Merhaba arkadaşlar şuan okadar doluyum o kadar mutsuzumki. Ailevi sıkıntılarım var ve aileden uzakta okuyorum. Babamın psikolojik rahatsızlığı var. Lise yıllarımda çok sıkıntı çektim. Hastalığından dolayı bize çok sıkıntı çektirdi ve o yılları hatırlamak bile istemiyorum. Çok yiprandim uniyi kazanınca aileden uzaklaştım ve babamı çok kirdim bana yaptıklarından dolayı ama o hasta ve pişman oldum herneyse içime kapanık biriyim. Kimseyi kolay kolay kiramam ama ozurde dileyemem. Derdimide kimseyle paylasamam hep içime atarim hep içimde biriktiririm. Herneyse bu sene ikinci yılım. Geçen sene yurttaydim yazın memlekete gitmeden 4 kisilik bi aparta geçtim esyalarimi yerleştirip memlekete gittim. 3 gün geç geldim. Geldiğimde diğer uç kişi yoktu ama yerlesmislerdi odaları açıktı. Aksam a kadar yerleştim onlar gelince tanıştım. Ama zoraki tanıştılar. Farkettimki bayada kaynasmislar. Birlikte bir yerlere gidiyorlar bana nezaketen bile olsa sormuyolar. Birde ben yokken açık olan kapıları ben gelince bir yere giderken kilitleniyor. Beni tanimiyolar bile ama çok çok kırıldım. Halbuki ben okula giderken yada bir yere giderken kapımı asla kilitlemiyorum. Beni dislamaları umrumda değil ama bu hareketleri çok zoruma gitti. Kendimi çok mutsuz hissediyorum. Siz benim yerinde olsanız ne yaparsanız arkadaslarim ablalarim . Dertlesicek kimsem yok. Geldiğimden beri ağlıyorum. Ne olur fikir verin