Bir yerde bu yazıya denk geldim duygulandım gece gece... Dert değil bu mutluluk gözyaşları ama paylaşmak istedim.
Ağustosta kısmetse düğünüm var bir yanım mutlu hemen zaman geçsin de sevdiğime kavuşayım artık diyorum bir yanımda bir burukluk doğduğum büyüdüğüm evden nasıl ayrılcam bilmiyorum. Alışırım alışmasına sevdiğimin yanında olduktan sonra ama işte insanın içi bir garip oluyor başka bir hayat kurma başka insanlar rabbim hayırlısını versin... Hayırlı insanlarla karşılaştırsın hepimizi inşallah.
Baba evindeyim...Ama "misafirim" artık !
Annem gözyaşlarını saklıyor benden,usul usul ağlıyor.Babamın yüzü gülse de,içi kan ağlıyor...
Misafirim artık...Eşyalar kutulara yerleşiyor,odam ve aynı odayı paylaştığım can kardeşim halen gideceğimi kabullenemiyor.
15 gün kaldı taşınmama...Ne zaman ki taşıma aracı kapının önüne gelecek,bu oda tamamen boşalacak...
İşte o an ıssız kalacak...Odamın da ağladığını hissedeceğim...
Gidiyorum ben,başka yuvanın dişi kuşu olmaya...
Çok özleyeceğim burayı,burada ağladığımı,burada güldüğümü,burada kardeşimle kavgalarımı...
Gidiyorum ben...Düzenini kendimizin belirlediği kocaman bir eve...Orada ben yokum biz varız...
Artık iki kişi için yaşayacağım...İçim acıyor belli etmesem de koyuyor bana gidişim...
Gelin oluyorum ben...Hem ağlarım hem giderim gibisinden...
Bende senin gibi olacağım anne...Evimin kadını,evimin annesi olmaya gidiyorum...
Gitmeme 15 gün kaldı,her şeyi çok özleyeceğim...
Eve geç geldiğimde babamın beni sinirli sinirli bekleyişlerini...
Bir şeyi beceremediğim de beceriksiz diye bağırmalarını...
Kardeşimle kavga ettiğimde sen büyüksün sen ablasın alttan al deyip azarlamalarını...
Pazar günleri o mis gibi hazırladığın kahvaltıyı ve bizi şarkıyla uyandırmalarını...
Hasta olduğum da sabaha kadar uyumamalarını...
Kısacası ben bu evde yaşadığımız her şeyi ama her şeyi çok ama çok özleyeceğim...
Hoşçakal odam...
Hoşçakal çocukluğum...
Hoşçakal annem...
Hoşçakal babam...
Hoşçakal abim...
Hoşçakal kardeşim...
HOŞÇAKAL BABA EVİM !