Selam arkadaşlar,
Benim derdimi kısaca şöyle anlatayım size...
25 yaşındayken ilk erkek arkadaşım oldu benim ona X diyelim, benden 3 yaş büyüktü. 6 yıl boyunca ilişkimiz devam etti. Beni el üstünde tuttu, değer verdi, anlayışlı, saygılı, fedakar, iyi aile çocuğuydu. Nitekim ben bu ilişki içindeyken hep bitirmek isteyen taraftım. Kalbim onun için hızla çarpmıyordu, bazen elini tutmak istemiyordum, bana çekici gelmiyordu. Sürekli monotonluk vardı. Sadece iyi insan diye bu kadar sene devam etti bu ilişki. İlişkinin son aylarında kalbimi çarptıran biri çıktı karşıma ona Y diyelim... Kendime engel olamadım. 7 yıllık ilişkimi bitirip onunla hayatıma devam etmek istedim. Bu arada bu ilişkim bittikten sonra X beni 1 kere bile arayıp döndürmeye çalışmadı...
Benim için doğru insan olduğunu düşündüğüm Y ile eski ilişkimi bitirdikten bir süre sonra onunla başladım... Her şey mükemmel gidiyordu çok mutluydum, kalbim pırpırdı... Sonra iş evlilik aşamasına kadar taşındı. Farklı şehirlerde olduğumuzdan kimin nereye yerleşeceği konusu aramızda inanılmaz büyük tartışmalara sebep oldu. İş artık şehir meselesinden çıkıp farklı boyutlara taşındı. Bu sürecin sonunda bütün huzurum, güvenim, ilişkiye olan inancım bitti. Kendimi bazen değersiz görüyorum. Bu ilişkide önümü göremediğimi düşünüyorum. Y bana deli gibi aşık, elinden geleni yapıyor, beni kaybetmemek için bir çok şey yapıyor(yaşadığım şehre gelmeyi kabul ederek)...Ben bitirdiğimde çabalıyor uğraşıyor ve beni kazanmak için elinden geleni yapıyor... Tabi tartışmalarımızda duyduklarım yaşananlar benim neye inanacağımı güveneceğimi sorgulatıyor. Y'yi seviyorum hala kalbim pırpır ama yaşadıklarım kolay şeyler değildi, bu yüzden çok düşünüyorum ilerde bu sıkıntılar katlanarak büyür mü diye.
Benim derdimi kısaca şöyle anlatayım size...
25 yaşındayken ilk erkek arkadaşım oldu benim ona X diyelim, benden 3 yaş büyüktü. 6 yıl boyunca ilişkimiz devam etti. Beni el üstünde tuttu, değer verdi, anlayışlı, saygılı, fedakar, iyi aile çocuğuydu. Nitekim ben bu ilişki içindeyken hep bitirmek isteyen taraftım. Kalbim onun için hızla çarpmıyordu, bazen elini tutmak istemiyordum, bana çekici gelmiyordu. Sürekli monotonluk vardı. Sadece iyi insan diye bu kadar sene devam etti bu ilişki. İlişkinin son aylarında kalbimi çarptıran biri çıktı karşıma ona Y diyelim... Kendime engel olamadım. 7 yıllık ilişkimi bitirip onunla hayatıma devam etmek istedim. Bu arada bu ilişkim bittikten sonra X beni 1 kere bile arayıp döndürmeye çalışmadı...
Benim için doğru insan olduğunu düşündüğüm Y ile eski ilişkimi bitirdikten bir süre sonra onunla başladım... Her şey mükemmel gidiyordu çok mutluydum, kalbim pırpırdı... Sonra iş evlilik aşamasına kadar taşındı. Farklı şehirlerde olduğumuzdan kimin nereye yerleşeceği konusu aramızda inanılmaz büyük tartışmalara sebep oldu. İş artık şehir meselesinden çıkıp farklı boyutlara taşındı. Bu sürecin sonunda bütün huzurum, güvenim, ilişkiye olan inancım bitti. Kendimi bazen değersiz görüyorum. Bu ilişkide önümü göremediğimi düşünüyorum. Y bana deli gibi aşık, elinden geleni yapıyor, beni kaybetmemek için bir çok şey yapıyor(yaşadığım şehre gelmeyi kabul ederek)...Ben bitirdiğimde çabalıyor uğraşıyor ve beni kazanmak için elinden geleni yapıyor... Tabi tartışmalarımızda duyduklarım yaşananlar benim neye inanacağımı güveneceğimi sorgulatıyor. Y'yi seviyorum hala kalbim pırpır ama yaşadıklarım kolay şeyler değildi, bu yüzden çok düşünüyorum ilerde bu sıkıntılar katlanarak büyür mü diye.
Son düzenleme:
karşına mutlaka çıkar..
