Arkadaşlar bu sadece iç döküş dert değil gibi. Sadece benim aklıma gelen düşünceler sizde de oluyor mu diye merak ediyorum. Ben son altı yıl boyunca her konuda her şekilde hep olumlu düşünmeye çalıştım. Yaşadığım olumsuzluklar da vardır bir hayırlısı ben göremiyorumdur dedim. Ama sanki ben olumlu baktıkça pozitif düşündükçe aksilikler beni buluyor gibi. İlk evliliğimde yaşayamadığım şeyleri ikinci evliliğimde yaşayacağım diye hep teselli ediyordum kendimi. Pandemi oldu nikahım istediğim gibi olmadı arkadaşlarımın hiçbirisi gelemedi. Ağız tadıyla mutlu Mesut balayı planladık yine uçuşlar kapatıldı gidemedik. Daha da gidemeyiz. Eşimin iyi bir kazancı vardı birimi değişti kazancı düştü. Üstüne son iki aydır çıkan sağlık sorunlarım var. Benim iş yerim değişti yine maaşı daha düşük bir yere geçtim. Arabamızı satmıştık yeni araba ihtiyacı oldu. Şuan sıfır araç bulunmuyor ikinci el fiyatları sıfırdan farksız. Herşey ateş pahası. Sürekli kazancımız yetmeyecekmiş borcumuzu ödeyemeyecekmişiz kaygısına kapılıyorum. Daha detaylı yazamadığım bir sürü küçüklü büyüklü aksilik. Hepsi sıralanmışlar teker teker geliyorlar sanki. Artık bir konuda mutlu olmaya hevesli olmaya hayal kurmaya korkar oldum. Neye elimi atsam kuruyor sanki. Olumlu düşünemiyorum yaşam enerjimi kaybettim. Sürekli uyuyorum yada ağlıyorum. Eşim de bu durumuma üzülüyor. Eskisi gibi ol artık çok şükür halimizde ne var diyor ama ben bir türlü toparlayamıyorum kendimi. İçimde hep kötü bişeyler olacakmış sıkıntısı var ve geçmiyor bir türlü. Ben de eski beni istiyorum ama düşününce o halim çok Polyana gibiymiş. Sürekli negatifim. Olumsuz şeylerde hayırlısı böyleymiş diyip geçemiyorum artık. İsyana düşmekten korkuyorum. Benim gibi olup sonra kendini toparlayanlar neler yaptınız