Beni az da olsa bileniniz var. Son 4senem hastalık stres üzüntü ile geçti geçiyor. Bu durumlar beni çok etkiliyor. Yavaş yavaş hastalarımızı da kaybetmeye başladık. Geçen sene annem doğum yaptıktan 40gün sonra kanserden vefat etti. Onun acısını daha sindirememişken dün kayınpederim vefat etti. Her şey öyle üst üste geliyor ki bazen dayanamayacak gibi hissediyorum. Giden gitti kalanlar ne yapacak bilmiyorum. Şizofreni kardeşimi mi düşüneyim. Hasta babamı mı düşüneyim evladı mı düşüneyim bilmiyorum. Yaşadığım hiç bir şeyden zevk almıyorum hep bir tarafım eksik kalıyor. Annem kere torun göremedi kayınpederim babam bi kere kucağına alıp sevmediler oğlumu. En güzel günlerimiz hep zehir oldu. Soruyorum ne yaptık biz. Kimin günahını aldık. Kimi bu kadar üzdük ki bunları yaşar olduk. Babam yanımda onunla ve ev işleri ile ilglenmekten çocuğumu doğru düzgün sevemiyorum bile. Neden ya! Niçin? Çoğu kişi bebeğinin attığı adımları takip ederken ben bez değiştiriyorum yemek yapıyorum işe gidiyorum. Mevzu tek babam değil o olsa bu kadar sitem etmem belki her şey üstüme geliyor bu kadar üzüntüyü kaldırmıyor bünyem. Artık öyle bir hale geldim ki sabredemiyorum. Bir gün babama bağırıyorum bi gün çocuğuma bi gün eşime. Dayanamaz oldum ben. Biz kime ne yaptık en güzel günlerimiz zehir oldu bize?