Küçüklüğümden beri içe kapanık sessiz sakin rahat olmayan biriyim. bu bana ailemin en büyük hediyesi sanırım.Çok sessizim içime kapanık biriyim bende istemem sessiz olmayı ama yapım geregi böyle bir huyum var ve bu huydan bıktım.Üniversite öğrencisiyim 3.yılım ve Herkes niye hiç konuşmuyorsun neden sessizsin demesinden bıktım.
Bir laf söyleyeceğimde hep nasıl davranacağım nasıl yaparım diye kendime kuruntu ettim ( toplum içinde konuşmaya başladığımda çok utanıyorum ve hemen heycanlanıyorum kalbim o kadar hızlı atıyor ki sesini duyuyorum resmen o derece)
Arkadaş ortamına girdiğim zaman çabuk sıkılıyorum.Sohbet edicek bir laf bulamıyorum. Mesela okulun ilk dönemi birinci sınıftayken neredeyse kimseyle konuşmadan 4 ay gidip geldiğimi biliyorum ben. Dönem dönem değişti bu hareketlerim mesela çok yakın arkadaş ortamımda konuşurum ama yabancı biri gelsin ağzmı açamam. Ve insanlardan çok çabuk sıkılan biriyim çevremde hemen hemn insan kalmadı diyebilirim 3 yakın kız arkadaşım ve sevgilim dışında şuan o kız arkadaşlarımlada konuşmuyorum aramızda bi kaç bir şey yaşandı sürekli yurtta oturup can sıkıntısı içerisindeyim sürekli uyumak istiyorum. Bugün sevgilimle bu konuyu konuştuk neden böylesin sıkılmıyor musun böyle yalnız kalmaktan arkadaşların senin için önemli falan filan diye o zamn pek önemsemedim ama şimdi kafamda sürekli kurmayaa başladım diyebilirim bu durumumu nasıl atlatabilirim yardımlarınıza ve yorumlarınıza ihtiyacım var sanırım
yalnız değilmişim demek ki :/ bende böyleyim aynen ya.. bir de bende ayrıca şöyle bir sorun var bende üni. birinci sınıftayım çevremdekilere bakıyorum sınıfımdakilere fln inanın istiyorum onlar gibi olmayı konuşmayı ama içimden tek bir kelime gelmiyo çünkü bana yapmacık geliyor insanların çoğu bir türlü ısınamıyorum sevemiyorum. aynı zamanda çokta sessizim bende dediğiniz gibi içime kapanığım ya eskiden bu kadar değildi bu durumum gittikçe kötüye gidiyor napmak gerek bilmiyorum asosyalliğe çevirmesinden korkuyorum
bende aynı durumdayım canım ama bu durum cok kötü etkiliyonapacagımı bende bilemiyorum
gerçekten bi sorun ve müdahale edilmezse dahada büyük bi sorun oluyor korkmaya başlıyorum bende Allah yardımcımız olsn canım.. bu arada tavsiyesi olan varsa bekliyorum, takipteyim :18:
evet cok sorun oluyor canım inan ben cok yasıyorum bunu ve artık beni mahvetmeye basladı biliyomusun.kendimden nefret eder hale geldim gercekten cöktüm resmen desem yalan olmaz.sanırım en dogrusu bir uzmana görünmek ben cocuklugumdan beri bu durumdan kurtulamadım tüm denenleri yaptım rahat ol kasma kendini falan.... olmadı...gene aynı gene aynı.suan iş hayatımda zorlanıyorum bu yüzden ve özel hayatımdada.en yakın zamanda doktora gitmeyi düsünüyorum ama vaktim yok.napcam bilmiyom.sesim titriyor elim titriyor konusamıyorum.cok bunaldım
iş hayatında ha.. ben daha birinci sınıftayım geçer geçer diyordum zamanla demek aynen gidiyormuş ya iyice korkmaya başladım iş görüşmelerinde fln ne yaparım bilmiyorum ben okulda arkadaşlarla, hocalarla konuşacağım zaman bile sesim zor çıkıyor o değilde böyle durumlarda bende heyecan var bide bazı durumlarda titreme değilde ellerim terliyor iyice utanıyorumevet bu durumlar gerçekten normal değilmiş daha iyi anlıyorum birşeyler yapmak gerek bir an önce zaman bulup yardım almak gerek..
