Selam kızlar, hatırlayanlarınız vardır belki. 2 sene önce 2 aylık bir evliliğim oldu. Evlilik denebilirse. İnsanların 20 yılda yaşadığı sorunları 2 ay içerisinde yaşadım. Zorlu da bir boşanma sürecinden sonra dava bitti, kimliğimi almak üzereyim. Hayata tutundum şükür. Evlilik konuları harici çok da mutluyum elhamdülillah.
Ama bu ikinci evlilik olayı beni biraz üzüyor. İş yerimde birileriyle tanıştırmak isteyenler filan oluyor. Ama durumumu henüz kimse bilmiyor, rahatsız edilme ihtimalim olabileceğinden patron (akrabamız olur) kimseye söylememi istemedi. misal birini söylüyorlar, merak da ettiklerim oluyor içlerinden, ama görüşemiyorum. Bir tane polisi kaçırdım o yüzden
Kısmet. Aslında yanaşmaya da korkuyorum ama böyle bir talep olduğunda durumu da saklamak zorundayım, aracıya da söyleyemiyorum o yüzden. E görüşüp söylesem belki çocuk bilse baştan hiç gelmeyecek, oyalamaya ne hakkım var diye düşünüyorum.
Durumumu çevremde bilenlere gelince. Önceden annemin önünü kesen beni isteyen insanlar "Aa şimdi almam, o hakkını kaybetti, küçük kızı ver bize." filan diyorlarmış. Takmamaya çalışsam da içime oturuyor bu laflar. Günlerce ağlıyorum.
Bazen böylesi daha iyi diyorum gerçi. Sonuçta az da olsa kullandığım eşyalarım var. Çeyiz yerleşirken içime bir ağırlık çökecek. Hatta çeyizlerimin yanından bir şey almak zorunda kaldığım zaman (tabak çatal takımları filan) onlara fazla bakmadan hemen işimi halledip ayrılıyorum yanlarından. İçim bir garip oluyor. Yani yeniden evlilik düşünceleri kasıyor beni.
İkinci evliliğini yapıp mutlu olmuş ablalarım beni biraz rahatlatabilir mi bu konularda? He illa evleneceğim diye bir şey de yok. Yaşım daha 23. Evlilik odaklı yaşamıyorum artık. Ama ne lise ne üniversite çağlarında gezip tozmadım her şeyi evliliğe sakladım, o da 2 ayda burnumdan geldi. Ve ben hala bir erkeğin sıcaklığını sevgisini yaşayamadım. Arkadaşlarımın evlilik fotoğraflarına bakıp maşallah çekip iç geçiriyorum. Acaba ben nasıl bir daha biriyle evlilik aşamasına gelebilirim
Ama bu ikinci evlilik olayı beni biraz üzüyor. İş yerimde birileriyle tanıştırmak isteyenler filan oluyor. Ama durumumu henüz kimse bilmiyor, rahatsız edilme ihtimalim olabileceğinden patron (akrabamız olur) kimseye söylememi istemedi. misal birini söylüyorlar, merak da ettiklerim oluyor içlerinden, ama görüşemiyorum. Bir tane polisi kaçırdım o yüzden
Kısmet. Aslında yanaşmaya da korkuyorum ama böyle bir talep olduğunda durumu da saklamak zorundayım, aracıya da söyleyemiyorum o yüzden. E görüşüp söylesem belki çocuk bilse baştan hiç gelmeyecek, oyalamaya ne hakkım var diye düşünüyorum.Durumumu çevremde bilenlere gelince. Önceden annemin önünü kesen beni isteyen insanlar "Aa şimdi almam, o hakkını kaybetti, küçük kızı ver bize." filan diyorlarmış. Takmamaya çalışsam da içime oturuyor bu laflar. Günlerce ağlıyorum.
Bazen böylesi daha iyi diyorum gerçi. Sonuçta az da olsa kullandığım eşyalarım var. Çeyiz yerleşirken içime bir ağırlık çökecek. Hatta çeyizlerimin yanından bir şey almak zorunda kaldığım zaman (tabak çatal takımları filan) onlara fazla bakmadan hemen işimi halledip ayrılıyorum yanlarından. İçim bir garip oluyor. Yani yeniden evlilik düşünceleri kasıyor beni.
İkinci evliliğini yapıp mutlu olmuş ablalarım beni biraz rahatlatabilir mi bu konularda? He illa evleneceğim diye bir şey de yok. Yaşım daha 23. Evlilik odaklı yaşamıyorum artık. Ama ne lise ne üniversite çağlarında gezip tozmadım her şeyi evliliğe sakladım, o da 2 ayda burnumdan geldi. Ve ben hala bir erkeğin sıcaklığını sevgisini yaşayamadım. Arkadaşlarımın evlilik fotoğraflarına bakıp maşallah çekip iç geçiriyorum. Acaba ben nasıl bir daha biriyle evlilik aşamasına gelebilirim
:)
ikinci el de hissetmiyorum aksine feci bir özgüvenim var. ama insanlardan tuhaf davranışlar gördükçe acaba kendime bir hayal dünyası mı kurdum diye düşünmeden edemiyorum. hiçbir şey yaşamamış gibi davranıyorum, insanlara geçmişimi gülerek anlatıyorum sanki başkası yaşamış gibi. psikoloğa gittim, adamı ben teselli ettim rengi attı yaşadıklarımı duyunca. üzülmeyin ya iyiyim ben dedim 
