İç Savaşım.

OdunHatun .!.:

Benim kavgam kimseyle. Yaşatılanlarla bir iç savaştayım. Kendimle savaşıyorum..

Ömür boyunca iz kalacak yaralarım var, yaşatılanlardan ötürü. Bir yanım önüne bak diyor, diğer yanım ise geçmişe sürüklüyor beni. Aslında kimse bana, eşimin yaşattığı acıyı yaşatamaz. Anca eşim beni acıtır/acıtabilir. Attığı tokadın acısı hala içimde, hala yaşıyorum hala duyuyorum ailesinin yanında attığı tokadın sesini. Ailesinin tokat atmasını izleyişini, görümcemin zafer çığlığını. Ne kadar isterdimki zamanı geri almayı, yaşamamayı bütün bunları. Bütün bunlara rağmen bu adamı seviyor oluşumda cabası. İçimde ki bu savaş, beni yitiriyor, göçertiyor..

Sevgimin, gururumdan üstün oluşunun seyrindeyim. Normalinde çok iyi bir insan, vicdanlı bir insan oluşunun bilincindeyim 10 seneye dayanan tecrübeyle.. Aile sevgisine yenik düşmüş bir eş, bu vicdanı suistimal eden bir aile. Bu olayın üstünden bir bucuk sene geçmesine rağmen hala aklına geldiğinde ağlayan bir de ben. Yaram içerde, çok derinde..



Dipnot: Eleştirilere açığım, eleştirin veya destek çıkın diye açtım konuyu. Ama lütfen saygı çerçevesi içinde. Teşekkür ederim, şimdiden.

Genişletmek için tıkla...

_Nun_ .!.:

Evlilik saygıyı gerektirir. Sevgiyi sadece saygı ayakta tutabilir. Bir eşin diğerine saygısı yoksa bitmişse kalmamışsa sevgiyle ne kadar yaklaşırsa yaklaşsın içi boş değilmidir. Şu anki siz gibi. Özürleri ne kabul ettirir ki. Bir buçuk sene oldu diyorsunuz. Bir buçuk sene uzun bir zaman. Hala aynı kırılmışlık kalbinizde. Eminim hiç eskimedi hiç düzelmedi. Peki ya değdi mi bu bir buçuk sene bu kadar çürümenize? Gitgide hücrelerinizi saran bir katran gibi çürüyorsunuz. Sonunda sizden geriye kalan birşey olmayınca ardınıza baktığınızda keşke diyecek misiniz? Keşke o gün orda o kanserleşen hücreyi kesseydim tüm vücuduma bulaşmasaydı. Kendinizden geriye ne kaldı bir buçuk senede? Ölçüp biçip baktığınızda artısı fazla geliyorsa, yaşamaya değer diyorsanız bu adamla hayat; devam edersiniz. Ama eksiler çoğalmışsa, içinizden irin akıyorsa ileriyi şu bir buçuk sene gibi görüyorsanız şimdi; kesip atmaktan başka tedavi yolu yok. Hayatınız değerli, siz değerlisiniz. Her insan her canlı değerli. Bu yüzden tutun yaranızı acıtabildiği kadar acıtsın bugün ama bir karar verin. Ya bu yarayla yaşayacaksınız ya bu yaradan kurtulacaksınız.

Genişletmek için tıkla...

Efsha .!.:

Arkadaşım; önceki konularına göz gezdirdim , ve görümceni istemeye gelme olayında, kavga edip de, aileler gelince "sktrsn gitsin babası da gelip almadı zaten" demiş ya ondan sonrasını okumadım.

Orta da bir evlilik kalmamış; olmayan şeyi sürdürmeye çabalama.

Bende iç savaştayım demiştim önce ki mesajlarım da ama durumlarımız aynı değil, Bnm eşim ağır konuşur ama asla küfür etmez, şiddet yok.

Aynen bu sözü söylemişti, hatırladım, yorumunuzu okuduğumda yemin ederim birşey saplandı içime. Aynı günleri yaşamış gibi oldum birsen tuhaf oldum. Bi an olsun unutmuşum o söylenen sözleri.. eski konularıma el atamıyorum elim gitmiyor, aynı anıları yaşıyor gibi oluyorum. Bakamıyorum..

Genişletmek için tıkla...

Efsha .!.:

Arkadaşım; önceki konularına göz gezdirdim , ve görümceni istemeye gelme olayında, kavga edip de, aileler gelince "sktrsn gitsin babası da gelip almadı zaten" demiş ya ondan sonrasını okumadım.

Orta da bir evlilik kalmamış; olmayan şeyi sürdürmeye çabalama.

Bende iç savaştayım demiştim önce ki mesajlarım da ama durumlarımız aynı değil, Bnm eşim ağır konuşur ama asla küfür etmez, şiddet yok.

Bi an önce ya aile terapistine yada mahkemeye giderdim ben olsam.

Genişletmek için tıkla...

OdunHatun .!.:

Benim kavgam kimseyle. Yaşatılanlarla bir iç savaştayım. Kendimle savaşıyorum..

Ömür boyunca iz kalacak yaralarım var, yaşatılanlardan ötürü. Bir yanım önüne bak diyor, diğer yanım ise geçmişe sürüklüyor beni. Aslında kimse bana, eşimin yaşattığı acıyı yaşatamaz. Anca eşim beni acıtır/acıtabilir. Attığı tokadın acısı hala içimde, hala yaşıyorum hala duyuyorum ailesinin yanında attığı tokadın sesini. Ailesinin tokat atmasını izleyişini, görümcemin zafer çığlığını. Ne kadar isterdimki zamanı geri almayı, yaşamamayı bütün bunları. Bütün bunlara rağmen bu adamı seviyor oluşumda cabası. İçimde ki bu savaş, beni yitiriyor, göçertiyor..

Sevgimin, gururumdan üstün oluşunun seyrindeyim. Normalinde çok iyi bir insan, vicdanlı bir insan oluşunun bilincindeyim 10 seneye dayanan tecrübeyle.. Aile sevgisine yenik düşmüş bir eş, bu vicdanı suistimal eden bir aile. Bu olayın üstünden bir bucuk sene geçmesine rağmen hala aklına geldiğinde ağlayan bir de ben. Yaram içerde, çok derinde.


Dipnot: Eleştirilere açığım, eleştirin veya destek çıkın diye açtım konuyu. Ama lütfen saygı çerçevesi içinde. Teşekkür ederim, şimdiden.

Genişletmek için tıkla...