yalnız değilmişim demek ki :/ bende böyleyim aynen ya.. bir de bende ayrıca şöyle bir sorun var bende üni. birinci sınıftayım çevremdekilere bakıyorum sınıfımdakilere fln inanın istiyorum onlar gibi olmayı konuşmayı ama içimden tek bir kelime gelmiyo çünkü bana yapmacık geliyor insanların çoğu bir türlü ısınamıyorum sevemiyorum. aynı zamanda çokta sessizim bende dediğiniz gibi içime kapanığım ya eskiden bu kadar değildi bu durumum gittikçe kötüye gidiyor napmak gerek bilmiyorum asosyalliğe çevirmesinden korkuyorum
bu tarz ilişkiler başlangıç çok önemli.ısınamayınca baştan olmuyor işte ama başta en sevmediğin anormal gelen insan bile tanıdıkça seviyorsun ya da çok sevip ısnınca içinden sana hiç uymayan biri çıkabiliyor..bende çok gereksiz konuşmayı sevmediğimden fazla konuşmam ama genelde lafımı sakınmam pek bazen kırıcı da olabiliyorum hattainsan ilişkilerinde şöyle düşün karşındaki ilginç farklı saçma sapan anormal gelebilir ama her insandan öğrenebileceğin bişey vardır ki üni gibi bi ortamda herkeees farklı kafada.okul bittiğinde bi daha kimseyi görmüceksin ama öğrendiklerin yanına kar kalıcak
Küçüklüğümden beri içe kapanık sessiz sakin rahat olmayan biriyim. bu bana ailemin en büyük hediyesi sanırım.Çok sessizim içime kapanık biriyim bende istemem sessiz olmayı ama yapım geregi böyle bir huyum var ve bu huydan bıktım.Üniversite öğrencisiyim 3.yılım ve Herkes niye hiç konuşmuyorsun neden sessizsin demesinden bıktım.
Bir laf söyleyeceğimde hep nasıl davranacağım nasıl yaparım diye kendime kuruntu ettim ( toplum içinde konuşmaya başladığımda çok utanıyorum ve hemen heycanlanıyorum kalbim o kadar hızlı atıyor ki sesini duyuyorum resmen o derece)
Arkadaş ortamına girdiğim zaman çabuk sıkılıyorum.Sohbet edicek bir laf bulamıyorum. Mesela okulun ilk dönemi birinci sınıftayken neredeyse kimseyle konuşmadan 4 ay gidip geldiğimi biliyorum ben. Dönem dönem değişti bu hareketlerim mesela çok yakın arkadaş ortamımda konuşurum ama yabancı biri gelsin ağzmı açamam. Ve insanlardan çok çabuk sıkılan biriyim çevremde hemen hemn insan kalmadı diyebilirim 3 yakın kız arkadaşım ve sevgilim dışında şuan o kız arkadaşlarımlada konuşmuyorum aramızda bi kaç bir şey yaşandı sürekli yurtta oturup can sıkıntısı içerisindeyim sürekli uyumak istiyorum. Bugün sevgilimle bu konuyu konuştuk neden böylesin sıkılmıyor musun böyle yalnız kalmaktan arkadaşların senin için önemli falan filan diye o zamn pek önemsemedim ama şimdi kafamda sürekli kurmayaa başladım diyebilirim bu durumumu nasıl atlatabilirim yardımlarınıza ve yorumlarınıza ihtiyacım var sanırım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?