- 17 Ekim 2023
- 73
- 22
- 8
- 28
- Konu Sahibi electronica
-
- #1
Merhaba ben sindirildiğim 7 yıllık ilişkimden psikolojik destek alarak çıktıktan birkaç ay sonra, uzun süre evlilik düşünmezken farklı şeyler yaşamış uzun süre evlilik düşünmeyen biriyle aşık olduk kadersel tesadüfsel olaylar sonrası çok yoğun duygularla ilişkiye başladık.1. Yılın sonunda da evlendik çünkü ilk gündem beri insanlar der ya “hissediyorsun o kişiyi” çok kötü kavgalar etmemize rağmen hep sağlam adımlar attık aşırı sevgi ve aşk içeren 1 yıl geçirdik. Evlilik sürecimize insanlar çok imrendi yalnızca maneviyatla dolu emekle anlayışla içimize çok sinen şekildeydi herşey. Tam birbirimizin kalemiyiz. Benim eski ilişkim psikolojik istismardı narsist. Onun ki ise toksikmiş. Kavga hakaret küfür benim bildiğim şeyler değildir herhangi insan ilişkilerimde.
Derdim şu ki ben kendimi tanıdığım geliştirdiğim destek alarak sağlıklı çıkmaya çalıştığım süreç sonunda şuanki eşimle de açık iletişimde normal memnun olduğum nir kıvamdaydım. O da beni çok çok seviyor bir sürü kanıtı var bunların uzatmamak için yazmıyorum fakat aylarca süren toksik bazı tepkileri davranışları beni çok yıprattı ve ben kendimin bilmediğim bir yüzümle tetiklenince çok kırıcı yüksek saygısız noktalara giden bir insan oldum. Önceden küçük bir tatsızlıktan bile korkarken haketmeyen bir insana bunu yapıp durdum birkaç kez böyle büyük şeylerim oldu, yıprandık ama hiç bırakmadık, aşkımızda bitmedi ama toksikleşiyoruz diye korktuk. Ayrıca sanırım istemsiz olarak ikimizde birbirimizin sınırlarını keşfedip denemek istedik.
iyileşmeye gelişmeye açık farkındalıklı emek çaba veren bir insan eşim.ama Onun bazı şeyleri düzeltecek diye benim bazı iyi huylarım kötüleşti ve bunda tamamen onu da suçlamıyorum ama o tetikledi.
İyi anlarımız mükemmel her anlamda çok mutluyum dünya üzerinde böyle bir kalbe denk geldiğim için ve kendi değerimi de biliyorum allahtan o da biliyor o da benle ilgili küçük şeylerden bile çok mutlu oluyor
Karşılıklı çok fazla kaybetme korkumuz var . İlişkimizi sabote edebilecek kadar. Sıkıntım şu ki yeni evli olmamıza rağmen biz birimizin en kötü yüzlerini birkaç defa gördük. Gidilmemesini düşündüğüm noktalara ben daha çok olmak üzere gittim her seferinde pişman olsam da sanki konfor alanımız kavga olmuş gibiydi bir dönem ben kurtlanmasam onda çıkıyor bir tetikleme söz konusu karşılıklı. 100 lerce yapıcı konuşma yapmamıza karşılıklı çok emek harcamamıza -özellikle kendi üzerimizde çalışarak - korkuyorum aklına gelir aşamaz diye.vicdanı konuşmaları da yapıyoruz birbirimizi küçüklü büyüklü kırınca o yüzden daha da konuşup hatırlatmak istemiyorum ama olur da o şeyleri aşamazsa biryerde patlak verirse diye de korkuyorum.
lütfen yargılamayın. Düşünceniz nedir, artık çok mu geç Özen hala taze olmasına rağmen baştan bu kadar yıpranmışlık kötüye mi götürür , aşılır mı ? Tevrübelerinizi dinliyorum
Derdim şu ki ben kendimi tanıdığım geliştirdiğim destek alarak sağlıklı çıkmaya çalıştığım süreç sonunda şuanki eşimle de açık iletişimde normal memnun olduğum nir kıvamdaydım. O da beni çok çok seviyor bir sürü kanıtı var bunların uzatmamak için yazmıyorum fakat aylarca süren toksik bazı tepkileri davranışları beni çok yıprattı ve ben kendimin bilmediğim bir yüzümle tetiklenince çok kırıcı yüksek saygısız noktalara giden bir insan oldum. Önceden küçük bir tatsızlıktan bile korkarken haketmeyen bir insana bunu yapıp durdum birkaç kez böyle büyük şeylerim oldu, yıprandık ama hiç bırakmadık, aşkımızda bitmedi ama toksikleşiyoruz diye korktuk. Ayrıca sanırım istemsiz olarak ikimizde birbirimizin sınırlarını keşfedip denemek istedik.
iyileşmeye gelişmeye açık farkındalıklı emek çaba veren bir insan eşim.ama Onun bazı şeyleri düzeltecek diye benim bazı iyi huylarım kötüleşti ve bunda tamamen onu da suçlamıyorum ama o tetikledi.
İyi anlarımız mükemmel her anlamda çok mutluyum dünya üzerinde böyle bir kalbe denk geldiğim için ve kendi değerimi de biliyorum allahtan o da biliyor o da benle ilgili küçük şeylerden bile çok mutlu oluyor
Karşılıklı çok fazla kaybetme korkumuz var . İlişkimizi sabote edebilecek kadar. Sıkıntım şu ki yeni evli olmamıza rağmen biz birimizin en kötü yüzlerini birkaç defa gördük. Gidilmemesini düşündüğüm noktalara ben daha çok olmak üzere gittim her seferinde pişman olsam da sanki konfor alanımız kavga olmuş gibiydi bir dönem ben kurtlanmasam onda çıkıyor bir tetikleme söz konusu karşılıklı. 100 lerce yapıcı konuşma yapmamıza karşılıklı çok emek harcamamıza -özellikle kendi üzerimizde çalışarak - korkuyorum aklına gelir aşamaz diye.vicdanı konuşmaları da yapıyoruz birbirimizi küçüklü büyüklü kırınca o yüzden daha da konuşup hatırlatmak istemiyorum ama olur da o şeyleri aşamazsa biryerde patlak verirse diye de korkuyorum.
lütfen yargılamayın. Düşünceniz nedir, artık çok mu geç Özen hala taze olmasına rağmen baştan bu kadar yıpranmışlık kötüye mi götürür , aşılır mı ? Tevrübelerinizi dinliyorum