- 30 Mart 2016
- 86
- 55
- 38
merhabalar,iyi geceler herkese
içimi dökmek istedim,çoğunuz ablam yaşımdasınız belki bi tavsiyeniz,bi iç rahatlatma cümleniz veyahut en basitinden bu da geçer ya hu! diyeniniz olur belki canınız nasıl isterse:)
17 yaşındayım hayatımın son 3 senesinde yavaş yavaş çöktüm.
enerjik,her laftan bi espri çıkaran muzip ortamların aranan yüzü iken şimdi bi sohbette soru sorulması dışında çok fazla konuşmayan biri oldum.
Bu kendimce adlandırdığım ‘felaketler silsilesi’ ilk olarak annemin babamın başka bi kadınla konuşmalarını yakalayarak başladı
Ertesi sene 5 yıllık ağır bi sürecin ardından alzheimerden anneannemi kaybettim,annem için çok yıkıcı bi süreçti,20 yıldır manik depresif hastası anneannemin vefatı ardından kilit durumuna geçti,burada da benim için en yıkıcı süreç başladı;annemi psikiyatri servisine yatırdık.
Bu süreçte hastaneye gidip geldik her gün,ilk günlerde beni de düşman olarak gördüğü için elimden su dahi içmiyordu,şükür ki atlattık.
Fakat işte son 2 yıldır annem bi manide bi depresyonda,hala stabil duruma geçemedik,babamdan şüphelenme olayı da hala maximumda en ufak bir şeyde bile.
Bu süreçte ben çok yıpranıyorum ama,babamın 30 yıl önceki eski sevgilisini unutmadağını iddia ediyor kimi zaman başka bi kadına mı gitti,en ufak şüphede de gelip benim de aklıma sokuyor.Mesela bugün bi iş görüşmesine gitti 8.30 da sabah,o kadına mı gitti diyor.
Bunun yanı sıra 1.5 yıllık bi ilişkimi bitirdim;vicdan azabı duyuyorum ama ya beni kendisi hissizleştirdi ya da ben artık bu ruh halinden hissizleştim.
İlk 6 ay bana çok çektirdi biliyorum diyeceksiniz bu yaşta bu ne perhiz bu ne lahana turşusu ama gençlik yani,sonra ben rest çektim o çook iyi oldu,beni de hala çok seviyor,değer veriyor,bi lafımı ikiletmiyor ama tık yok.
Bi yandan da önümde deli gibi çalışmam gereken bi üniversite sınavım var,keza hedefim yüksek ama moral motivasyon dipte..
Hepsini sabırla okuyan varsa gerçekten çok teşekkür ederim,diyin azcık bana kendine gel bu ne ki,sen dert görmemişsin..
Kendime gelmem lazım
içimi dökmek istedim,çoğunuz ablam yaşımdasınız belki bi tavsiyeniz,bi iç rahatlatma cümleniz veyahut en basitinden bu da geçer ya hu! diyeniniz olur belki canınız nasıl isterse:)
17 yaşındayım hayatımın son 3 senesinde yavaş yavaş çöktüm.
enerjik,her laftan bi espri çıkaran muzip ortamların aranan yüzü iken şimdi bi sohbette soru sorulması dışında çok fazla konuşmayan biri oldum.
Bu kendimce adlandırdığım ‘felaketler silsilesi’ ilk olarak annemin babamın başka bi kadınla konuşmalarını yakalayarak başladı
Ertesi sene 5 yıllık ağır bi sürecin ardından alzheimerden anneannemi kaybettim,annem için çok yıkıcı bi süreçti,20 yıldır manik depresif hastası anneannemin vefatı ardından kilit durumuna geçti,burada da benim için en yıkıcı süreç başladı;annemi psikiyatri servisine yatırdık.
Bu süreçte hastaneye gidip geldik her gün,ilk günlerde beni de düşman olarak gördüğü için elimden su dahi içmiyordu,şükür ki atlattık.
Fakat işte son 2 yıldır annem bi manide bi depresyonda,hala stabil duruma geçemedik,babamdan şüphelenme olayı da hala maximumda en ufak bir şeyde bile.
Bu süreçte ben çok yıpranıyorum ama,babamın 30 yıl önceki eski sevgilisini unutmadağını iddia ediyor kimi zaman başka bi kadına mı gitti,en ufak şüphede de gelip benim de aklıma sokuyor.Mesela bugün bi iş görüşmesine gitti 8.30 da sabah,o kadına mı gitti diyor.
Bunun yanı sıra 1.5 yıllık bi ilişkimi bitirdim;vicdan azabı duyuyorum ama ya beni kendisi hissizleştirdi ya da ben artık bu ruh halinden hissizleştim.
İlk 6 ay bana çok çektirdi biliyorum diyeceksiniz bu yaşta bu ne perhiz bu ne lahana turşusu ama gençlik yani,sonra ben rest çektim o çook iyi oldu,beni de hala çok seviyor,değer veriyor,bi lafımı ikiletmiyor ama tık yok.
Bi yandan da önümde deli gibi çalışmam gereken bi üniversite sınavım var,keza hedefim yüksek ama moral motivasyon dipte..
Hepsini sabırla okuyan varsa gerçekten çok teşekkür ederim,diyin azcık bana kendine gel bu ne ki,sen dert görmemişsin..
Kendime gelmem lazım
