021
1.931
850
73
34
Kızlar biraz dertleşmek için içimi dökmek için buraya yazıyorum. Artık hayata, insanlara tahammülüm kalmadığını hissediyorum. Malesef zor bir çocukluk ve kötü bir evlilik geçirdim. Boşandıktan sonra terapi aldım, şuan ilaç kullanıyorum. Bırakmak istiyorum, umarım bırakırım. Artık hiçbir şeyi kaldıramıyorum gibi, çok fazla tükenmiş gibiyim . Ev işleri olsun, insan ilişkileri olsun artık halim yok gibi. Yani kendime daha çok vakit ayırıyorum ama kendimi çok erken tükenmiş hissediyorum. Burda çoğu şeyi sizinle paylaşıyorum. Normalde dışarı çıkarken bile süslenen ben, artık halim olmadığını fark ediyorum. Yemek yapmak bir şeyler yapmak zulüm gibi geliyor, kimse de halimi anlamıyor. Aile evinde de herkes her şeyi benden bekliyor. Bilmiyorum bazen küçük yaşta her şeyi yapmanın ,fazla sorumluluk almanın şuan beni tükettiğini hissediyorum. Kimse bana nasılsın demiyor mesela bu yaşıma kadar hep birilerini düşünmüşüm, koşmuşum, ama kimse bana bir kere koşmamış onu fark ediyorum. Halim, mecalim yok, insanların bu bencil yüzlerini görünce artık daha da uzaklaşıyorum. Yani hiç bir şeye hevesim yok sanki. Tekrar psikiyatriste gitmeyi düşünüyorum. Ama ilaçlar, terapiler ne kadar bu tükenmiş bana ilaç olur bilmyorum. Yaşım 29 ama sanki 45_50 gibi hisssediyorum çok fazla yaşanmışlığım var sanki. Sizinle dertleşmek istedim sadece
 
Ailemin yanında yaşamıyorum, başka şehirde yaşıyorum
 
Bir evcil hayvan alın. Kedi veya köpek, hangisine kendinizi yakın hissediyorsanız. Yok bakamam edemem demeyin... Kedi bakımı daha kolaydır, ben kediciyim... Bir kedi alın. Veya köpek... [Bir şeyler değişecek, biliyorum, o yüzden yazıyorum]...
 
Ben de öyleyim aslında… Zamanla etrafımdaki herkesi kendimden uzaklaştırdım. Kaldıramıyorum artık; kimseyle iletişim kurmak istemiyorum. İlişkiler yapmacık ve samimiyetsiz geliyor. Bu yüzden iyice yalnızlaştım. Böyle devam eder mi bilmiyorum. Bir yanım rahatladı sanki, ama diğer yanımda bir yoksunluk hissi var.
Hayata dair bir amacım da yok açıkçası. Amaçsız bir ruh gibi dolanıyorum. Her şeyi akışına bıraktım.
İçim sıkıldığında dua okuyorum, bana iyi geliyor, tavsiye ederim.
‘Nasılsın?’ diye soranım yok. Ben de alıştım artık. Hatta biri gerçekten halimi hatrımı sorduğunda ya da doğum günümü hatırladığında tuhaf bir şekilde şaşırıyorum.
Her şey o kadar beklentisiz ve kopuk ki...
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…