Çok umutsuzum artık kızlar. Adetime 5-6 gün var. Elimdeki ovulasyon testlerinden uyguladım bugün. Test çizgisi koyulaşması gerekirken iyice belli belirsiz hale gelmiş. Belli ki ben yine hamile değilim. Belki hamilesinizdir, umudunu kesme demeyin ne olur. İki yılı aşkındır test yorumlama uzmanı oldum artık. Biliyorum bu ayda hamile değilim.
Allahıma şükür olsun ki bir evladım var. Onunla hamileliği yaşadım. Doğum deneyimini yaşadım. Kanıyla canıyla varlığıyla tanıştım. 19 ay doya doya emzirdim. İşte bu benim bebeğim diyerek doya doya varlığıyla doldurdum yüreğimi. Kreş, anaokulu derken şimdi 3. sınıf öğrencisi, derslerinde başarılı, yakışıklı mı yakışıklı bir oğlum var. Her sabah okula yollarken arkasından dua ettiğim, Allah'a emanet ederek yolladığım gözümün nuru oğlum...
Ben 39 yaşındayım. Oğlum 9. Keşke daha erken 2. kez anne olsaydım diyemiyorum. Uzun yıllar kendimi ikinci bir çocuk için hiç hazır hissetmedim. Ama şimdi ise zamanla yarışıyorum.
Ben 16 yaşında babamı, geçen yıl anamı kaybettim. Anasız babasız kalınca bir kardeşin varlığının önemini yaşayarak hissediyor insan. İyiki onlar var. Anamın yokluğunu onların varlığı ile yatıştırıyorum bir yıldır.
İşte bu sebepten son bir yıldır ki çabam, oğlum birgün anasız babasız kaldığında kardeşinden; kardeşi de ondan güç bulsun diye...
Ama istemek yolun yarısı etmiyor bazen. Sonuçta herkes kaderini yaşıyor. Yavaş yavaş içimde filizlenen bebek isteği kaderi tekrar şekillendirmeye yetmiyor. Olmuyor...
İki yıldır her ayın 15 gününü hamilelik ihtimaliyle geçirmek çok yıpratıcı. Hasta olursun. Doktor antibiyotik verecek diye doktora gitmezsin. Film çektirmen gerekir, çektiremezsin. Ekim ayında nede olsa hamile kalamıyorum diye tükettiğim bir kutu antibiyotik karnımda filizlenmiş çaresizin canından etti belkide. Kimbilir!
Kendime tanıdığım sürenin sonuna yaklaşmak üzereyim. Son üç ay. Bu sayfayı tamamen kapatmaya az kaldı. Beklenti ile sürekli yaşanmıyor. Ümit, beklenti ve sonunda hayal kırıklığı...
Kaderde bebeğim olacağı varsa hamile kalırım elbet. Ama üç ay sonra ben artık bu işin peşini bırakıyorum.
Ben ne acılar yaşadım. İçimdeki filizlenen bebek özlemiyle de başederim Allah'ın izniyle.
İyi ki oğlum var. Oğlum annesiz babasız değil çok şükür. Rabbim bizi oğluma, oğlumu bize bağışlasın. Şükür... Şükür... Şükür...