Hayatta,hiç bir gerekçe ile bu kadar yoğun çalışmamak gerektiğini düşünenlerdenim.
Bu kadar hoyratça çalışmak için,
hayat çok kısa.
Zaman akıp gidiyor ve biz bir çok şeyi,
çalışma ve para adına kaçırıyoruz.
Gece-gündüz,bayram dinlemeden çalışan insan bir yerden sonra iflas eder.
Ya bedenen,ya ruhen,ya da ikisi birlikte.
Çalışan bir anneyim,evet çalışıp kendi paramı kazanmak çok güzel ama yeni doğmuş bir bebeğim varsa önceliğim para değil evladım olurdu.
Bununla birlikte üniversitede okutmanlık size düşündüğünüz esnek çalışma saatlerini belki verebilir ama rahat ortamı verir mi?
Emin değilim.
Bu tip kararların çok kişisel olduğunu düşünüyorum.
İçinde bulunduğunuz şartları en iyi siz bilirsiniz.
Evlilik dinamikleri,aileden alınacak yardım,
ödediğiniz borcun tutarı ve vadesi,
yatırım planlarınız,
çocuğunuz için düşündüğünüz eğitim,
yaşınız,eşinizin iş ve gelir durumu,
hepsi sizin bilginiz dahilinde.
Burda hepimiz kendi hayat tecrübemizden ve yaşama bakışımızdan yola çıkarak,kendimize göre yorum yapıyoruz.
Çalışmayan,eşinin maaşıyla ancak geçinilen bir aile yapısı olan bir üye,size,
10.000-4.000=6.000 TL neyine yetmiyor?Der.
Hayat standartları yüksek bir üye,
işine devam et,hayat çok pahalı,der.
Önceliği maddiyat olan,
çocuk bir şekilde büyür,işinden ayrılma der.
Benim gibi çocuklarla çalışan,
ebeveyn-çocuk bağlanmasını önemseyen biri,
'evet maddiyat önemli ama çocuktan önemli değil' der.
Kısacası ne kadar insan,
o kadar farklı fikir ve yorum.
Son kararı verecek olan ise sizsiniz.
