Anne evladının her zor gününde yanında olur ona birşey demiyorum tabikide olacak ama tamamen benim üzerime odaklı hayat kurmasını istemem düzeni kurarım ama kendi kabuğuma çekilirim en nihayetinde kötü günlerinde elbette destek olacağız ama ama yıllarcada torun bakamam bunu demek neden kötü algılanıyor.Boşansa bile düzenini kurana kadar ancak yanında durabilirim belirli yaşta konfor alani istemek suç değil.
Sizde düzenini kurana kadar yanında ve destek olurum diyorsunuz.
O zaman burada ki çoğunlukla aynı şeyi düşünüyorsunuz.
Neden tartışıyorsunuz, neyi savunuyorsunuz?
Madem böyle düşünüyorsunuz,
Annesine düzenimi kurana kadar destek ol diyen, masraflar için çalışmaya başlayan konu sahibine değilde,
Neden kusura bakma dön evine, geçici sürede olsa rahatımı bozamam diyen anneye hak veriyorsunuz?
Sizin söylemleriniz elinde her imkanı varken, sırf tembellikten yada iş beğenmemezlikten anne babaya yapışan, parazit gibi yaşayan evlatlar için geçerli. Böyle bir durumda bende çocuğuma "hadi bakalım sık totonu çalış kazan hayatını, hayat bu kadar kolay değil" derim.
Yakın zamanda benim kız kardeşimde boşandı. Güzel bir kurumda çalışıyor, evliliği boyunca da çalıştı. Eğitimli hatta kariyer planları için ikinci üniversitesini okuyor. Boşanınca yeğenimle birlikte anne babamın yanına yerleşti. Çünkü aldığı maaş kira, aylık masraflar, çocuğun eğitimi, yeni ev açmaya yetecek kadar değil. Kardeşim geçici bir süre dese de anne babam ömür boyu başımızın tacısın diyor.
Diğer yandan boşandığı taraf evliliği boyunca çalışmamış, evliyken karısına boşanınca annesine parazit gibi yapışmış. Çocuğunun nafakasını bırak eline harçlık bile veremeyen, sürekli ağlanan bir adam.
Şimdi bu ikisine anne baba olarak aynı tavrı mı göstermeliyiz sizce?