- 13 Aralık 2014
- 128
- 33
- 98
Bugün yine öyle mutsuz öyle umutsuzumki... Ailemle mutlu değilim, sürekli kavga sürekli anlaşamamazlık sürekli birbirinden nefret ettiğini söyleyen bireyler... Çok seviyorum hepsini hani kendi canımdan önce gelir öyle diyeyim ama bazen öyle anlar geliyorki kaçıp kurtulmak istiyorum. Hani diyorum evlensemde kendi yuvam olsa. Mutlu olsam bende diyorum. Sonra yine kapkaranlık. Yine mutsuz olursun sen diyorum. Yine mutluluğu beceremezsin. Sanki evlensem bile bu mutsuzluk bu gözyaşları benimle baki kalacak. Her mutlu anlarım karanlıkla sonlanacak. Bu fikirden de soğuyorum. Anlık mutluluklardan çok sıkıldım. Kendimi mutluyum diye kandırmaktanda. Tek bir an geliyor tek bir, söz tek, bir nefret dolu bakış ve ben yine mutsuzluk kraliçesine dönüşüyorum. Evet 7 24 mutsuz bir aile değiliz ama bunların hepsi mutsuzluklarıma galip geliyor. Düşünün artık evlenip uzaklaşmak istiyorum öylesine bir kaçış yolu aramak öylesine çaresiz ezik hissetmek. Başka türlüsü olmaz çünkü. Başka türlüsü ailemden uzaklaşamam.
Böyle buhranlar içindeyim kızlar, dertleşmek istedim. Biliyorum hepsi sağlıklı yanımda bu da bir dert mi denilebilinir, şımarıklık olabilir. Allah da benim sınavımı kalp huzursuzluğuyla, mutsuzluklarımla veriyordur belki. Bu sınavı nasıl yenebilirim şuan bir fikrim yok ama dayanıcak gücüm kalmadı hissediyorum...
Böyle buhranlar içindeyim kızlar, dertleşmek istedim. Biliyorum hepsi sağlıklı yanımda bu da bir dert mi denilebilinir, şımarıklık olabilir. Allah da benim sınavımı kalp huzursuzluğuyla, mutsuzluklarımla veriyordur belki. Bu sınavı nasıl yenebilirim şuan bir fikrim yok ama dayanıcak gücüm kalmadı hissediyorum...