öncelikle annenize çok üzüldüm geç tanı konulmuş çok geçmiş olsun benim bu durumum öncedende var oabilir ewet ama ben birkere bile senin yüzünden demedim...fakat tartışmalar üzüntüler vs.benim takıldığım konular bunlar biliyosun iyileşmeme yardımcı ol dedim hep...maalesef bu rahatsızlı çok yaygın ve stres en büyük etken...dediğiniz doğru hemde çok doğru sadece yeni öğrendiğimde eşime annemle aranızdaki sorunları bana yansıtma hasta ettiniz beni dedim çıldırdı ağladı sinirden nasıl benim üstüme yıkarsın bukadar ağır bi yükü nasıl bana bu vicdan azbını yaşatırsın dedi...ve anladımki gerçekten bu onun için ağır bi durum psikolojisi için altından kalkamıycak bi yük çok üzüldüm daha sonra özrümüde diledim...ewet en çk o ve ailem destekçim bu rahatsızlıkta ama hormonlar sebebiyle ben çok alıngan ve stresli olabiliyorum bu durumuda aşarız inş.ama önce eşimden ilgi alaka beklerim işkeri dolayısıyla oda çok çaresiz onada sonuna kadar hak veriyorum herşey düzelcek inş.eşim bugün aldı beni hadi dedi çıkalım kafanı dağıt alışveriş yapalım mağaza mağaza gezdi benimle uykusuz bi şekilde çok mutluyuz ama iş vs.3.şahıslar olunca durmlar değişebiliyor malesef ama daha yeniyiz deiğiniz gibi illaki oturcak bişeyler...çok geçmiş olsun öncelikle.. annemde de hipofiz adenomu vardı ve hala var.. tedavisi öncelikle mümkün,en azından kontrol altına alınması mümkün... annemin rahatsızlığı 5 sene boyunca anlaşılamamıştı, doktorlar yok dolaşım bozukluğu, yok kansızlık, vs diyip durdular, 5 sene sonunda anlaşıldı ve makroadenomdu, buna rağmen çok şükür herşey yoluna girdi.. evet çok zor zamanlar aştık birlikte, 5 sene fark edilmemesinin verdiği sorunlar söz konusuydu.. ameliyat oldu, radyoterapi gördü, hormon tedavisi gördü, hala düzenli olarak her ay iğne yaptırıyor.. Ama tek önemli birşey var.. annem şuan çok iyi ve morali de gayet düzgün..Ameliyatından beri 10 sene geçti.. eğer erken fark edilseydi herşey daha kolay ve belki bu kadar uzun süreçli olmazdı... Bu süreçte hepimiz destek olduk fakat en önemlisi babamın verdiği destekti.. Annemin kulu, kölesi oldu.. Onu bir an bile üzecek herşeyi bertaraf etti.. Ama babam bunu sadece hastalandıktan sonra yapmadı.. Ben kendimi bildim bileli böyleydi.. Hala da en büyük destekçisi babam.. Moral ve destek çok önemli, bunu birlikte aşmak çok önemli.. İçinde bulunduğun psikolojiyi herkesin anlaması gerekiyor. Ama bu hastalığın belirlenmiş kesin bir sebebi yok.. Dolayısıyla evlenmenden önce veya sonra olmuş olmasının bence hiçbir önemi olmamalı, kendini üzüldüm, evlenirken yaşadığım sıkıntılardan oldu gibi şartlandırmamalısın bence.. Bu hem eşine müthiş bir acı ve baskı yaratırken senin de ondan ister istemez soğumana sebep olacaktır.. Bırak sana destek olsun, yanında yer alsın.. Ailesi ne derse desin kafana takma.. Ben de evliyim ben de yıllardır eşimin ailesi yüzünden sıkıntılar çekiyorum, ipe sapa gelmez laflar duyuyorum...Her gün tekrar tekrar hayretler ediyorum.. İlk evlendiğim zamanlarda bunun için hem kendimi hem de eşimi çok yıprattım.. Sık sık boşanmayı düşündüm ve dile getirdim.. Her laflarını tetikte bekledim.. Şimdi 4.5 yıllık evliyim, ne yaptıysam olmadı, ailesini değiştiremiyorsun.. Sen her dedikleriyle uğraştıkça durum daha beter hale geliyor... Sen art niyetli ve kötü oluyorsun eşinin gözünde.. Görmezden gelmeyi ve alttan almayı da denedim bu sefer de herşeyin dozunu artırdılar.. Bu işin çözümü yok.. olan sana, eşine ve aranızdaki saygı sevgiye oluyor.. Tek önemli şey senin sağlığın ve mutluluğun sakın unutma.. Eşini de hastalığın için suçlama, ama kimsenin de seni üzmesine izin verme.. Çok yeni evlisiniz, birlikte üstesinden gelin, otur konuş eşinle.. neye alındıysan, neye için acıdıysa açıkça anlat, fakat onu suçlama.. Eminim o da sonuna kadar sana destek olacak, sen ona güven ve bırak o senin için dış etkenlerin üstesinden gelsin... En kısa zamanda sağlığına kavuşman dileğiyle...
Bu arada bu konuda türkiyedeki doktorların en iyisi olduğunu düşündüğüm annemin doktorunun ismini sana iletebilirim istersen...Annemin sağlığını kesinlikle onun ilgi alakası ve tecrübesine borçlu olduğumuzu düşünüyorum
Tatlım kıyamam ben sana ya ben senın ıcın cok uzuluyorum tatlım ya kıyamam ıcınde bulundugun durum korkarım senı depresyona sokmus
canım benım ıcının acıması cok normal ınsan hayalkırıklıgı yasıyor karsı taraftan bekledıgı degerı goremeyınce ıcı acıyor evet neyazıkkı erkekler cok bencıl ınsanlar cok acımasız senın hasta oldugunu ogrenıyolar kesın oncedende vardı dıyolar emının o rahatsızlık kendı ogullarında cıksaydı evlendıkten sonra oldu derlerdı bu zıhnıyettekı ınsanlar boledır allah onları bıldıgı gıbı yapsında canım lutfen kendını dusun bıraz bısekılde bu ıcınde bulundugun durumdan cıkmaya calıs hastalıgın ılerlemesın
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?