- 10 Kasım 2017
- 172
- 69
- 13
- 25
- Konu Sahibi -stargirl-
- #1
Arkadaşlar ben 17 yaşındayım, lise 2. sınıfa gidiyorum. Bir konuda sizden bilgi almak istiyorum ben bu halime anlam veremedim. İnsanlardan ilgi bekliyorum görmeyince ya da değer verip bazen vermese falan o an acayip kırılıyorum. Kendimi yalnız hissediyorum o zaman herkese kırılıp daha çok yalnız kalmak istiyorum. Bir çocuğun yapacağı şeyler belki ama bildiğiniz ilgi görmek için kendi kendime kırılıyor küsüyorum.
İlgi beklerken karşımdaki insanları da kırıyorum. Onlar kırılınca daha çok üzülüyor kendimi suçluyorum. Bunları yazarken bile ağlıyorum ama kendime de kızıyorum nedir bu beklenti insanlar ilgi göstermek sevmek zorunda değil seviliyorum belki o bana yetmiyor mu acaba ? Böyle olmak istemiyorum ama nasıl yapacağımı bilmiyorum.
İnsanlara değer veriyorum. Öyle ki mesela çevremdeki insanlar kıyafetine huyuna göre insanları yargılayıp onlarla samimi olmazken, ben benden her yardım isteyene elimi uzatıyorum. Sorunlarını dinliyorum ama yine de insanların bana değer vermediğini görüyorum. Tek istediğim biraz değer görebilmek, gerçekten birilerinin beni sevmesi. Ama yok. Neden bu insanlar böyle? Bende mi sorun var acaba yoksa insanlarda mı? Böyle olunca da düşünüyorum acaba ben çok mu çirkinim veya çok mu iticiyim diye.
Şu aralar aile hayatım berbat gidiyor annem ve babam boşandılar önceden , ben babamla kalıyorum. Zor durumdayım manevi olarak ve beni anlayan benimle ilgilenecek birine ihtiyacım var fakat kimse yok. Etrafımda ki insanlardan ilgi bekliyorum bu illa bir erkek değil sadece bir arkadaş da olabilir ancak onlar beni satmaktan başka bişey yapmıyorlar ve birini sevince onsuz yapamazcasına bağlanan insanlardanım sanırım sizce neden böyleyim dayanacak ve insanların arasında ilgilenecek birine ihtiyaç duyuyorum ve ben pek makyaj falan yapmam diğer kızlar tüm güzellikleriyle ortada dolaşırken ben biraz da ailemin tepkisinden ötürü maddi durumumuz olmasına rağmen beni iyi hissettirecek bir makyaj malzemesi bile alamıyorum evden her çıkışımda kendimden nefret ederek ne kadar da çirkinim ne kadar kötü biriyim ki ben insanlarla ölesiye ilgilendiğim halde benimle ilgilenmiyorlar diyorum yardım edin lütfen bunlardan kurtulmam lazım.
İlgi beklerken karşımdaki insanları da kırıyorum. Onlar kırılınca daha çok üzülüyor kendimi suçluyorum. Bunları yazarken bile ağlıyorum ama kendime de kızıyorum nedir bu beklenti insanlar ilgi göstermek sevmek zorunda değil seviliyorum belki o bana yetmiyor mu acaba ? Böyle olmak istemiyorum ama nasıl yapacağımı bilmiyorum.
İnsanlara değer veriyorum. Öyle ki mesela çevremdeki insanlar kıyafetine huyuna göre insanları yargılayıp onlarla samimi olmazken, ben benden her yardım isteyene elimi uzatıyorum. Sorunlarını dinliyorum ama yine de insanların bana değer vermediğini görüyorum. Tek istediğim biraz değer görebilmek, gerçekten birilerinin beni sevmesi. Ama yok. Neden bu insanlar böyle? Bende mi sorun var acaba yoksa insanlarda mı? Böyle olunca da düşünüyorum acaba ben çok mu çirkinim veya çok mu iticiyim diye.
Şu aralar aile hayatım berbat gidiyor annem ve babam boşandılar önceden , ben babamla kalıyorum. Zor durumdayım manevi olarak ve beni anlayan benimle ilgilenecek birine ihtiyacım var fakat kimse yok. Etrafımda ki insanlardan ilgi bekliyorum bu illa bir erkek değil sadece bir arkadaş da olabilir ancak onlar beni satmaktan başka bişey yapmıyorlar ve birini sevince onsuz yapamazcasına bağlanan insanlardanım sanırım sizce neden böyleyim dayanacak ve insanların arasında ilgilenecek birine ihtiyaç duyuyorum ve ben pek makyaj falan yapmam diğer kızlar tüm güzellikleriyle ortada dolaşırken ben biraz da ailemin tepkisinden ötürü maddi durumumuz olmasına rağmen beni iyi hissettirecek bir makyaj malzemesi bile alamıyorum evden her çıkışımda kendimden nefret ederek ne kadar da çirkinim ne kadar kötü biriyim ki ben insanlarla ölesiye ilgilendiğim halde benimle ilgilenmiyorlar diyorum yardım edin lütfen bunlardan kurtulmam lazım.
Son düzenleme: